Het duurt zoals gebruikelijk bij deze band flink wat luisterbeurten, maar na een aantal intensieve bestuderingen kom ik tot de conclusie dat Dustwalker inderdaad een behoorlijke stap vooruit is. De band klinkt consistenter en weet de dynamiek tussen en binnen de nummers beter te benutten. Zo is het contrast tussen de stevige opener Consequence en het dromerige, op duidelijke postrockinvloeden leunende Spectre (met zijn wijdse, melancholische melodielijnen) erg groot. Of neem het ruim tien minuten durende Hands Of Dust, dat met ingetogen akoestisch gitaarwerk begint, maar uiteindelijk naar een louterende climax toewerkt.
Het creren van meeslepende, droefgeestige nummers die zich vaak over een ruime lengte uitstrekken, is iets waar Fen al vanaf zijn begindagen goed in is gebleken, maar op Dustwalker weet de band die melancholische klanken beter dan ooit te verpakken in coherente nummers met kop en staart (met als mooiste voorbeeld het toch wel erg sterke, dertien minuten durende Walking The Crowpath, dat met zijn agressieve versnellingen de uitschieter van dit album is). Ook de cleane zangpartijen toch lang een beetje de achilleshiel van Fen klinken een stuk toonvaster en zekerder dan voorheen.
Hoewel ik Dustwalker niet als een mijlpaal in het melancholische dark/black metal-genre zou willen betitelen, is het tegelijkertijd moeilijk voor te stellen dat liefhebbers van bands als Agalloch, Wodensthrone en Drudkh hier niet van zullen smullen. Dustwalker is een fraai, meeslepend epos geworden, waarop meer dan genoeg te ontdekken valt.
Tracklist:
1. Consequence
2. Hands Of Dust
3. Spectre
4. Reflections
5. Wolf Sun
6. The Black Sound
7. Walking The Crowpath
8. Epilogue
