Met Endorphin uit 2019 brak Infected Rain door tot de Europese subtop van moderne metalbands. De eind november uitgezonden documentaire The Devils Dozen van de formatie rond frontvrouw Lena Scissorhands Cataraga geeft een goed beeld van de ontwikkeling van de Moldavische groep. Omdat de hoeveelheid werk voor de band te groot werd, is de hulp van een label ingeroepen. Napalm Records gaf het kwartet het doorslaggevende zetje in de goede richting.
Op Ecdysis klinkt Infected Rain vertrouwd en is Lena de voornaamste smaakmaker. De basis is moderne groove metal met de kenmerkende vocalen van de zangeres, wier bijnaam duidt op dat ze kapster zou zijn geworden als ze nu niet achter de microfoon zou staan. De frontvrouw met kleurrijke dreads sneert en screamt en wisselt dit af met kalmerende, melodieuze zang. Zij is net als op voorgaande albums de grootste kracht van het team. De 35-jarige vocaliste overtuigt zowel met haar ferme, extreme vocalen als met haar melancholische, tedere voordracht (Goodbye, Postmortem Part I), waardoor je als luisteraar al snel een connectie met de teksten krijgt. Die extremen zijn uitstekend uitgewerkt en ook de verschillende lagen cleane zang versterken elkaar.
De instrumentatie staat in dienst van de zang en is vooral degelijk en effectief. Het is lekker headbangen met de grooves in onder meer Fighter en de vette riffs in Longing. Slechts af en toe vallen de heren wat meer op. Ze beperken zich vooral tot het strak uitvoeren van de groovende songs.
Opvallend is de combinatie van verschillende stijlen in sommige nummers. Nu-metal en atmosferische melodieuze metal? Geen probleem, idem voor groove metal, elektronische muziek en zelfs doom. Aparte combinaties, maar ze werken, getuige bijvoorbeeld Longing en November.
Ook de bijdragen op synthesizer, die in meerdere tracks opduiken, zijn geslaagd. Meer dan ooit zijn er elektronische beats en ambient partijen in de composities verwerkt. Nine, Ten bestaat zelfs geheel uit elektronische muziek. De elektronica contrasteert met de zware metal-instrumentatie, maar juist daardoor springen beide elementen er beter uit. Luister maar eens naar Everlasting Lethargy, November en Showers. Sterker nog: in laatstgenoemde zorgt de perfect gentegreerde, Prodigy-achtige techno-melodie ervoor dat deze track tot de hoogtepunten gerekend mag worden.
Aanvankelijk maakt Ecdysis nog geen overrompelende indruk. Hoewel het allemaal lekker groovet en Lena met haar vocalen imponeert, is het songmateriaal zeker de eerste luisterbeurten niet echt beklijvend. Er blijft weinig hangen. De zangeres heeft echter een verzoek: Just give it more than one try and let it sink in. Thats all I ask for. En ze heeft gelijk. Na meerdere rondjes op de draaitafel zijn de songs beter te onderscheiden en wordt de lijst met favorieten langer.
Neem dus de tijd voor dit vijfde album en je zult beloond worden. Het is zonder meer de sterkste plaat van de Moldavirs. Ben je liefhebber van Spiritbox en Jinjer en ken je Infected Rain nog niet, verdiep je dan eens in het songmateriaal. De groep rond de uitblinkende zangeres (wat een emotionele performance van haar!) maakt op het podium nog altijd de beste indruk, maar zal ook zonder optredens aan populariteit winnen dankzij dit interessante en krachtige album.
Tracklist:
1. Postmortem Pt. 1
2. Fighter
3. Longing
4. Goodbye
5. The Realm Of Chaos Feat. Heidi Shepherd
6. Everlasting Lethargy
7. These Walls
8. Showers
9. November
10. Never The Same
11. Nine, Ten
12. Postmortem Pt. 2
