Het duo achter de melodieuze blackmetalformatie Mystic Circle heeft de smaak te pakken. Na een radiostilte van maar liefst zestien jaar brengt de illustere Duitse groep vorig jaar met het titelloze album zijn 'comebackplaat' uit. In het begin van deze eeuw geldt de in kitscherige satanische beeldspraak en met pompeuze, overdadige keyboardpartijen gelardeerde black metal van Mystic Circle als dankbaar mikpunt van spot onder de liefhebbers van het genre die zichzelf (te) serieus nemen. De niet al te beste kwaliteit van veel albums, in combinatie met de vaak nogal bespottelijke tekstuele clichs en de stoere houding die de band zichzelf aanmeet, werkt natuurlijk ook niet echt bevorderlijk.
Groot is mijn verbazing als Mystic Circle een verrassend degelijk album blijkt. En dat het geen eenmalige bevlieging betreft, blijkt wel uit het feit dat amper een jaar later alweer een nieuwe langspeler in de schappen ligt. Erzdmon is de negende full-length van Mystic Circle. Het schijfje is wederom voorzien van een wat ouderwetse albumhoes door Rafael Tavares, de kunstenaar die ook de vorige plaat van treffend artwork voorzag. En ouderwets is ook de muziek, want de symfonische black metal van het gezelschap katapulteert de luisteraar direct terug naar de tweede helft van de jaren negentig, toen groepen als Dimmu Borgir, Cradle Of Filth, Limbonic Art, Emperor en Old Man's Child het voor het zeggen hadden.
Ouderwets betekent echter niet oubollig of achterhaald, want op Erzdmon klinkt Mystic Circle gedrevener dan ooit. Tel daarbij op dat de groep inmiddels de bagage heeft om sterke composities neer te pennen en het mag duidelijk zijn dat deze langspeler misschien wel het beste materiaal uit de geschiedenis van Mystic Circle bevat. Vooral de eerste helft van de plaat staat vol lovenswaardige composities. Het titelnummer combineert duistere, melodieuze leads met dramatische, maar nergens t aanwezige keyboardpartijen. From Hell onderscheidt zich door zijn pakkende refrein, evenals het relatief simpel opgebouwde Scarecrow. Die track balanceert op de rand van kitsch, maar weet zich dankzij het fijne leadgitaarwerk toch in positieve zin te onderscheiden. The Unholy Trinity is het meest afwisselend en combineert strakke blastbeats en sinistere, melodieuze riffs (die wel wat weg hebben van het latere werk van God Dethroned) met een symfonisch, Cradle Of Filth-achtig intermezzo.
Van de tweede helft van Erzdmon bevalt Welcome To The Midnight Mass het best. Het nummer mag dan in tekstueel opzicht uit een berg clichs bestaan, muzikaal gezien zit de track prima in elkaar. In het potige refrein komen de langgerekte screams van frontman Graf Von Beelzebub bovendien uitstekend tot hun recht. Ook Skinwalker weet te overtuigen. Het nummer begint met een bijna western-achtig deuntje, maar ontwikkelt zich al snel richting furieuze en verbeten black metal. Het relatief ingetogen The Princess Of The Deadly Sins is een wat bevreemdend einde van dit sterke album, maar het nummer laat wel horen dat Mystic Circle zich inmiddels zeker genoeg voelt om ook buiten het vastgeroeste stramien te opereren.
Zo blijkt Erzdmon zomaar een prima langspeler, die het zelfs nog wat beter doet dan zijn ook al zeer verdienstelijke voorganger. Mystic Circle heeft anno 2023 misschien nog wel meer bestaansrecht dan in de jaren negentig. Het is een even opmerkelijke als amusante conclusie. Dit album gaat zeker nog de nodige rondjes draaien.
Tracklist:
1. Erzdmon
2. From Hell
3. The Unholy Trinity
4. Scarecrow
5. Asmodeus And The Temple Of God
6. Welcome To The Midnight Mass
7. The Mothman
8. Skinwalker
9. The Princess Of The Deadly Sins
