Voor velen is zangeres A.A. Williams een onbekende. Eerder dit jaar verscheen haar positief ontvangen, naar zichzelf vernoemde debuut-ep. Daarop laat de Engelse "death gospel" horen die fans van Chelsea Wolfe, Eivr Plsdttir, Emma Ruth Rundle en het rustige werk van Radiohead beslist zullen waarderen. In april maakte de zangeres/gitariste al veel indruk op Roadburn en dat doet ze vandaag nogmaals, samen met bassist Tom Williams en drummer Wayne Proctor. En hoe? De sfeer van het studiomateriaal komt ook live uitstekend over, mede vanwege het perfect afgestelde geluid. Ronda vult zich met indrukwekkende, donkere klanken die meermaals kippenvel opwekken: de ingetogen, karaktervolle zang van de frontvrouw, de melancholische melodielijnen op bas en gitaar en het zeer gevarieerde, verrijkende slag- en percussiewerk.
Elke track is zorgvuldig opgebouwd van rustig en minimalistisch naar gelaagd en steviger met postrockleads. Het is van begin tot einde een indrukwekkend optreden, waarbij na elk nummer een steviger applaus klinkt, hoewel de trage songs niet iedereen kunnen bekoren. Muziek blijft immers een kwestie van smaak. Het enige wat jammer is, is dat er bepaalde partijen (toetsen en gitaar) van backingtrack klinken. Naast de tracks van de ep komen drie ongetitelde nieuwe composities aan bod, die met veel vertrouwen doen uitkijken naar toekomstig studiomateriaal. A.A. Williams maakt een zeer positieve indruk met ingetogen muziek en na afloop is het dan ook druk bij de merchandise stand, waar je met de bandleden nog een praatje kunt maken.
Na een lange pauze betreden de bandleden van The Sisters Of Mercy het met een flinke lading rook omgeven podium. Allereerst verschijnt toetsenist Ravey Davey ten tonele met zijn armen gespreid om vervolgens het gejuich en applaus dankbaar in ontvangst te nemen. Hoe brengt de hoofdact het eraf? Na zon overtuigende support-act ligt de lat hoog. Maar de laatste jaren was er meermaals kritiek op de optredens van de rockformatie. Met name de zang van Andrew Eldritch is daarbij onderwerp van discussie. Hoe is dat vandaag aan het einde van de Europese tour? Helaas niet al te best. Regelmatig valt zijn rauwe gothiczang weg omdat deze zacht in de mix staat. Je vraagt je al snel af waar toch zijn kenmerkende, donkere vocalen blijven. Elk nummer is er hoop op beter, maar slechts bij flarden kun je zijn bijdragen goed horen. Hij kreunt soms meer dan hij zingt. Het is een flinke domper op het luisterplezier.
Het wordt overigens gedurende de set wel steeds beter. Zo komen de vocalen in Show Me On The Doll beter door. Met name aan het einde van de reguliere set en tijdens de toegift hoor je de zang beter. De achtergrondzang van gitaristen Dylan Smith en Ben Christo is niet opvallend, maar zorgt wel voor wat meer body. Verrassend is de aanwezigheid van A.A. Williams op het podium, direct tijdens openingstrack More al, en later tijdens Something Fast en This Corrosion.
Het publiek heeft er duidelijk zin in. Vanaf het begin is er al een pit. Vooraan gaan meerdere fans uit hun dak, soms zittend op de schouders van iemand anders, met de handen in de lucht, sommigen staand en dansend op de trappen aan weerszijden van het podium. De bandleden vinden regelmatig contact met deze fans en die wisselwerking levert nog meer beweging op. Zo gaan er een paar dames op de trap helemaal uit hun dak tijdens onder meer Alice, het eerste hoogtepunt op de setlist. Het tweede hoogtepunt volgt al snel met Dominion/Mother Russia. Marian is op het debuutalbum een hoogtepunt, maar vandaag komt het nummer niet goed tot zijn recht. Niet alleen vanwege de matige zang, maar ook vanwege het geluid in de zaal, dat niet toereikend gemixt is. Het is net alsof er een bepaald gevoel mist.
Gelukkig is de versie van First And Last And Always weer op niveau. De geluidsmix wordt beter, waardoor het karakter van de muziek beter overkomt (een goed voorbeeld is het prima gitaarwerk in Flood II). Zoals reeds gemeld, komt later in de set ook de zang beter door (onder andere de uithaal in Flood II), waardoor deze fase van het optreden de sterkste is. Bovendien is er meer beweging en onderling contact tussen de gitaristen.
De toegift is een groot feest, met allereerst Lucretia My Reflection, dat veel publieksparticipatie oplevert. De geluidsman heeft de zaken inmiddels nog beter voor elkaar, waardoor ook Vision Things, het lekker rockende Temple Of Love (dat de pit groter maakt) en This Corrosion (ondanks de technische problemen) relatief goed uit de verf komen. Relatief, want de zang van Andrew Eldritch blijft het gehele optreden een probleem. De meningen over het optreden zijn dan ook zeer uiteenlopend. Een groep fans vooraan heeft zichtbaar genoten, danst erop los en zingt veel teksten mee (Hey now, hey now now) met de handen in de lucht, maar de kritischere luisteraars zijn minder blij of zelfs teleurgesteld. Het is dus een avond met gemengde gevoelens. The Sisters Of Mercy heeft in het verleden dan ook wel eens beter gepresteerd, maar stelt vandaag een selecte groep liefhebbers tevreden.
Setlist The Sisters Of Mercy:
1. More
2. Ribbons
3. Crash And Burn
4. Doctor Jeep/Detonation Boulevard
5. No Time To Cry
6. Alice
7. Show Me On The Doll
8. Dominion/Mother Russia
9. Marian
10. Better Reptile
11. First And Last And Always
12. Instrumental
13. Something Fast
14. I Was Wrong
15. Flood II
Toegift:
16. Lucretia My Reflection
17. Vision Thing
18. Temple Of Love
19. This Corrosion
Setlist A.A. Williams:
1. Cold
2.
3. Terrible Friends
4. Belong
5.
6.
7. Control
Dank aan Eus Straver van Metal-Experience voor de foto's.
