Om 20.15 uur verschijnen de in leer gehulde Australirs van Destryer 666 op het podium om een dik uur te mogen blazen. Laten we de eerste twee nummers maar als soundcheck zien, want de set wordt ingeluid met een fikse dosis technische problemen die de sfeer direct uit de show halen. Ook al is de opening overtuigend, A Breed Apart is slechts gedeeltelijk voorzien van zang en de bandleden zijn duidelijk afgeleid door de valse start. Het geluid is een ongelooflijk bassige en keiharde brij met een galm waar de Grand Canyon niet aan kan tippen. Oordoppen of niet, dit nummer is voor velen nauwelijks te volgen.
Nadat de microfoon weer werkend is gekregen stort de band zich dan echt op de beestachtige set en vanaf Sons Of Perdition word ik compleet overrompeld door de immense old-school sound die op mij afgebulderd komt. Ik moet regelmatig mijn oordoppen extra aandrukken en dan pas blijkt dat het geluid stiekem geweldig is. Dat krijg je als de geluidsman ook oordoppen draagt! De galmbak wordt nog eens extra opengedraaid, zodat de tonen van Raped, I Am The Wargod en Black City Black Fire in de Baroeg blijven rondzingen als een zwerm oorlogslustige demonen, hetgeen wat mij betreft de show van een band als Destryer alleen maar ten goede komt. Vooral het sfeervolle beginstuk van Trialed By Fire dreunt als een moker mijn borstkas binnen. Destryer 666, ooit een bijna Nederlandse, nu grotendeels in Engeland gevestigde band, overtuigt eigenlijk altijd en nu dus ook.
Als de kandelaars, geitenkoppen, fakkels, omgekeerde kruizen en die vreselijke graflucht van stal gehaald zijn, betreedt het vijfkoppige Watain het podium om in een uur te bewijzen dat ze de smerigste band op de planeet zijn. Image en pose vieren hoogtij met een in rook gehulde, met bloed en verf besmeurde en onwelriekende opkomst van de Zweedse Satanische horde, die met het machtige Malfeitor van het meest recente album Lawless Darkness opent, terwijl de reverb knop ondertussen regelmatig stand 666 bereikt. Als een soort Necro Dani Filth poseert de mysterieuze E. Danielsson met zijn new school paint en witte lenzen, terwijl hij zijn furieuze vocalen op de fans loslaat. Devils Blood, Satans Hunger, Reaping Death en Sworn To The Dark geven de aanwezige slachtoffers alles wat je bij een Watain show moet verwachten. Beukende, zwartgallige en strak uitgevoerde odes aan de Zwarte Meester der Putlucht, kracht bijgezet door een beweeglijke, zelfs uitbundige presentatie. Het geluid is inmiddels vele malen duidelijker afgesteld dan tijdens Destryer 666. De helle-echo is ietwat teruggeschroefd en de allesverdringende bas heeft plaats gemaakt voor een heerlijke bak rockende grimmigheid die aan het einde van deze Europese tour op de grens van perfectie uitgevoerd wordt.
Na onder meer Wolves Curse, Legions Of The Black Light en Total Funeral worden wij na een kleine sfeervolle onderbreking ook nog getrakteerd op een truie uitvoering van Sacrifice van Bathory, die zich perfect kan mengen met de rest van de setlist. Na The Serpents Chalice (en een misleidend outro) houdt Watain de langere show beperkt tot slechts elf nummers, waarna de Rotterdamse kerker zich langzaam ontdoet van het bevredigde falderappes en dat tergende aroma van rottend bloed. En van de betere concerten van 2010!
Klik op de foto's voor grotere versies
.jpeg){kind=small}
