Mystic Circle, de naam zal wellicht vooral bij de wat oudere blackmetalliefhebbers een belletje doen rinkelen. De associaties zullen bij de meesten niet al te positief zijn. Het Duitse gezelschap rondom Graf von Beelzebub (zijn collegas op kantoor kennen hem gewoon onder de naam Marc Zimmer) en Aaarrrgon (nee, dit is geen knipoog naar Monty Python!) staat in de jaren nul op menig podium in Nederland. Geen festival kon je bezoeken zonder de band tegen te komen. In combinatie met de matige en soms ronduit lachwekkende, melodieuze black metal, die vooral een slap aftreksel blijkt van gevestigde namen als Dimmu Borgir, Cradle Of Filth en Old Mans Child, wordt Mystic Circle regelmatig het mikpunt van spot. Enkele tenenkrommende interviews doen de toch al discutabele status van de band bovendien niet bepaald goed.
Het is dan ook de vraag of er iemand op deze titelloze comebackplaat zit te wachten. Het album verschijnt zestien (!) jaar na het laatste wapenfeit, het nogal matige The Bloody Path Of God (2006). Wellicht heeft het te maken met de lage verwachtingen, maar Mystic Circle blijkt zich na enkele luisterbeurten te ontpoppen tot een verrassend sterk album. Natuurlijk, een meesterwerk ligt niet in de lijn der verwachtingen, maar de muziek komt mede door de krachtige sound behoorlijk overtuigend uit de verf. De heren zijn duidelijk wat ouder en wijzer geworden. De overdreven bewijsdrang is weg en het album is puur uit passie opgenomen en dat is terug te horen.
Het belangrijkste pluspunt van het album is dat de nummers veel strakker en beter in elkaar zitten dan voorheen. Het gitaarwerk, dat zowel fel als melodieus is, eist een plek op de voorgrond op, terwijl de keyboards vooral ter ondersteuning worden ingezet en niet meer zo pontificaal in de mix liggen. De sound is ook een stuk agressiever geworden. Scandinavische invloeden van klassieke blackmetalbands (Dark Funeral, Naglfar, Lord Belial) zijn nooit ver weg. Vooral het machtige Seven Headed Dragon, dat klinkt als een combinatie van de eerste twee genoemde bands, maakt indruk met zijn furieuze tempo en krachtige refrein. Maar ook in het zeer melodieuze Letters From The Devil en de met sterke riffs doorspekte opener Belial Is My Name horen we opmerkelijk volwassen composities.
Mystic Circle heeft dus onmiskenbaar nieuw elan gevonden. Niet alles aan dit comebackalbum is echter even geweldig. Hoewel het kinderachtige Disneysatanisme van het eerdere werk wat is afgezwakt, zijn de teksten nog altijd op het kneuterige af (Hell Demons Rising, Satanic Mistress). En ook al komen de meeste nummers lekker agressief uit de speakers knallen, de traditionele blackmetalsound blijft toch behoorlijk onorigineel. Waar de Duitsers vroeger vooral inspiratie haalden uit het werk van Dimmu Borgir, Old Mans Child en Cradle Of Filth, speelt de band nu leentjebuur bij Dark Funeral, Naglfar en af en toe zelfs bij Dissection (Curse Of The Wolf Demon). Door de sterkere composities en de prima uitvoering komt Mystic Circle er echter aardig mee weg.
Samengevat kunnen we stellen dat Mystic Circle op dit album op de top van zijn kunnen presteert. Dat resulteert in een verdienstelijk album dat over de gehele linie weet te boeien, maar dat toch zeker niet als klassieker of als grensverleggend meesterwerk de geschiedenisboeken zal ingaan. Wie zijn heil zoekt in modernere invullingen van het blackmetalgenre, zal dit album vooral als oubollig afdoen. Wie echter houdt van typische black metal uit de jaren negentig, met evenveel ruimte voor agressie als voor melodie, zal het nodige plezier beleven aan Mystic Circle.
Tracklist:
1. Belial Is My Name
2. Seven Headed Dragon
3. Hell Demons Rising
4. Letters From The Devil
5. Darkness In Flames
6. The Arrival Of Baphomet
7. Curse Of The Wolf Demon
8. Satanic Mistress
9. Death Metal (Possessed-cover)
