Op het programma staan niet alleen de optredens van drie bands, maar ook een interview met de hoofdact, die later deze maand nog zal verschijnen. Tijdens het nababbelen, hoor ik Dynamite beginnen aan de set en spoed ik me naar de zaal. Vooraf heb ik me natuurlijk ingelezen over wat ik kan verwachten en de omschrijving het Zweedse antwoord op AC/DC doet mij niet bepaald watertanden. Ik ben geen groot fan van deze Australische legende, maar ook niet te beroerd om te zeggen dat Dynamite het er helemaal niet slecht vanaf brengt. De muziek van dit kwartet bevat namelijk ook elementen van classic rock. De show is in elk geval goed verzorgd en de band enthousiast. Vooraan is het erg rustig, wat mijn randactiviteiten als fotograaf makkelijk maakt, maar gitarist Sebastian Hed-Plikas ziet ruimte om in het publiek te springen. Natuurlijk geef ik hem even een zetje als hij terug het podium op wil. Vanaf dat moment kruipt het aanwezige publiek steeds verder naar voren en dat komt vooral doordat Dynamite eigenlijk best goed speelt. Het is meer dan een prima opwarmer dus!
De toon is gezet en het is aan Wolf om dat te overtreffen. De band van Niklas Viper Stlvind is ervaren genoeg en trekt dan ook meer bekijks. De zaal stroomt langzaam voller en Wolf geeft een bloemlezing van twintig jaar traditionele, Zweedse metal. Met inmiddels zeven platen op zak is er keuze genoeg. Trouwe fans zullen wel wat favorieten missen, maar ik vermoed dat de meeste mensen in de zaal niet of nauwelijks bekend zijn met het plaatwerk van Wolf. Dat maakt dat de band vanavond aardig wat nieuwe fans maakt. De nadruk ligt vanavond lichtjes op The Black Flame en Ravenous. Dat is niet voor niets, want ten tijde van deze platen was Wolf het populairst. Natuurlijk wordt ook wat van het recentere werk gespeeld, maar het oude werk wordt zo goed als genegeerd; zelfs niets van Evil Star. De performance heeft er niets onder te lijden. De heren beginnen op leeftijd te komen, maar dat weerhoudt Niklas er niet van om met zijn ontblootte, gespierde bovenlijf te pronken. Gitarist Simon Johansson speelt de onbenaderbare gitaargod, terwijl bassist Anders Modd aan een stuk door breeduit staat te grijnzen. Man, wat word ik vrolijk van hem! Ook het optreden is er eentje om in te lijsten, zeker wanneer een persoonlijke favoriet als I Will Kill Again wordt gespeeld. Er wordt geschreeuwd om een toegift en dat is wel eens anders geweest.
De avond is natuurlijk al geslaagd, maar het echte feestje begint wanneer Enforcer op het podium stapt. Olof Wikstrand en co. hebben nog maar vier platen op zak, maar hun top is nog lang niet bereikt. Afgelopen zomer speelden ze in de vroege middag Fortarock plat en nu volgt Dynamo. Het is geen volle bak, maar wel gezellig druk. Om me heen worden de nekspieren goed losgemaakt. Enforcer is een van de weinige jonge bands die een set moeiteloos met krakers kan vullen. Alle platen worden eer aangedaan en de band heeft er erg veel zin in. Alleen ingehuurde kracht Jonte (Lethal Steel) staat er wat bescheiden bij. Het is een genot om te zien hoe bevlogen de frontman het publiek opjut en geen gelegenheid onbenut laat om met een woeste blik zijn vuist in de lucht steekt. Als iemand de kracht van heavy metal begrepen heeft, is hij het wel. Olof is goed bij stem en haalt moeiteloos de krachtige uithalen, zoals je die op plaat hoort.
Wordt 2015 het jaar van Enforcer?, aldus de openingszin van mijn review van From Beyond. Het lijkt erop dat deze Zweden er het maximale uithalen, gezien de wereldtournee die voor de boeg ligt. Enforcer laat in alles zien, klaar te zijn om een grote jongen te worden. Er wordt geschreeuwd om Speed Queen. Tevergeefs, maar de greep uit Enforcers ouevre is er niet minder indrukwekkend voor. Het zijn Katana, Midnight Vice, Mezmerized By Fire en Mask Of Red Death die de hoogtepunten vormen van deze set. Dieptepunten zijn er niet, behalve het moment dat de heren definitief van het podium stappen. Vanavond hebben we een Enforcer in topvorm gezien.
