Was het vorig jaar een kleine ramp om het festival te houden in Biddinghuizen, dit jaar is er gekozen voor de altijd uitstekende locatie in Nijmegen, het Goffertpark. Het enige nadeel is dat er niet gekampeerd kon worden. Maar met het oog op de dikke files van vorige jaar (herinnert u zich die nog?), is deze locatie een grote verademing. Er werden extra treinen ingezet door de NS, dus het gros van het publiek is dan ook met het openbaar vervoer gegaan. Het overvolle programma van vorig jaar, waardoor diverse bands elkaar overlapten, is gelukkig ook verdwenen. Er waren twee open lucht podia, een kleintje en een grote, waar de bands elkaar om het uur afwisselden. Zo kon iedereen de hele dag door elke band mee krijgen. Vaak bleek een uurtje wel te weinig voor de bands, die eigenlijk stuk voor stuk gewend zijn om headliner te zijn op zulke grote festivals. Maar goed, dat was voor het publiek verder geen probleem. Arrow Rock 2008 kan net als de voorgaande edities weer als uitermate sfeervol en gezellig de geschiedenisboeken ingaan.
De gemiddelde leeftijd van de bands vandaag is boven de 30. REO Speedwagon spant met zijn 41 jaar toch wel de kroon. De Amerikanen werden in 1980 wereldberoemd met de powerballad Keep On Loving You, dat bijna 30 jaar later ook in Nederland nog steeds dagelijks op de radio voorbijkomt. De oudgedienden hebben het naar hun zin op het podium in Nijmegen en staan ook nog eens prima te spelen. Kortom: een prima opening van Arrow 2008. (Edo)
Gotthard mag de Open Airrow Rock Stage openen. Niet om twaalf uur, zoals het programmaboekje aangeeft, maar om kwart voor twee. Zo begint het festival dus 45 minuten later dan gepland met REO Speedwagon, maar zitten er nergens gaten in het programma. De Zwitsers, grootheden in eigen land maar vandaag toch een beetje de grote onbekenden voor velen, zetten een rockende set neer met louter kwalitatief sterke nummers. Anytime Anywhere is daarom slechts n van de hoogtepunten. (Edo)
Lange tijd was Steve Perry de stem van Journey. Sinds zijn definitieve exit in 1998 hebben onder andere Steve Augeri en Jeff Scott Soto zijn taken overgenomen en sinds de Filippijn Arnel Pineda de nieuwe zanger. Zijn vocale prestaties doen recht aan waar Journey al 35 jaar voor staat en kent opvallend veel raakvlakken met Perry. Ook het enthousiasme van de YouTube-aanwinst is aanstekelijk. Er worden een paar nummers van het nieuwe Revelation gespeeld, alsmede een straatje classics als Edge Of The Blade, Dont Stop Believing en Lights. (Edo)
Edo en ik vonden het tijdens Kansas allebeide een mooi moment om te gaan shoppen op de markt. Dat is echt puur toeval, want in principe zou de band ook best het aanhoren waard zijn. Ik heb alleen het einde van de show meegemaakt, toen ik voor het hoofdpodium stond te wachten. Hierdoor kon ik nog het inmiddels van Guitar Hero bekende Carry On Wayward Son meepikken. (Rene)
Heel relaxed speelde Def Leppard hun uur durende set. Of moet ik zeggen, routineus? Ze speelden goed en de meezingbare nummers Let's Get Rocked en Pour Some Sugar On Me werden prima vertolkt. Maar toch... ze kwamen, zagen en gingen er weer rap vandoor om het volgende vliegtuig te halen voor de volgende show. Dit maakte van Def Leppard deze dag niet meer dan lekkere achtermuziek. Het was wel jammerlijk uit om te zien dat het logo van Kiss nu al prachtig schitterde op het hoofpodium. (Rene)
Dee Snider kwam nog geen uur geleden met het vliegtuig vanuit New York en was net op tijd om mee te doen aan het optreden van zijn band Twisted Sister. Er was geen tijd om make-up op te doen en om te schijten, dus het was meteen gaan met die banaan. Wat een bonk energie, zeg! Lollige speeches zorgden ervoor dat op een gegeven moment het hele veld met de ogen gericht waren op het Open Airrowstage. Want waarom zou je naar een leeg hoofdpodium staren? Aldus mr Snider. De muziek leek helaas wat bijzaak. Under The Blade en You Can't Stop Rock & Roll smaakten naar meer, maar er werd zoveel geluld dat er in principe best nog wel plek zou zijn voor vijf nummers erbij. Desalniettemin was Twisted Sister de vermakelijkste band van de dag. (Rene)
Ja, ook dit keer speelde Adje van den Berg mee op Here I Go Again. Dat is allang geen verrassing meer als Whitesnake in Nederland optreed. Dat ook nummers als Is This Love en Still Of The Night werden gespeeld, is inmidddels ook wel vaste prik. Het hield het publiek tevreden, want de reacties op de nieuwe songs van Good To Be Bad waren wat lauwtjes. Oa Best Years en Lay Down Your Love waren live net zo geweldig uitgevoerd als op cd, maar uiteindelijk toch wat te langdradig voor de mensen. Maar ja, je moet dan ook geen nieuwe nummers spelen op een 'classic rock'-festival, en zeker niet in Nederland. Als er ook nog eens een vergeten nummer als Victim Of Love van stal werd gehaald, dan is dit concert duidelijk alleen voor de echte fan echt interessant. De band speelde verder zoals gewoonlijk weer fenomenaal. David Coverdale doet alle moeite om te doen alsof de hoge uithalen nog altijd kan halen, maar ondertussen beginnen de jaartjes duidelijk te tellen. (Rene)
Voor velen is Motrhead altijd weer een hoogtepunt. De band staat synoniem voor compromisloos en onverzettelijkheid, maar is eigenlijk ook wel een beetje saai. De show van vandaag verschilt nauwelijks van de vele honderden optredens die de Britten in hun lange carriere hebben gespeeld. Dat betekent dat het publiek uit hun dak kan gaan op Motrhead, Overkill en natuurlijk Ace Of Spades. Voor sommigen is dat een minpunt, maar de meesten vinden het prima. Echt leuk wordt het als Twisted Sister-frontman Dee Snider tegen het einde van de show een nummertje mee komt zingen en de menigte nog even flink op weet te jutten. (Edo)
Speciaal voor die mensen die niet wisten welke band er nu kwam, werd er een groot doek opgehangen met de bandnaam van de heetste band van de wereld: Kiss! Na een knal volgde de openingsriff van Deuce, het doek kwam naar beneden en de roadcrew haastte zich om het doek op te ruimen om plaats te maken voor Kiss! Dat zag er eerlijk gezegd wat knullig uit, maar vanaf daar was het alleen maar spektakel troef. Een oogverblinde lichtshow, wanneer het maar kan vuurwerk en confetti en wat theatrale stunts van de leden zelf. Eigenlijk alles wel wat je kunt verwachten van een show van Kiss! Dat Paul Stanley slecht bij stem was, deed er eigenlijk niet toe. Net zoals dat het gemis van oudgedienden Ace Frehley en Peter Criss niet echt opviel. Zelfs het feit dat alles van het legendarische Alive! werd gespeeld, maakte me niet zoveel uit. Het was puur vermaak waar het publiek voor was gekomen en dat heeft het dan ook gekregen. Terechte afsluiter van de zoveelste geslaagde editie van het Arrow Rock Festival... Kiss!!! (Rene)
