De vorige full-length Devil Seed stamt alweer uit 2014. Hoe voelt het om met Feeding The Machine eindelijk weer een nieuwe release te hebben?
Erg goed! Toevallig hebben Simon Johansson (gitarist) en ik vandaag een zakelijke vergadering gehad, waaruit is gebleken dat er voor de toekomst goede dingen zitten aan te komen. Zo is het de bedoeling dat we meer gaan optreden. Wolf is nooit een band geweest die fulltime tourt en dat zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren. Maar we gaan zeker vaker op tournee dan voorheen. De tour met Grand Magus is momenteel de enige die is bevestigd, maar er zullen meer komen. De laatste jaren hebben we vooral shows gedaan in het Verenigd Koninkrijk. Het is tijd om weer het vasteland van Europa te bezoeken.
Zijn er na 25 jaar nog doelen die je wilt bereiken met Wolf?
Die zijn er zeker. Daarom wil ik zeker nog niet stoppen met Wolf. Vanaf de eerste dag heeft de band te maken gehad met slechte timing. Veel bandleden hebben de groep verlaten omdat ze er niet vol voor wilden gaan. Hoe ouder je wordt, hoe minder muzikanten er te vinden zijn die dit soort muziek willen blijven maken. Daarom ben ik erg opgetogen met de huidige line-up, die bestaat uit gemotiveerde bandleden. Ik snap heel goed dat er geld verdiend moet worden. We moeten compromissen sluiten in ons leven, aangezien we allemaal een gezin hebben. Een huwelijk moet niet lijden onder het bestaan van je band. Ik heb een vrouw en kinderen om wie ik veel geef en waar ik rekening mee moet houden. Maar ambities zoals vaker optreden blijven bestaan.
Veel bandleden zien een gezin als aanleiding om volledig te stoppen met musiceren.
Onze eerste drummer heeft de band verlaten toen zijn eerste kind werd geboren. Daarnaast had hij een veeleisende baan. Hij vertelde dat hij het niet meer kon opbrengen om zich ook nog bezig te houden met Wolf. En dat begrijp ik volkomen. Onze originele bassist echter niet, totdat hij zelf vader werd. Ook voor hem werd Wolf moeilijk te combineren met het gezinsleven en zijn baan als leraar. Als muzikant kom je op een gegeven moment op een tweesprong in je leven en dat je moet gaan kiezen. De meeste mensen kunnen nu eenmaal een band niet combineren met het gezinsleven.
Wolf is een gevestigde naam in het genre met een fanbasis waar rekening mee moet worden gehouden. Dat zou het voor jou extra moeilijk maken om te stoppen met de band, of niet?
Ik wil er dan ook helemaal niet mee stoppen. Het voelt voor mij Nee, ik wil beslist niet stoppen. Het valt moeilijk te ontkennen dat het bandleven soms erg zwaar kan zijn. Maar dat is het allemaal waard. Ik ben het aan mezelf verschuldigd om te zien hoe ver ik kan komen met Wolf. En dan bedoel ik niet hoeveel geld de band kan opleveren. Ik spreek over andere ambities. Zo heb ik nog niet het idee dat ik de ultieme Wolf-song heb geschreven. Het volledige potentieel moet worden bereikt en dat kan ik niet zomaar loslaten. Dit zit nu eenmaal in mij. Onze fans stemmen mij ook erg tevreden. Zo ontmoet ik liefhebbers van Wolf wiens leven is veranderd door onze muziek. Ook daarom wil ik dit blijven doen.
Wanneer is het schrijfproces voor het nieuwe album begonnen?
De eerste track is eind 2014 al geschreven. Daarna zijn we in 2015 op tour gegaan met Enforcer en ben ik daarna verder gegaan met componeren. Die eerste song, de openingstrack Shoot To Kill, was een goede start en vandaaruit ben ik gewoon doorgegaan. Het heeft uiteindelijk drie jaar geduurd om met tien tracks op de proppen te komen. Afgezien van een nummer van Simon is Feeding The Machine grotendeels door mijzelf geschreven. Dat is voor het eerst. Uiteraard is drie jaar een lange periode, maar ik had het gevoel dat ik het zo moest doen. Voorheen zette ik de andere bandleden onder druk om met materiaal te komen. Nu liet ik het vooral van hen afhangen of ze met iets kwamen. En zo niet, dan was dat ook goed.
Het heeft nog eens extra lang geduurd omdat ik zo stom was me ertoe te zetten een bonustrack te schrijven. Dat staat nu eenmaal in ons contract. Een cover was dit keer uit den boze. Dus ik probeerde wat anders en heb uiteindelijk Spoon Bender neergepend als bonustrack. Het bleek uiteindelijk mijn favoriete song te zijn, te goed als bonus. Het is nu onderdeel van de reguliere tracklist geworden. Dus besloten we om alsnog een cover op te nemen, Atlantis van Angel Witch.
Uiteindelijk is het maken van Feeding The Machine een bizarre ervaring geweest met veel tegenslagen. Er zijn zelfs bandleden vertrokken terwijl we midden in het opnameproces zaten. Als ik echter iemand zou zijn die snel opgeeft, dan had ik dat lang geleden al gedaan. Simon is wat dat betreft net als ik een bulldozer. Het is nooit in ons opgekomen om het album niet af te maken. Uiteindelijk heeft alles goed uitgepakt. In Pontus Egberg (basgitaar) en Johan Koleberg (drums) hebben we uitstekende nieuwe bandleden gevonden. We hebben niet eens audities hoeven doen. Ze werden ons bij wijze van spreken in de schoot geworpen.
Hebben Pontus en Johan een bijdrage kunnen leveren aan Feeding The Machine?
Ze hebben alles opnieuw ingespeeld. Nu waren hun voorgangers ook erg bekwaam, maar met Pontus en Johan voelde het pas echt goed. Mijn nummers waren pas echt af dankzij hun bijdrage. De oude bandleden hoorden wat mij betreft niet op het nieuwe album. Ze hebben immers zelf aangegeven dat ze niet meer bij de band willen horen. Het is dan beter om de plaat te presenteren met de huidige line-up. Deze situatie geeft nog maar eens aan dat Feeding The Machine een moeilijk album is geweest om te maken. Maar met het eindresultaat ben ik erg tevreden.
Is de totstandkoming van Feeding The Machine voor herhaling vatbaar?
Niet bepaald, maar een aantal aspecten zal ik wel blijven doen. Je moet ook weten dat de release zo lang op zich heeft laten wachten omdat ik lang moet reizen om te kunnen repeteren met iedereen. De oude muzikanten wonen ver van mij vandaan. Het hele album was dan al wel geschreven, we moesten nog wel samenkomen om aan details te werken. Daarnaast was Simon bezig om zijn nieuwe studio te bouwen. Dat duurde veel langer dan hij voor ogen had. Ook heeft hij tijdelijk Soilwork bijgestaan op het podium, wat hem heeft geholpen om de studio te bekostigen.
Hebben jullie de plaat helemaal opgenomen in de nieuwe studio van Simon?
Voor het grootste gedeelte wel. Alleen mijn vocalen zijn bij mij thuis opgenomen. Dat moest wel omdat ik geen vrije dagen meer kon opnemen bij mijn vaste baan. Het zou de voorkeur hebben genoten om de zang met Simon te doen, maar dan zou de release alleen maar verder uitgesteld worden. Het duurde al een poos voordat zijn studio af was. En dat was uiteindelijk het wachten meer dan waard, want het eindresultaat klinkt fantastisch.
Feeding The Machine is een typisch Wolf-album geworden. Dat wil zeggen: van begin tot eind compromisloze heavy metal met scheurende gitaren en krijsende zang. Denk je er nooit eens aan om je horizon te verbreden, bijvoorbeeld door een lange epic of ballade te schrijven, of te werken met keyboards of akoestische gitaren?
Nou, de kans op een ballade in de vorm van een liefdeslied is erg klein. Op dit album staan wel mellotron-partijen, een keyboard die je ook terug hoort bij Led Zeppelin en The Beatles. Toegegeven, het gaat wel om een korte passage. Als een song vraagt om een bepaald instrument, bijvoorbeeld een trompet, dan maak ik daar ruimte voor. De Wolf-sound is en blijft gitaar-georinteerd, maar een beetje experimenteren kan geen kwaad.
Een lange epic hebben we inderdaad al lang niet meer gedaan. De voorkeur gaat nu eenmaal uit naar songs die in your face zijn. Maar in de toekomst sluit ik een lange track zeker niet uit. Ook al spelen we zulke songs nauwelijks live, het is wel interessant om op een plaat te hebben. Je weet dus maar nooit.
Door de stressvolle periode die voorafging aan Feeding The Machine, kan ik me voorstellen dat de songs compact en rechtdoorzee zijn geworden. Nu de band in rustiger vaarwater is gekomen, is de kans wellicht groter dat je in de stemming bent om een liefdeslied voor je vrouw te schrijven, niet?
Haha, nou, ik zou mijn stem niet terug willen horen in zon song. Dat zou pervers zijn. In de begindagen van Wolf deden we voor de gein een coversong, bijvoorbeeld Summer Of 69 van Bryan Adams. Daar moesten we vervolgens erg om lachen, want met mijn stem klinkt het gewoon ziek. Het is alsof de duivel uit mijn reet komt als ik zing. Een liefdeslied voor mijn vrouw zou niet comfortabel voelen. Ik ben ook altijd verlegen als er gezongen moet worden op feestjes. Normale liederen zingen is voor mij erg vreemd. Als kind wilde ik ook nooit deelnemen aan een koor. Het was dan ook een bizarre ontdekking dat ik wel degelijk kon zingen toen ik daarmee begon in Wolf.
Ben jij destijds begonnen met zingen omdat Wolf geen zanger kon vinden?
Dat klopt. Ik wilde vooral een gitarist zijn. Toen ik de band was begonnen met de toenmalige bassist in de jaren negentig, was onze stijl metal totaal niet populair. Harde bands werden geacht in de stijl van Nirvana te spelen. Het was onmogelijk om traditionele heavymetalzangers met een hoog bereik te vinden. Die waren er simpelweg niet. Ik zou de vocalen op mij nemen tot we een echte zanger hadden gevonden. Het beviel mij echter zo goed, dat de zoektocht gestaakt kon worden. Het voelde zelfs alsof ik mijn roeping had gevonden.
Dave Mustaine van Megadeth en James Hetfield van Metallica zaten eigenlijk in hetzelfde schuitje. Zij moesten ook noodgedwongen zingen toen zich geen zanger aandiende. Net als jij zijn ze ook gitaar blijven spelen. Zijn het muzikanten waar je tegen opkijkt?
Toen ik begon met gitaarspelen niet, want ik had dus niet de ambitie om te zingen. Maar sinds ik het dat wel doe en weet hoe moeilijk dat is, is het respect voor hen zeker gegroeid. Iemand waar ik helemaal tegen opkijk, is Geddy Lee van Rush. De manier waarop hij basgitaar speelt en tegelijk zingt is ongelofelijk. Je hoeft in principe geen talent te hebben om dat te kunnen. Volgens Geddy is het vooral een kwestie van veel oefenen voordat hij zijn bas- en zanglijnen tegelijk kon spelen. Men wil dat nog wel eens voor lief nemen, maar het is echt een kunst om dat te kunnen. Voor mij was het ook veel repeteren voordat ik het onder de knie had. Probeer maar eens een gitaarpartij te spelen die totaal verschilt van een zanglijn.
Je vertelde eerder dat je vader bent. Wat vinden jouw kinderen ervan dat je in een heavymetalband speelt?
Eigenlijk vinden ze er niet zoveel van. Soms worden ze er wel eens mee geconfronteerd als de ouders van vrienden er een opmerking over maken. Ze vonden het wel cool om hun vader in de nieuwe videoclip van Midnight Hour te zien. Maar wat ze echt van de muziek en de band zelf vinden, daar heb ik geen idee van.
Dankzij de band heb ik mijn oudste zoon van veertien jaar wel een mooie ervaring kunnen geven. Als kind was hij fan van een karakter in een kinderboek dat werd uitgebeeld door Snowy Shaw, de oude drummer van Dream Evil. Mijn zoon kon niet geloven dat Snowy echt bestond. Tijdens een optreden van Snowy was ik te gast en heb ik kunnen regelen dat mijn zoon, die destijds elf jaar was, een nummer lang op zijn schouders zat. Dat vond hij echt te gek. Het was ook nog eens voor een paar duizend man.
Ik ben blij dat ik dat soort dingen kan regelen. Als muzikant heb ik een druk leven. Naast mijn voltijdbaan ben ik s avonds en in het weekend druk met de band. Maar ik probeer ook een goede vader te zijn. Zo zit mijn leven nu eenmaal in elkaar, maar daardoor heb ik er wel een slecht geweten door ontwikkeld. Daarom is het prettig dat ik tegelijkertijd in de positie ben om leuke dingen te regelen voor mijn kinderen die je alleen kan doen als rockstar dad, haha.
