Def Leppard is een band die het al jarenlang volhoudt, veel succes heeft geoogst en nog steeds oogst, wisselende platen af heeft geleverd EN commercieel denkt. Dat laatste vinden velen een vies woord, maar je kunt moeilijk een band verbieden om naar commercie te neigen, dus heb ik daar niet zoveel problemen mee. Muzikaal gezien heeft de band me eventjes geboeid in de beginperiode, maar jarenlang deed het me niks. Nu ligt de nieuwe schijf in de cd lade en mag ik lekker zeggen wat ik er van vindt.

Laat ik vooropstellen dat de cd lekker klinkt. Hij staat niet bol van de boeiende songs die blijven hangen, maar er wordt zeer solide gemusiceerd en met name de gitaarsolo's (vooral in Cruise Control) klinken heerlijk. De commercie van dit album komt het meest omhoog bij C'mon C'mon (de titel verraadt het al, eigenlijk) en het meezinggehalte van dit nummer zal het bij concerten en bij de schare guppies wel goed doen. Maar ook de als een ballad beginnende song Love is flink commercieel neergezet, met koortjes en akoestische gitaar, alhoewel het einde spetterend is met een heerlijke solo.

Is er nog wat temperamentvols te ontdekken? Jawel hoor, Bad Actress gaat er lekker tegenaan, een heerlijke pompende rocker met ook hier weer spetterend gitaargeweld. Overigens het enige nummer dat qua tempo flink tekeer gaat. Dat gitaarwerk overigens is wel een rode draad door deze cd, want het is �rg in orde.

Terugkijkend op 11 songs moet ik bekennen dat Def Leppard me toch wel weer beet heeft. Misschien niet in de ijzeren greep zoals bij Pyromania, maar het gitaargeweld en de moddervette productie vergoeden voor mij persoonlijk veel ten opzichte van het wat wisselende karakter van de songs (nu eens niet in een studio ontstaan maar on the road), alhoewel er een paar uitschieters zijn die blijven hangen. De luipaard is niet dood, lang leve de luipaard !

Tracklist:
1. Go
2. Nine Lives
3. C'mon C'mon
4. Love
5. Tomorrow
6. Cruise Control
8. Only The Good Die Young
9. Bad Actress
10. Come Undone
11. Gotta Let It Go