Het Italiaanse The Way Of Purity is volgens mij net begonnen als ik tegen kwart voor vier een nog behoorlijk verlaten Baroeg betreed. De band lijkt echter geluidstechnische problemen te hebben. Na enkele minuten geklooi begint de band dan toch met spelen. Hadden ze dat maar achterwege gelaten. The Way Of Purity omschrijft zichzelf als black metal/metalcore, maar in de praktijk komt dat neer op een waardeloos klinkend allegaartje. De (deathcore-)riffs klinken bijzonder saai en ongenspireerd en de hier en daar vanuit het niets opduikende gothic/symfonische black metal-invloeden maken het geheel er niet beter op. Het enige pluspunt is het iele zangeresje, dat zich op indrukwekkende wijze de longen uit het lijf schreeuwt. Meid, verlaat dat stelletje prutsers en zoek een fatsoenlijke band!
Het Servische The Stone doet het al een stuk beter. De rauwe, vrij primitieve mengeling van black, thrash en pagan metal komt live heel behoorlijk uit de verf. De band heeft een vrij typisch Oostblok geluid dat enigszins aan een Astrofaes doet denken. Hoewel The Stone niet de meest originele band is die er rondloopt, gaan de heren lekker enthousiast te werk. Zodoende weten ze een groot deel van het publiek mee te krijgen, ondanks het feit dat het nog steeds erg leeg is in de zaal. Hoewel ik totaal niet bekend ben met de muziek van de heren en dus ook geen flauw idee heb welk materiaal gespeeld wordt, moet ik na een ruim half uur concluderen dat The Stone een aardige verrassing is.
Een van de bands waar ik vandaag het meest benieuwd naar ben, is het Britse Fen. Deze black metal/postrock-formatie leverde vorig jaar met The Malediction Fields een uitstekend debuutalbum af. De band heeft vandaag een beetje met een valse start: na een korte soundcheck beginnen de heren ineens met spelen, terwijl veel mensen denken dat de soundcheck nog bezig is. Bovendien is het geluid nog niet echt optimaal. Na de opstartproblemen ontpopt Fen zich echter al snel tot een prima liveband. De sfeer van het debuutalbum wordt live behoorlijk benaderd en als ook het geluid gedurende het optreden beter wordt, is het wat mij betreft genieten geblazen. De intelligente, uitgesponnen composities staan in schril contrast met het primitievere gebeuk van The Stone, maar veel aanwezigen lijken Fen wel degelijk goed te kunnen waarderen. Een goed optreden van een uitstekende band.
Wat het Deense Svartsot vervolgens in deze package doet, is mij niet geheel duidelijk. De olijke folk metal van het zestal komt misschien op een Paganfest goed uit de verf, maar is hier toch wel behoorlijk misplaatst. De melancholische, romantische, originele, diep in de Roemeense grond gewortelde folk van Negura Bunget is namelijk toch wel van een heel ander kaliber dan de zuip-of-ik-schiet-folk van Svartsot. Dat blijkt dan ook wel tijdens het optreden. Ook al doet de in een berenvel gehesen zanger (die overigens zelf de zwakste schakel is met zijn monotone, niet bij de muziek passende Samson-grunt) nog zo zijn best, het publiek blijft bedenkelijk kijken. En terecht. Hoewel het debuut Ravnenes Saga een paar aardige nummers bevat, komt de simplistische muziek vanavond totaal niet over. Bovendien begint het frivole fluitje na vijf nummers wel erg monotoon te klinken en zijn de nummers tamelijk inwisselbaar. Geen denderend optreden dus.
De band waar vrijwel alle bezoekers vanavond voor komen, is natuurlijk het Roemeense Negur Bunget. Deze eigenzinnige black metalband maakt op innovatieve wijze gebruik van allerlei inheemse instrumenten, die voor een uniek geluid zorgen. Ondanks de bandperikelen (de geruchten gaan dat drummer Negru na een split besloot om tch door te gaan onder de naam Negur Bunget) klinkt de band vanavond al goed op elkaar ingespeeld. Terwijl de twee oud-leden Hupogrammos en Sol Faur verder gaan onder de naam Dordeduh lijken veel aanwezigen blij te zijn om Negura Bunget toch (weer) eens aan het werk te zien, ondanks de vrijwel volledig nieuwe lineup. De nadruk ligt vanavond uiteraard op het nieuwe, goed ontvangen album Vrstele Pmntului het eerste album zonder de twee bovengenoemde oudgedienden. Daarnaast komt er echter onder andere ook materiaal van het opnieuw uitgebrachte Miestrit voorbij. Het geluid is zoals eigenlijk de gehele dag bovengemiddeld en door de spaarzame momenten van communicatie en de lange, uitgesponnen nummers staat menig bezoeker als in trance te genieten. Het dak gaat er niet bepaald af dus, maar achteraf was iedereen het erover eens dat Negur Bunget een uitstekend optreden heeft gegeven.
