Op een zonnige zondagmiddag betreed ik het afgelegen kroegje genaamd The Louisiana. Het is een wat verjaard pand met een huiselijke sfeer. Er wordt gezellig gekletst en de pints (in plastic, want dat moet als je het concert wilt bezoeken) voeden de dorstige kelen. Ik ga de trap op en loop het kleine, langwerpige zaaltje met tapijt op de vloer binnen.
Dawn Ray'd is helemaal uit Liverpool komen rijden om hier acte de prsence te geven en is al drie jaar bezig om hun atmosferische black vorm te geven (aldus The Metal Archives). Ik ben een hoog niveau gewend van de UK underground dus ik kijk ernaar uit.
Helaas wordt al snel duidelijk dat deze heren nog aardig wat werk aan de winkel hebben. Of ze moeten hun anarchistische gedachtegoed in hun muziek hebben willen doorvoeren, maar deze theorie lijkt me wat ver gezocht. Het is een ratjetoe van genres dat inderdaad voornamelijk black is, maar compositioneel is het niet al te sterk. De zanger weet er met de drie noten die hij op de viool beheerst gelukkig nog wel een interessante draai aan te geven. Het kan de waardering van het voorzichtig binnendruppelende publiek nog wel enigszins wegdragen.
Blackmetal-traditiegetrouw klapt men alleen tussen de nummers door, maar men blijft wel kijken. De heren is het echter menens. Ze hebben een duidelijke boodschap. De zanger laat zich bijvoorbeeld het volgende ontvallen: "The best way is to solve this by ourselves and not by the fucking government. Anti-fascist, anti-animal abuse. The world is a scary place." Ik denk er het mijne van.
Wiegedood echter, weet hoe het moet. De Belgen hebben een aardig trackrecord en timmeren intussen alweer vier jaar aan de weg en met het onlangs verschenen derde album De Doden Hebben Het Goed III is het Gentse gezelschap aardig productief. De trilogie ter nagedachtenis van hun overleden makker, wordt ook hier ten gehore gebracht.
Hoewel wij Nederlanders de band natuurlijk intussen wel kennen, rijkte hun roem nog niet tot alle zielen der aanwezigen. Met bandleden van Amenra en Oathbreaker in de gelederen zal het ze echter niet verbaasd hebben dat we de duistere kant opgaan vanavond. Wat wil je ook, met zo'n bandnaam en dito songtitels. Sloopkogelriffs van jewelste denderen door het kleine zaaltje. De goed gevulde zaal wordt op zijn cascadiaans bij de strot gegrepen. Middels afwisseling met meer traditionele black metal weet de band de aandacht vast te houden.
Ik wist niet goed wat ik moest verwachten van een show van deze Belgische sloopkogels in een West-Engelse stad als Bristol. Wat voor zaal gaat het zijn? Hoe is het publiek hier? Hoe reageren ze? Maar de Britten begrijpen dondersgoed waar dit over gaat.
Het is maar goed dat de airco op volle toeren draait, want anders zouden de zweetdruppels van de muren druipen. De n headbangt op volle toeren, de ander staat als aan de grond genageld, gehypnotiseerd toe te kijken hoe de band zich door de set heenwerkt. Maar de temperaturen lopen op. Wat een genot!
En als die muur van geluid ineens ophoudt, is het wel even wennen. Nog half verdwaasd druipt het publiek langzaam af, de trap af, naar beneden; naar de tap. Er wordt nog lang nagepraat. Het was weer een mooi avondje.
