Gelukkig ligt ook de kwaliteit van deze plaat volledig in het verlengde van zijn twee voorgangers. De beenharde black metal van Wiegedood is nog steeds even zinderend als zinnenprikkelend. Wie de band enkele maanden geleden de grote zaal tijdens Roadburn compleet in as zag leggen, weet dat deze Belgen een ongebreidelde kracht weten op te wekken met hun composities, die nog het meest weg hebben van vulkaanerupties. Dat komt niet alleen door de bijtende, wat hese strot van Levy Seynaeve, maar ook door het snijdende riffwerk en de vaak furieuze drumuitbarstingen van Wim Sroppoc.
Met vier nummers, die in totaal een bescheiden driendertig minuten klokken, lijkt deze plaat op papier misschien op een ep, aangezien een dergelijke speelduur tegenwoordig meer uitzondering dan regel is. Wat De Doden Hebben Het Goed III ontbeert aan lengte, wordt echter ruimschoots goedgemaakt qua intensiteit. Vooral Doodskalm hakt er genadeloos in met zijn messcherpe riffs, die schreeuwen om op extreem volume door de speakers geblazen te worden. Tegelijkertijd verraadt de overgang naar een minimalistische, akoestische passage - en de uitmonding daarvan in een slepend headbangritme - een compositorische finesse die we niet zo vaak in dit genre aantreffen. Het twaalf minuten durende titelnummer vormt de kers op de taart. De track begint met een omineus en log ritme, maar eindigt in een kolkend hellevuur.
De uitgebalanceerde, zware productie, waaruit duidelijk meer raakvlakken met de doom- en sludge-scene spreken dan met de blackmetalscene, voegt een extra dimensie toe qua hevigheid. Vergeet de clichmatige lo-fi ruis waarmee veel undergroundbands zich nog steeds proberen te profileren. Wiegedood kiest in plaats daarvan voor een directe trap in de ballen. De Doden Hebben Het Goed III is een waardevolle afsluiting van de reeks. Ik ben benieuwd of dit ook het einde van de band betekent, of dat het drietal uit Gent in de toekomst nog meer moois voor ons in petto heeft.
Tracklist:
1. Prowl
2. Doodskalm
3. De Doden Hebben Het Goed III
4. Parool
