De in Londen woonachtige zangeres en klassiek geschoolde muzikante (naast gitariste is ze ook celliste en pianiste) A.A. Williams heeft zichzelf de afgelopen jaren stevig op de kaart gezet. In 2019 maakt ze diepe indruk met een fantastisch optreden op Roadburn in een volgepakt Hall Of Fame - haar eerste optreden ooit! en een jaar later ligt het wonderschone, zeer ingetogen en melancholische debuutalbum Forever Blue (2020) in de schappen. Anno 2022 heeft de sympathieke artieste haar eerste headlinertour erop zitten en verschijnt met As The Moon Rests een nieuwe full-length, slechts een jaar na het coveralbum Songs From Isolation (2021).
As The Moon Rests voelt in alle opzichten als een nieuwe start. Het debuutalbum is pijnlijk mooi, triest en diep ontwapenend. Dit nieuwe album is veel meer een groepsproduct, waarin met name bassist, co-producer (en echtgenoot) Thomas Williams en drummer Geoff Holroyde aan de ruwe versies van de nummers hebben bijdragen. Ook in muzikaal opzicht heeft de muziek van A.A. Williams een lichte stijlverandering doorgemaakt. Waar Forever Blue nog zeer ingetogen, minimalistisch en gitzwart is, klinkt As The Moon Rests een stuk steviger. Naast de verstilde melancholie, die vooral gevoed wordt door het prachtige, introverte stemgeluid van Williams, in combinatie met de introspectieve en vaak diep droefgeestige teksten, horen we steviger gitaarwerk en af en toe zelfs een fraai, postrock-achtig crescendo. Daardoor liggen vergelijkingen met Katatonia, Paradise Lost en Anathema op de loer, hoewel ik er direct bij wil vermelden dat de muziek van Williams te uniek is om in dergelijke vergelijkende kaders te stoppen.
De combinatie van rauwe emoties, verpakt in buitengewoon doordachte, eersteklas composities, levert veel sublieme momenten op. Opener Hollow Heart ontroert keer op keer met zijn adembenemend mooie refrein. Het tranentrekkende Evaporate is wat mij betreft kandidaat voor de prijs van het mooiste nummer van het jaar. De plechtige sound en de doorleefde, aangrijpende teksten, waar toch een sprankje hoop in schuilt: het is allemaal even wonderschoon. Muzikaal gezien is het nummer briljant: het a capella-intermezzo en de luidkeels jankende, Mono-achtige gitaren zorgen keer op keer voor kippenvel. In Murmurs horen we Williams op haar krachtigst zingen, terwijl het schitterende Golden zeer breekbaar begint, om vervolgens middels grommende gitaren en aanzwellende strijkers op majestueuze wijze open te bloeien naar een volwaardige gothicmetaltrack.
Het knappe aan As The Moon Rests is dat de composities enorm doordacht in elkaar zitten, waardoor iedere noot op dit album klopt. Ieder nummer zit even perfect in elkaar en hoewel de muziek misschien niet ontzettend ingewikkeld is, zorgt de zeer stijlvolle uitvoering ervoor dat de plaat ook na tientallen luisterbeurten geen moment aan kracht inboet. De manier waarop A.A. Williams invloeden uit de gothic, dark americana, post-rock, klassiek en melancholische metal combineert, voelt volstrekt natuurlijk aan en dat is natuurlijk een buitengewoon knappe prestatie. De muzikante bewijst zich met dit album als een intelligente en veelzijdige artieste, die haar gevoelens, angsten en dromen perfect weet te kanaliseren in adembenemend mooie nummers die zowel ontroeren als empathie opwekken. As The Moon Rests is dan ook een ode aan de emotionele kracht en schoonheid van muziek. Eigenlijk zou ik het iedereen gunnen dit album te ontdekken.
Tracklist:
1. Hollow Heart
2. Evaporate
3. Murmurs
4. Pristine
5. Shallow Water
6. For Nothing
7. Golden
8. The Echo
9. Alone In The Deep
10. Ruin
11. As The Moon Rests
