De van oorsprong Australische black/thrashmetalband Destryer 666 draait al heel wat jaren mee. De formatie rondom frontman en gitarist K.K. Warslut (Keith Bemrose) brengt zijn eerste demo al in 1994 uit. Volledige langspelers zijn echter schaars. Na drie in de underground goed ontvangen platen tussen 1997 en 2002 - waarvan vooral debuutalbum Unchain The Wolves (1997) en opvolger Phoenix Rising (2000) een aardige cultstatus hebben bereikt blijft het na de release van de derde full-length Cold Steel... For An Iron Age (2002) lange tijd stil rondom de band. Pas in 2009 verschijnt met Defiance een prima opvolger. Dan volgt weer een relatief lange stilte, totdat zeven jaar later het ijzersterke Wildfire in de schappen ligt. Eind 2022 volgt met Never Surrender de zesde langspeler van het gezelschap.
Qua stijl is Destryer 666 altijd dicht bij zijn roots gebleven. De basis ligt in groovende blackened thrash metal, waarin bovendien steeds meer ruimte is ontstaan voor smeuge heavymetal- en rock-n-roll-invloeden. Op Never Surrender grijpt de band meer dan ooit terug op die authentieke invloeden. Vooral het gedreven en vaak erg melodieuze gitaarwerk, dat volgens de credits niet alleen door alle drie bandleden wordt verzorgd, maar ook nog eens door drie gastmuzikanten, smaakt naar meer. De band combineert vuige thrashriffs moeiteloos met melodieus leadgitaarwerk, vinnige solos en fijne twinleads. In combinatie met het energieke drumwerk van Kev Desecrator zorgt dat voor een plaat die regelmatig vol bravoure uit de speakers komt knallen en een hoog vuist-in-de-lucht-gehalte herbergt.
De eerste helft van Never Surrender is het meest overtuigend. Het titelnummer staat bijvoorbeeld vol met snedige riffs en kent een flinke Motrhead-vibe, wat natuurlijk altijd een pluspunt is. Pitch Black Night en Mirrors Edge zijn de meest uitgewerkte tracks, waarbij vooral laatstgenoemde opvalt door de heerlijke twinleads waarmee de gitaristen strooien. De nogal abrupte fade-out aan het eind is echter jammer. Guillotine is eerder als single verschenen en hoewel ik persoonlijk nogal kromme tenen krijg van tendentieuze teksten als what the hell happened to my country, is het in muzikaal opzicht een heerlijke track vol stoere riffs en opzwepend drumwerk.
De band weet het energieke niveau van die eerste nummers helaas niet helemaal vast te houden. Zo vinden we op de tweede helft van Never Surrender enkele minder pakkende tracks. Grave Raiders is bijvoorbeeld iets te repetitief om de aandacht vast te houden. Het afsluitende Batavias Graveyard is misschien wel de meest melodieuze track uit het oeuvre van de band en hoewel het een redelijke poging is tot het schrijven van een episch nummer, maakt het toch ook duidelijk dat de kracht van Destryer 666 niet per se in dit soort meer uitgesponnen composities schuilt. De plaat gaat een beetje als een nachtkaars uit.
Hoewel op Never Surrender het gitaarwerk dus in positieve zin opvalt, blijkt de zang van K.K. Warslut wat aan de matte kant. Het lijkt erop dat zijn stembanden toch wel het een en ander geleden hebben, want zijn strot klinkt af en toe te geforceerd. Met name Rather Death heeft hieronder te lijden. Het regelmatig inzetten van gang vocals weet dit echter redelijk goed te verbloemen. Concluderend: Destryer 666 levert een aardig album af in zijn kenmerkende, eigen stijl, waarvan vooral de eerste helft opzwepend en viriel klinkt.
Tracklist:
1. Never Surrender
2. Andraste
3. Guillotine
4. Pitch Black Night
5. Mirror's Edge
6. Grave Raiders
7. Savage Rights
8. Rather Death
9. Batavia's Graveyard
.jpeg){kind=small}
