Nu 2023 definitief achter ons ligt, de oliebollen verteerd zijn, de vuurwerkresten weggeveegd worden en de kerstbomen opgeruimd zijn, is het de eerste maanden van 2024 nog n keer tijd om achterom te kijken naar het afgelopen muzikale jaar, voordat het vizier weer op de toekomst wordt gericht. Welke platen van vorig jaar zijn onder de radar gebleven, maar zijn interessant genoeg om alsnog in de schijnwerpers te zetten? In deze terugblikkende reeks bespreek ik tien platen uit 2023 die zeker de moeite van het beluisteren waard zijn.
De vierde in deze serie is van een band afkomstig die alweer enige tijd meedraait. Het uit Londen afkomstige Fen is opgericht in 2006 en heeft in de afgelopen achttien jaar al heel wat sfeervolle werkstukken uitgebracht. De combinatie van atmosferische black metal en post-rock is niet altijd even toegankelijk want Fen probeert zijn glooiende, impressionistische muzikale landschappen niet aan de luisteraar op te dringen middels banale refreinen of catchy riffs maar wel altijd smaakvol. Met het in juli uitgebrachte Monuments To Absence is het trio toe aan zijn zevende langspeler, die vier jaar na het prima The Dead Light verschijnt. Op die full-length blijkt de traditionele combinatie van atmosferische black metal met folk- en post-rockinvloeden iets meer progressieve elementen te bevatten.
Ook Monuments To Absence laat weer iets andere accenten horen. Zo schiet openingstrack Scouring Ignorance verrassend fel uit de startblokken. De rauwe screams, de desolate sfeer en het effectief voortratelende drumwerk van Jesel G. zorgen ervoor dat Fen hier meer dan ooit richting traditionele black metal opschuift. Opmerkelijk is ook de stuwende, aan Enslaved refererende midtempo-passage met stoere, semi-cleane zang die halverwege opduikt en naar meer smaakt. Ook in het ijzersterke To Silence And Abyss We Reach en het afwisselende Truth Is Futility horen we een bijzonder geestdriftige band, die strooit met noeste riffs en kolkende blackmetalpassages. Tegelijkertijd blijft ook de melancholische kant van Fen altijd aanwezig in het karakteristieke, droefgeestige gitaargepluk, dat we bijvoorbeeld in het titelnummer en het licht progressieve Thrall terug horen.
Zo is de muziek van Fen direct herkenbaar door die verfijnde combinatie van dromerige klanken en felle erupties, die ook in vocaal opzicht vertegenwoordigd worden door de evenredige aandacht voor mijmerende, cleane zang en krachtige screams. En gelukkig zetten de Britten de compositorische progressie van de vorige plaat door, want ook Monuments To Absence staat vol lange composities - tien minuten is geen uitzondering - die ondanks hun uitgesponnen karakter boeiend blijven. Die muziek is eigenlijk verrassend weinig gericht op conventionele songstructuren en wordt nooit echt pakkend, maar richt zich meer op het creren van sfeerpaletten, waarbij het gevoel belangrijker is dan het liedje. Het knappe is dat de nummers desondanks uitnodigen tot regelmatig beluisteren. Meezingen is er niet bij, maar de kwaliteit van de composities maakt meerdere aandachtige luisterbeurten zeer verrijkend.
Al met al blijft Fen een intrigerende band, die een eigen plek in de recente muziekgeschiedenis heeft weten te bemachtigen met zijn fraaie soundscapes, die ergens tussen Alcest, Agalloch, Drudkh en Negura Bunget zweven. Monuments To Absence behoort tot een van de beste albums uit de carrire van deze groep. Een absolute aanrader voor degenen die van sfeervolle en melancholische muziek met een rauw randje houden.
Tracklist:
1. Scouring Ignorance
2. Monuments To Absence
3. Thrall
4. To Silence And Abyss We Reach
5. Truth Is Futility
6. Eschaton's Gift
7. Wracked
8. All Is Lost
