De historie van Def Leppard begint in 1977, als bassist Rick Savage en medestudenten Tony Kenning (drums) en Pete Willis (gitarist) Atomic Mass oprichten in Sheffield. De achttienjarige Joe Elliot doet auditie als gitarist, maar wordt als zanger aangenomen. Eveneens aangenomen worden de door hem voorgestelde naam Deaf Leopard en gitarist Steve Clark. Vlak voor de opnamen van The Def Leppard E.P. vertrekt Tony (die de kleine naamsverandering aandroeg om niet te veel op die van een punkband te lijken) en treedt de pas vijftienjarige drummer Rick Allen toe (nadat Frank Noon de drumpartijen voor de ep heeft ingespeeld). De populariteit groeit snel en de band staat in het voorprogramma van onder meer AC/DC en Ozzy Osbourne.
De clip van Bringin' On The Heartbreak is een van de eerste metalvideo's op MTV (1982). Phil Collen vervangt halverwege dat jaar Pete Willis vanwege diens drankgebruik. De derde plaat Pyromania (1983) wordt een gigantisch succes. Met het succes komen ook de problemen, die opgetekend zijn in Animal Instinct: The Def Leppard Story, geschreven door David Fricke. Animal Instinct zou ook in eerste instantie de titel zijn van de vierde full-length, maar dat wordt dus Hysteria, om de situatie halverwege jaren tachtig weer te geven waar de mannen mee te maken krijgen (onder andere overmatig drinken en de verloren tijd in de Wisseloord Studio's in Hilversum met Jim Steinman).
En van de setbacks is het auto-ongeluk van Rick. Hij verliest daarbij zijn linkerarm, maar geeft niet op en oefent op een voor hem speciaal ontworpen elektronische drumkit (met hulp van Jeff Rich van Status Quo), waarbij hij met zijn linkervoet het snaregeluid produceert. Het levert een machinale sound op. Animal is de enige track waarin hij op een akoestisch drumstel speelt. Die opnamen dateren reeds uit 1984, de overige hebben op latere data plaatsgevonden. Animal betekent de doorbraak in Europa en is net als Love Bites in veel landen een grote hit.
In de Verenigde Staten zijn de singles (het album begint met maar liefst zes singles) aanvankelijk geen groot succes. Hysteria begint ook niet echt overweldigend met Women en Rocket. Pas de vierde single Pour Some Sugar On Me (gedeeltelijk een mix van We Will Rock You en I Love Rock 'N' Roll) zorgt ervoor dat het album ook daar alsnog een success wordt. Rocket is bijzonder vanwege de tekstuele verwijzingen naar jeugdhelden als Queen, David Bowie, The Beatles, Elton John en anderen. Bovendien is de tekst "We're fighting with the gods of war" (uit Gods Of War) achterstevoren te horen. De iets te lange middensectie met allerlei effecten is weggelaten op de single.
Over Gods Of War gesproken: dit is de enige track met een politieke lading. De tekst gaat over de Koude Oorlog. Vandaar de samples van Ronald Reagan. Enerzijds bekritiseerde het publiek Def Leppard voor het inpassen van deze track, anderzijds zien veel fans dit juist als een welkome diepgang en een sterk nummer, dat muzikaal meer te bieden dan de andere. De plaat blijft daarna aangenaam met onder andere het titelnummer en Don't Shoot Shotgun (Duran Duran meets Dire Straits en AC/DC). De naam AC/DC heeft te maken met de bijdrage van zesde bandlid en producer Robert John 'Mutt' Lange, die onder andere Back In Black (1980) produceerde.
Mutt heeft de wens om met Hysteria een soort tweede Thriller (Michael Jackson) te maken; een album met alleen maar hits. Hij heeft grote invloed op de ontwikkeling van Def Leppards popgerichte sound. Volgens sommigen te gepolijst en te eenvoudig, maar dat is een duidelijke keuze geweest en dat heeft de mannen geen windeieren gelegd. Hysteria ging 25 miljoen keer over de toonbank. Meerdere tracks van deze vierde full-length sieren nog altijd de setlist van de optredens. Het blijven ook gewoon lekkere songs.
Tracklist:
1. Women
2. Rocket
3. Animal
4. Love Bites
5. Pour Some Sugar On Me
6. Armageddon It
7. Gods Of War
8. Don't Shoot Shotgun
9. Run Riot
10. Hysteria
11. Excitable
12. Love And Affection
