Het was aan Mystic Circle om de avond in de juiste sferen te leiden. Waarom Marduk de keus op Mystic Circle liet vallen is mij tot aan de dag van vandaag nog altijd een raadsel omdat hoewel Mystic Circle wel degelijk blekkie-gerelateerde muziek speelt, de band totaal niet op de kwaadaardige tonen van de Zweedse Panzer Division aansluit. Maargoed, aansluitend of niet, Mystic Circle opende de show terwijl uw ondergetekende zich nog langs de Utrechtse grachtjes richting de plek des onheils spoedde. En lang speelde het 3-tal van Mystic Circle ook niet, waardoor ik al gauw richting de staart van hun voorkomen belandde. Bij binnenkomst kondigde de band hun "fast one - 666 - Mark Of The Devil" aan, en snelde vooruit. Wat direct opviel was dat het geluid deze keer (de afgelopen concerten hebben mijn oren grotendeels door modder moeten ploegen) goed en zuiver, maar wel een beetje aan de zachte kant was. Maar daar gaan we verder ook niet over zeiken aangezien het eerstgenoemde essentiler is dan een volle bak ruisherrie. Mystic Circle had ook duidelijk profijt van de kwaliteitsvoorzieningen van de zaal en hamerde er lustig op los. "666- Mark Of The Devil" werd gevolgd door de welbekende meebruller "God Is Dead" en daarna werd het tijd voor een gouwe ouwe van Celtic Frost, "Circle Of The Tyrans". Mystic Circle besloot met hun gebruikelijke hek "Open The Gates of Hell" en liet het optreden hiermee voor wat het was, plaats makend voor Marduk en weinig indruk achterlatend, verder. Meermaals heb ik deze band aan het werk gezien en tot op heden weet de band geen juiste snaren te raken, laat staan te doen knappen.
Marduk... 1 van de meest besproken livebands heeft hoogte- en dieptepunten gekend. De laatste jaren stond de band met name in de negatieve spot wegens zwakke releases en nog zwakkere optredens waar met name boegbeeld Legion de oorzaak van scheen te zijn. Maar nu Legion zijn eigen boontjes dopt en de band een nieuwe zanger rijk is, begint het er op te lijken dat een "come-back" wellicht nog niet eens onder 't beton gemetseld ligt, maar hooguit in een wormrijke aardekuil begraven is. Vorig jaar kregen we op het X-mass Metalfest (althans, de die-hards die de moed konden opbrengen om Marduk toch een blik waardig te gunnen) al een voorpoefje op de recente ontwikkelingen en op Wacken werd het publiek tijdens het Marduk-optreden regelrecht voor de poorten van de Hel neergezet. Geen wonder dat er vanavond genoeg belangstellenden waren die de "nieuwe" Marduk aan het werk wilden zien. Want geruchten gaan ook in metalland als een lopend vuurtje rond, ziet u... En het gerucht dat Marduk weer rost is natuurlijk altijd interessant.
En zo komt het dat als Marduk het podium (weliswaar na een iets te lange intro) opkomt het vooraan wel degelijk zwart (en wit, want enkele bezoekers zijn behoorlijk creatief met meel geweest) van de mensen ziet. De nieuwe brulaanwinst Mortuus oogt vervaarlijk, zijn corpsepaint is duidelijk back to the basic, terug in de tijd waarin corpsepaint met name als ziekte en bedorven vlees oogde, zijn blik is hels en zijn tanden onthullen een duivelse grijns. De (toen nog) denkbeeldige geur van bloed vult de warme zaal en rillingen rollen over menig rug. Want Marduk is herrezen en wee het gebeente van een ieder die nog durft te miepen over "alweer Marduk op de planken". Marduk op de planken is weer een ouderwetse hel, die poorten staan weer wagenwijd open. Wen er maar weer aan.
Na een seconde van stille zaalbeschouwing braakt de band "The Hangman Of Prague" over het publiek uit en hiermee ontketent Marduk een ware tankrace en blackmetalterreur,zo lijkt het. Want Marduk is tegenwoordig maar op 1 ding uit en dat is overweldigende verkruimeling van iedere cel in u en mij, en moge de Heer op mijn oren kauwen als het ze vanavond niet gelukt is. Marduk is sneller dan snel, feller dan fel en harder dan hard. De band staat als een huis, noot voor noot, nummer voor nummer, Mortuus raast over de planken zijn longen in de galmende microfoon pompend en zijn weerzinwekkende stem gaat door merg en been. Hoewel het geluid nog een beetje aan de zachte kant is weet de band de zaal volledig in haar greep te houden, vanaf de eerste tonen tot en met de mond vol bloed die Mortuus tijdens het laatste nummer "Throne Of Rats" over de gebogen koppen uitspuwt. Overigens komt de band vervolgens nog even terug om middels "Wolves" een toegift te verzorgen, maar eigenlijk was deze al een tikkie overbodig. "Throne Of Rats" markeerde al het rechtmatige einde van een memorabele show. Een show die met 16 nummers (waaronder "Panzer Division Marduk", "Slay The Nazarene", "On Darkened Wings", "Sulphur Souls", "Azrael" en "World Funeral") slechts een uur in beslag nam maar tijdens dat uur toonde de band geen seconde genade. Geen gelul tussen de nummers door, geen overbodige poeha, slechts inzet, ongekende vaart, puike sfeer en 1 kelk vol bloed.
Dit optreden heb ik overigens geheel aan mijn betere helft te danken, die er bijna dwangmatig voor gezorgd heeft dat Marduk (weer) onder mijn aandacht kwam. Waarvoor mijn zeer oprechte dank.
