Na een paar uur reizen waren we aangekomen in het mooie Gelsenkirchen. Nou ja, mooi... eigenlijk was het de lelijkste stad die we sinds tijden gezien hebben. Gelsenkirchen ligt midden in het Ruhrgebiet (voor insiders bekend als de "Ruhrpott"), een door de industrie gevormde opeenstapeling van triestheid en lelijkheid. Er komen bands als Kreator, Destruction en Sodom vandaan, maar verder weten we er ook niet veel speciaals over te melden. Aangezien we ons toch niet 100% voorbereid hadden, kwamen we bijna bij het stadion van de voetbalclub Schalke aan in plaats van het Amfitheater waar het Rock Hard Festival zou plaatsvinden. Na een ritje met de bus, de tram en een paar vriendelijke Gelsenkircheners die door ons voorkomen en de karrenvracht aan kampeerspullen direct wisten waar we heen wilden, kwamen we uiteindelijk toch op plek van bestemming aan.

Na onze pasjes en bandjes gekregen te hebben (dat zijn er nogal wat: campingbandje, persbandje, fotobandje, fotopas, perspas) gingen we naar de inmiddels al zowat helemaal volle camping. Op een klein plekje konden we onze tent kwijt naast een stel Duitse edelvikingen. Onze buren waren van het hartelijke soort en zodra we onze tent hadden opgezet en even kennis gemaakt hadden hadden ze ons het liefst meteen helemaal volgegooid met de door hun in ruimte mate meegenomen alcohol. Ook hadden zij een grote radio bij zich, maar daar moesten ze nog batterijen voor halen. Dat zou nog de nodige taferelen gaan opleveren...

De eerste dag hebben we op muzikaal gebied niet meer veel meegekregen omdat we niet al te vroeg aankwamen. Van een afstandje hebben we wel nog de band Girlschool gade geslagen en deze niet al te jonge dames weten duidelijk nog wat een goeie bak Rock 'n Roll is. De rest van de avond hebben we gebruikt om het terrein wat te bekijken en wat relaxed aan te doen onder het genot van de bak aldi-bier die Rik meegenomen had. Het terrein verdient overigens speciale aandacht omdat vanaf de zaterdag (op vrijdag spelen de bands op een klein bijpodium) de bands in een amfitheater spelen, waardoor je vanaf overal een perfect zicht op het podium hebt. Bovendien kwam dit podium (dat ook nog eens direct aan het water lag) de sfeer zeker ten goede.

Zaterdag:

Op zaterdag werden we om 8 uur al op zeer subtiele wijze door onze buren gewekt die inmiddels batterijen hadden weten te bemachtigen. Zodoende werden we op de vroege ochtend onze tent uitgeblazen door Amon Amarth, Forefather en andere viking metal. Onze buren waren alweer (of waarschijnlijk nog steeds) zo vol als een kanon en de omhelzingen en begroetingen waren niet van de lucht toen we met moeite de tent uitgekropen waren. (Overigens hebben we de beste kerels wel nog een Blacklist-demo kunnen aansmeren die ook nog op een vrij onsubtiel volume over het campingterrein verspreidt werd).

Na het ontbijt en de meest elementaire wascapriolen begaven we ons maar eens richting terrein, waar Communic de spits mocht afbijten. Deze Noorse band heeft haar zaakjes goed voor elkaar. Onlangs verscheen het uitstekende debuutalbum Conspiracy in Mind, wat de heren lovende recensies van de internationale metalpers opleverde, alsmede dus ook een optreden op het Duitse Rock Hard festival. Ondanks het vroege tijdstip hadden toch voldoende metalheads zich de moeite genomen naar het festivalterrein te komen, en terecht: de drie kwartier die Communic ter beschikking had (en logischerwijs in het teken van het debuutalbum stond) werd uitermate behoorlijk ingevuld. Hoewel het geluid niet helemaal optimaal was en de toetsenist vrij irritant overkwam, leverde Communic een overtuigend visitekaartje af. Met name History Reversed en het titelnummer maakten indruk. (Rik)

Als tweede band vandaag speelde de Duitse metalcoreformatie Heaven Shall Burn. Frontman Markus was ziek, maar werd op niet onverdienstelijke wijze vervangen door de zanger van het eveneens Duitse Maroon, die er zichtbaar van genoot op dit podium te staan en zich er menigmaal voor bedankte. De muziek van de band zit strak in elkaar en de band weet een erergieke set weg te geven, maar toch lijkt de groep een vreemde eend in de bijt tussen alle metal. (Jan)

Ensiferum is een band die zich eigenlijk al niet meer hoeft te bewijzen. Dankzij twee uitstekende albums en de doorgaans energieke live-optredens heeft de band zich tussen grote namen als Finntroll en Thyrfing weten te nestelen. Ook vandaag kon de band niets verkeerd doen bij het publiek. Het lekkere zonnetje werkte overigens ook in het voordeel. In drie kwartier schotelde de band het publiek het beste van de twee albums voor. Nummers als Tale of Revenge, Lai Lai Hei, Hero in a Dream en Token of Time gingen erin als zoete koek en de stemming was dan ook prima. Jammer alleen dat het geweldige Little Dreamer uit de setlist werd gelaten. (Rik)

Toen The Haunted het podium op kwam, werd het meteen duidelijk dat we hier met vaklui te doen hebben. Met enorme precisie walste de band zich door de set heen en liet niets heel van de trommelvliezen van het publiek. Hierbij moet gezegd worden dat bijna het gehele weekend het geluid weliswaar goed was, maar ziekelijk hard. De band vuurde een berg thrashkrakers op het publiek af om je vingers bij af te likken. Zowel het nieuwe album als het oude werk van de band kwamen duidelijk aan bod. De oude/nieuwe frontman Peter Dolving wist het publiek perfect naar zijn hand te zetten en hij bracht ook een nodige portie humor mee door duidelijk te laten zien dat niet alles heel "evil" hoeft te zijn. Een minpuntje (waar overigens niet iedereen het mee eens zal zijn) is dat ik persoonlijk toch iets liever Marco Aro als frontman gezien had. Dolving is zeker een goede frontman, maar nummers als D.O.A. en Godpuppet kwamen met Aro toch beter tot hun recht. (Jan)

Na een eetpauze (Samael is nu niet bepaald een band waar we om stonden te springen) begaven Jan en ik ons weer terug naar het festivalterrein, waar inmiddels Sonata Arctica haar opwachting mocht maken. De combinatie power metal, festival en Duitsland is natuurlijk ideaal voor dit soort bands en het publiek reageerde dan ook, ondanks het wat matige geluid, vrij enthousiast. Jammer alleen dat de band (met name de bassist en de toetsenist) een wat arrogante uitstraling had, maar met nummers als Abandoned, Pleased, Brainwashed, Exploited, Victoria's Secret, de hit Don't Say A Word en de mooie ballad Blinded No More werd die houding meer dan goedgemaakt. (Rik)

Hoewel de stemming er de hele dag al goed in zat, ging bij Amon Amarth het spreekwoordelijke hek in zijn geheel van de dam. Terwijl ik het geheel van een afstand gade sloeg, moest collega Rik zien te overleven in een kolkende massa van grote, brede en bezwete Duitse Vikingen. De band scoorde extra pluspunten met de veelal in het Duits gebrulde aankondigingen van frontman Johan Hegg. De band gaf in een uur een bloemlezing van haar werk en zorgde ervoor dat de publiek niet genoeg kon krijgen van hymnes als Bleed For Ancient Gods, Bloodshed, For the Stabwounds in our Backs, Where Silent Gods Stand Guard en natuurlijk het onmisbare Death in Fire. Het enige minpunt was dat het fotogedeelte niet goed georganiseerd was; waardoor er teveel fotografen waren. Door een misgelopen coördinatie heeft de helft geen foto's kunnen maken. Dat doet natuurlijk niets af aan het ijzersterke optreden van de band. (Jan)

Na van de voorste rij drie rijen terug te zijn gedrongen gedurende het Amon Amarth-optreden (nog een hele prestatie, gezien de meute barbaren die zich een weg naar voren baande) spoedde ondergetekende zich verder naar voren om Children of Bodom goed te aanschouwen. Ik heb de band inmiddels al heel wat keren in goede (2003, 013) en minder goede doen (Dynamo vorig jaar) gezien, maar ik blijf me verbazen over de populariteit van deze band. Hoewel de band een half jaar niet meer live heeft gespeeld, bleek ook vandaag weer over wat een enorme fanschare Children of Bodom momenteel beschikt. De setlist bevatte geen verrassingen, behalve een nieuw nummer, dat echter op het eerste gehoor niet erg indrukwekkend klonk. Verder leverde de band een degelijke set af, met als hoogtepunten het geniale Downfall en Hate Crew Deathroll. (Rik)

De afsluiting van de dag werd verricht door Jon Oliva's Pain. De band rondom Savatage-kolos Jon Oliva werd door ons beide van een afstand gade geslagen. Beiden zijn we niet heel erg bekend met het materiaal van Pain en Savatage is bekend van enkele klassieke platen. Er mag echter zeker gezegd worden dat we hier te maken hebben met muzikanten van een extreem hoog niveau. Jon blijft ook een zanger met een geweldige stem en een entertainer pur sang (erg leuk waren ook de onderonsjes met de in de fotobak staande chef van Rock Hard), hoewel zijn (Amerikaanse) humor niet altijd op even veel respons kon rekenen. Feit is wel dat het publiek genoot bij nummers als Gutter Ballet en Dungeons are Calling. Het optreden werd afgesloten met het fenomenale Hall of the Mountainking, waarmee Oliva bewijst dat hij het nog steeds kan. (Jan)

Zondag:

Vanwege desinteresse en het vroege tijdstip besloten we om Hellfueled maar over te slaan. Vandaar dat het Zweedse Wolf de eerste band is die we op deze zondag mogen aanschouwen. Al tien jaar lang stapelt deze band cliché op cliché met nummers als Evil Star, Wolf's Blood en Devil Moon en écht overtuigen kon men dan ook niet. In feite was het vrij amusant om twintig man een beetje te zien headbangen, waarop de zanger menig maal verrukt uitriep dat dit "the best fucking audience EVER" was, maar na een paar nummers had ik het wel weer gezien. (Rik)

De enige reden dat ik Wolf dan ook helemaal heb afgekeken, is omdat ik een mooi plekje vooraan wilde bemachtigen bij het optreden van de progressieve rockband Threshold. Enige tijd geleden zag ik deze heren, gewapend met het ijzersterke nieuwe album Subsurface, een geweldig optreden weggeven in De Bosuil te Weert, en ik was dan ook benieuwd hoe de band het op dit festival ervan af zou brengen. Ondanks het vroege tijdstip en de toch wat buiten de algemene tendens vallende muziekstijl van Threshold, wist de band menigeen te overtuigen. De nadruk lag op het nieuwe album (er werd al meteen ijzersterk geopend met Mission Profile) en het was te merken dat er al veel mensen bekend waren met dit schijfje. Zanger Andrew McDermott was zichtbaar in zijn nopjes met het publiek en liep zelfs tijdens de show helemaal tot aan de hekken om de fans te laten meezingen. Een overtuigend optreden. (Rik)

De band hierna liet wederom zien hoe afwisselend het programma van Rock Hard was. Na de melodieuze tonen van Threshold kon de gemiddelde death metal-liefhebber zijn of haar hart ophalen met het vakkundige beukwerk van Unleashed. Ik heb de band inmiddels al enige malen mogen aanschouwen en dit optreden was gewoon zoals het hoort: een hard, vet geluid, een flinke pit, een beetje zon en flink wat klassiekers. Het nummer Death Metal Victory vormde logischerwijs het hoogtepunt van dit degelijke optreden. (Rik)

Door de nodige eet-en drinkperikelen hebben we niet veel van Pretty Maids meegekregen. Hierna werd het echter nodig tijd voor Masterplan. Een Duits festival en een power metalband met voormalig Helloween-leden, dan weet je waarschijnlijk al hoe laat het is. Het publiek (dat de hele zondag al razend enthousiast was) ging dan ook bij Masterplan behoorlijk uit zijn dak: er werd flink meegezongen, luchtgitaar gespeeld en geheadbanged, en de band liet zich alle aandacht prima gevallen. Hoewel frontman Jorn Lande een fenomenale zanger is en blijft, kwam hij op het podium een beetje geforceerd over qua presentatie (de talloze poses spraken wat dat betreft boekdelen), maar muzikaal gezien werd dat ruimschoots gecompenseerd. Nummers als Crimson Rider, Back for my Life, Spirit Never Die en Kind Hearted Light gingen er bij het publiek in als zoete koek. Een geslaagd optreden dus. (Rik)

Gelsenkirchen zou vandaag nog éénmaal op haar grondvesten schudden, en dat is het uur dat Overkill het podium bezette. De band opende met het nummer Love van het nieuwe album, maar hierna werd met de geniale klassieker Rotten to the Core de halve arena gesloopt. Het oude werk was gelukkig erg goed vertegenwoordigd, en met nummers als Hello from the Gutter, Elimination, Wrecking Crew en het verrassende Blood and Iron kon de band absoluut niets meer fout doen bij het uitzinnige publiek. Met een grijns van oor tot oor heb ik staan genieten van deze fenomenale band. Ongelooflijk dat deze heren na ruim twintig jaar nog voor zo'n brok energie en agressie kunnen zorgen! Met het afsluitende Fuck You werd op gepaste wijze afgesloten. Absoluut het hoogtepunt van dit festival! (Rik)

Na al het geweld van Overkill was het nu tijd voor wat melancholiekere klanken. Sentenced was de band waar ik vooral voor gekomen was en ik zou niet teleurgesteld worden. De band heeft besloten er na 15 jaar een eind aan te maken en het Rock Hard festival was een van de weinige plekken waar de heren uit Finland nog een van de laatste shows zouden geven. Na een klassieke intro, die zo melancholiek en triest was dat de bezoeker al in de passende grafstemming werd gebracht, kwam de band ongewoon hard op met het instrumentale nummer Where Waters Fall Frozen van het nieuwe album. Dit nummer ging naadloos over in Excuse me while I kill myself. De stemming in het publiek zat er perfect in en de band werd vanaf het begin op handen gedragen. Frontman Ville Laihiala was gewapend met een fles wodka en bespeelde het publiek op charismatische en op typisch sarcastische Finse wijze. Vele klassiekers kwamen langs, zoals Drown Together (mijn persoonlijke favoriet), Nepenthe, No One There, Sun Won't Shine en Noose. Ook nummers die niet zo voor de hand lagen als Bleed en The rain Comes Falling Down werden gespeeld. Het nog te verschijnen The Funeral Album werd ook in ruime mate aan het publiek voorgesteld met ijzersterke nummers als Everfrost en May Today Become the Day. Na de ietwat ongewone afsluiter Fragile zei frontman Ville 'See you never again' en was hiermee een van de allerlaatste Sentenced shows ten einde. We zullen ze missen... (Jan)

Accept bestaat weer heel eventjes! Geen gebruikelijke reuniontaferelen zoals een megatour en een nieuw album dus, maar slechts een select aantal shows. Volgens velen zal ik mij waarschijnlijk moeten schamen, aangezien ik niet zo bekend met Accept ben (op de gebruikelijke nummers na), maar het was een zeer geslaagde bedoening om Udo Dirkschneider en zijn medestrijders aan het werk te zien. De heren mogen dan al wat ouder zijn, maar rocken doen ze altijd nog. De bekende poses waren niet van de lucht en ook ik werd verleid tot een stevig potje air-guitaren. Udo is geloof ik voor buitenlanders het prototype Duitser: klein, wat bollig, een stem als een rasp en een naam die Duitser is dan Udo Dirkschneider bestaat geloof ik niet. Dit heeft uiteraard niets te maken met de kwaliteiten die de beste man bezit, want het is een super metalzanger. Nummers als Restless and Wild en Metal Heart zijn natuurlijk ware klassiekers in het metalgenre en hebben menig band beinvloed. De band kwam tot twee maal toe terug voor een toegift en na het Accept-übernummer Balls to the Wall sloot de band met het nodige vuurwerk een zeer geslaagde set af. (Jan)

Eenmaal terug in de tent werd het laatste pilsje gedronken en besloten toch maar eens te gaan pitten. Een deel van de camping deelde dit voornemen echter niet. Er werd van alle kanten zo hard gebruld dat slapen een illusie bleek, en bovendien schalde van buiten nog Iron Maiden uit een stereo, wat Rik uitnodigde om op de meest valse wijze mee te gaan ‘zingen' (Bruce zou hem ervoor executeren, zo vals was het). Na de zeer korte nacht was het tijd om alles af te breken en nog even afscheid te nemen van onze Germaanse buren en als een stel afgeleefde zwervers terug te gaan naar Nederland. (Jan)

Terugblikkend was het Rock Hard festival uitermate geslaagd: een goede locatie, goede bands en een gemoedelijke sfeer. Voor volgend jaar zijn inmiddels Bolt Thrower, Soilwork en Brainstorm bevestigd, dus daar zullen wij ook wel weer aanwezig zijn.

Hoogtepunten en mooie momenten:
- Sentenced, uitleg lijkt me overbodig.
- Overkill: na bijna finaal gek geworden te zijn van Rik die het alleen maar over die band had, moet ik toegeven dat ze live fenomenaal zijn.
- Onze Germaanse Edelviking-buren die de Blacklist demo prachtig vonden.
- Amon Amarth opperviking Johan Hegg die met een groep zatte kameraden bij Accept constant bezig is met lichtelijk moshen maar meer met mekaar knuffelen.
- Drinkpakken mag je mee naar binnen nemen, daar moeten we dus aan denken volgende jaar.
- Schultenbrau!
- De locatie, handig en origineel.
- XXL chickenburgers met bacon en cheese.
- Wc's die constant schoon gehouden worden.

Dit is wat minder:
- Je stem kwijt raken na het Sentenced-optreden.
- Overschot aan fotografen, waardoor de het foto-gedeelte soms over leek te lopen.
- Hoewel het geluid vrij goed in balans was qua instrumenten, stond het zowat het hele weekend wel teringhard, zodat je soms zelfs met oordoppen in last van je trommelvliezen kreeg (ook is een amfitheater zo gebouwd dat alles overal even hard klinkt).
- Rik die Iron Maiden mee gaat zingen.
- Er zouden wat meer sanitaire voorzieningen kunnen zijn op de camping.
- De prijzen van de drank binnen.