Op Devil Seed, toch alweer het zevende album, is dat niet anders. Elf songs lang trakteert de band rond de snarenplukkende zanger Niklas Stlvind ons op oerdegelijke heavy metal. Logische structuren, pakkende riffs en hoge zang maken de dienst uit. Solo's zijn er ook, maar die heb ik bij Wolf eigenlijk nooit zo geweldig gevonden. Ook nu roepen de gitaarerupties geen kippenvel op. Nee, het zijn vooral de traditionele en zeer melodieuze riffs die indruk maken. Opnieuw valt op dat Wolf het begrip originaliteit volledig aan de laars lapt. Zo blijkt het bij het compacte Shark Attack en het stevige Surgeons Of Lobotomy niet lastig te raden waar Wolf de mosterd vandaan haalt..
Muzikaal en vocaal mankeert er dus eigenlijk weinig aan deze plaat. Toch doet de plaat me niet zoveel als de in mijn ogen beste Wolf-plaat The Black Flame. De muziek knalt net wat minder. Misschien een bewuste keuze, omdat de productie wat ouderwetser is dan voorheen. De zang staat hierdoor ook wat meer op de voorgrond en hoewel Stlvind degelijk zingt, valt meer dan ooit op wat een stompzinnige teksten hij eigenlijk in de microfoon staat te brallen. Zo springt het glazuur me bijna van de tanden als het refrein van Frozen uit de speakers druipt. De coupletten zijn al weinig fantasievol, maar het simpele My friend is frozen, frozen vormt toch wel een dieptepunt.
Sommige heavy metal hoeft het niet te hebben van tekstuele diepgang, maar stiekem doet het hier wel een klein beetje afbreuk aan het geheel. Het is dat Wolf uit prima muzikanten bestaat die ook goed weten hoe een hard doch catchy metalnummer in elkaar steekt. Anders had ik deze cd lachend terzijde gesmeten. Het zevende wereldwonder is Devil Seeds dus niet, maar muzikaal blijft dit soort klanken ontzettend lekker.
Tracklist:
1. Overture In C Shark
2. Shark Attack
3. Skeleton Woman
4. Surgeons Of Lobotomy
5. My Demon
6. I Am Pain
7. Back From The Grave
8. The Dark Passenger
9. River Everlost
10. Frozen
11. Killing Floor
