Het is gezellig druk in de zaal als Karin Park rond kwart over acht het podium betreedt. Of, beter gezegd: voor het podium komt staan, want ze heeft door middel van enkele van kleur wisselende lampen en een opstelling met drie keyboards een plekje in de zaal gecreerd. Daardoor voelt de performance direct vrij intiem aan, met publiek dat op nog geen meter afstand staat. De lange openingstrack, die zomaar eens van de release met Lustmord zou kunnen komen, bouwt traag op rondom loops van keyboardklanken en de beklemmende, sterke zang van Park, die gaandeweg ingepakt wordt in aanzwellende golven van noise-distortion. Daarna volgt vooral materiaal van het dit jaar verschenen Private Collection. Het ingetogen, gevoelige Opium en Bending Alberts Law komen live heel mooi uit de verf. Andere nummers zijn wat dansbaarder door hun loops en beats. Op die momenten klinkt de muziek tegelijkertijd broeierig en onderkoeld: een bijzondere combinatie. De muziek die Park maakt, is divers, altijd intrigerend en vol pure emoties. Ze bewaart het beste voor het laatste. Voor het prachtige en ontroerende Blue Roses beklimt ze het podium om het nummer op een zelf meegenomen kerkorgel van meer dan honderd jaar oud ten gehore te brengen. Schitterend gezongen gaat deze track door merg en been. Park geeft vanavond haar visitekaartje af en het zou me niets verbazen als deze begenadigde componiste volgend jaar wederom op Roadburn te vinden is.
De Londense A.A. Williams heeft een speciale band met Tilburg. De muzikante gaf haar allereerste optreden ooit op het Roadburn festival in 2019 en keert nu in deze stad terug voor haar allereerste Nederlandse headlineshow. Het kan snel gaan. Live wordt Williams bijgestaan door een driekoppige supportband in de vorm van gitarist en toetsenist Matthew de Burgh Daly, drummer Wayne Proctor en bassist (en echtgenoot) Thomas Williams. Het optreden van vanavond staat vrijwel volledig in het teken van het onlangs verschenen, nieuwe album As The Moon Rests. Er komen liefst acht nummers van die langspeler voorbij.
Wie de nieuwe plaat al heeft gehoord, zal merken dat de muziek van A.A. Williams een lichte stijlverandering heeft doorgemaakt. Waar het debuutalbum Forever Blue nog zeer ingetogen, minimalistisch en gitzwart is, klinkt As The Moon Rests een stuk steviger. Naast de verstilde melancholie, die vooral gevoed wordt door het prachtige, introverte stemgeluid van Williams, in combinatie met de introspectieve en vaak diep droefgeestige teksten, horen we ook steviger gitaarwerk en af en toe zelfs een fraai, postrock-achtig crescendo. Qua druilerigheid van de composities moet ik af en toe wat aan Katatonia denken, terwijl het gitaarwerk met klassieke invloeden ook wel wat raakvlakken met de Japanse postrockgroep Mono vertoont. Maar bovenal klinkt A.A. Williams als haarzelf: een intelligente en veelzijdige artieste die haar gevoelens, angsten en dromen perfect weet te kanaliseren in adembenemend mooie nummers.
Het optreden is dan ook een aaneenschakeling van prachtige momenten. Nieuwe nummers als Evaporate, Murmurs, For Nothing en Pristine maken live enorm veel indruk. Williams ontwapenende en pure podiumpresentatie, in combinatie met haar solide gitaarwerk en prachtige zang, laat weinigen in de zaal onberoerd. Het enige minpuntje is wellicht dat liefhebbers van het oudere werk er wat bekaaid van afkomen zo komen van de briljante debuutplaat alleen Love And Pain en Melt voorbij maar daar staat tegenover dat deze muzikanten duidelijk geloven in de kwaliteit van het nieuwe werk. En dat is meer dan terecht. A.A. Williams weet het publiek ruim een uur geboeid en gemotioneerd te laten luisteren, tegelijkertijd headbangend, een traan wegpinkend en met kippenvel op de armen. De tekst op het t-shirt dat ik na afloop kocht, vat het perfect samen:
Slow moving
Tear jerking
Soul soothing
Beautiful sad songs
En daar is geen woord van gelogen!
Setlist A.A. Williams:
1. Hollow Heart
2. Evaporate
3. Murmurs
4. Love And Pain
5. For Nothing
6. Control
7. Golden
8. The Echo
9. Pristine
10. Belong
11. As The Moon Rests
12. Melt
