Als Infected Rain aan zijn set begint, is de grote zaal nog niet vol, maar tijdens het halve uur dat de Moldavische formatie tot haar beschikking krijgt, neemt niet alleen het aantal toeschouwers toe, maar ook de bijval en de interactie. Bij aanvang is er nog weinig respons voor frontvrouw Elena Lena Scissorhands Cataraga en co. Moet men nog warm worden? Is het grote publiek nog te onbekend met het materiaal van de groep rond de zangeres met de kleurrijke dreads? De geluidsman, die overigens intens staat te genieten van de groove metal, moet in ieder geval nog even warmdraaien. Zo zijn de baspartijen van nieuwe aanwinst Alice Lane nauwelijks hoorbaar en datzelfde geldt voor de elektronische elementen van backingtrack, die juist op het nieuwe album Time tot de smaakmakers behoren. Later in de set, die in het teken staat van het nieuwe plaatwerk, gaat dat wat beter, maar ideaal wordt het helaas nooit.
Dit terwijl de bandleden keihard werken. Met name gitarist Vadim "Vidick" Ojog is een attractie met zijn wilde bewegingen, maar ook de twee dames blijven beslist niet stilstaan. Uiteraard zijn de meeste ogen gericht op de frontvrouw, die met haar band flinke stappen heeft gemaakt, zowel qua live-performance als qua songwriting. De nieuwe tracks doen het prima vandaag. Met name de tweede helft van het optreden is het genieten met Dying Light, Never To Return en Because I Let You. Ook Fighter, waarvoor Lena aan iedereen vraagt om de vuist in de lucht te steken (en velen daar gehoor aan geven), komt goed uit de verf. De toeschouwers komen in toenemende mate los, doen mee aan een jump the fuck up en staan te springen op Sweet, Sweet Lies. Er zit wat dat betreft een mooie, opgaande lijn in de levendigheid van de show van het hardwerkende Infected Rain, dat niet iedereen meekrijgt, maar ook vandaag weer zieltjes heeft gewonnen.
Al tijdens de intro van Amaranthe is er echter visueel al meer gebeurd dan tijdens de hele show van Infected Rain. Nadat True Survivor van David Hasselhoff door de boxen klinkt, krijgt het publiek een strak getimede lichtshow. Dat belooft wat voor de set. Onder luid gejuich van de fans betreden de bandleden het podium en gaan ze van start met Fearless en zit de sfeer er meteen goed in met de energieke pop metal van de Zweedse groep. Die groep is vorig jaar in samenstelling veranderd doordat vocalist Henrik "GG6" Englund Wilhelmsson het tijd vond voor andere prioriteiten. Mikael Sehlin is zijn opvolger en hoewel hij grote schoenen te vullen heeft, brengt hij het er prima van af, zo blijkt onder meer uit Boom!. Net als de anderen is hij energiek en straalt hij zelfvertrouwen uit. Dat doet Nils Molin dus ook, die iedere keer dat hij optreedt nog weer beter presteert. Vandaag stijgt hij een aantal keer boven zichzelf en de anderen uit. Ook vervult hij de rol van Noora Louhimo in Strong met verve.
En Elize? De speelse frontvrouw verschijnt in het zwart en schiet veel minder vaak uit bocht dan eerder. Ze is energiek, maar houdt regelmatig in om zuiver te kunnen blijven zingen. Ook haar high kicks zijn helaas niet meer zo fel en hoog. Dat gezegd hebbende maakt ze nog altijd veelvuldig contact met het publiek en vormt ze vanavond een aantal maal een uitstekend duo met Molin. Met name in de ballad Crystalline is het op dat vlak genieten, en Amaranthine blijft uiteraard hemels mooi, zelfs in een alternatieve versie. Het is een van de klassiekers die wat extras heeft in vergelijking met songs als PHP (hoewel juist tijdens die track een pit ontstaat), Viral en Interference. Van het nieuwe album The Catalyst komen slechts drie nummers aan bod, waarvan Re-Vision de grootste impact heeft. Wel is het jammer dat als je drie vocalisten hebt, er toch nog achtergrondvocalen van backingtrack klinken. Tevens is het jammer dat een band waarbij de elektronische elementen een grote rol spelen, deze niet (voor een deel) door een toetsenist gespeeld worden. Slechts voor Amaranthine wordt een keyboard voor gitarist Olof Mrck op het podium gezet.
Het beste wordt tot het laatst gewaard, want dan volgt de ene hit na de andere, met Amaranthine, The Nexus en Archangel. Laatstgenoemde is een klassieker in wording. Na een korte pauze volgt een toegift met That Song, dat ondanks de kritiek toen het nummer uitkwam, regelmatig op de setlist te vinden is en live bovendien goed werkt, onder meer vanwege het kleine stukje tekst van Queen. Niets gaat echter boven Drop Dead Cynical, waarbij het een groot feest is. Zo sluit Amaranthe een goede show spetterend af.
Mocht iemand nog twijfels hebben over welke band de reden is dat het vanavond uitverkocht is en voor welke band het gros vandaag aanwezig is, dan krijg je daar direct bij binnenkomst van 013 antwoord op. Voor de merchandisestand van DragonForce staat veruit de langste rij. De van oorsprong Londense powermetalformatie is vandaag heer en meester en zet binnen de kortste keren de boel in vuur en vlam. Bijna letterlijk, want al aan het begin van het concert is er een vuurwerkshow en vliegt de confetti door de zaal. Ook muzikaal is er vuurwerk, uiteraard met name van het welbekende gitaristenduo Herman Li en Sam Totman. Hoewel Billy Wilkins zich veelal beperkt tot de ritmegitaarpartijen, komt ook hij meerdere keren in de spotlight en mag hij soleren, dat hem prima afgaat. Net als hij zijn de anderen af en toe op een van de twee Arcade-kasten te vinden of op de riser die centraal op het podium staat.
Een vroeg hoogtepunt is de nieuwe track Power Of The Triforce. Niet eens vanwege de prima uitvoering van het nummer zelf, maar vanwege een grote knuffel-kip die het publiek in wordt gegooid. Zanger Marc Hudson kondigt twee regels aan: De kip moet door de hele zaal gaan en terugkomen voordat het nummer is afgelopen. En dat lukt. Zo bezoekt de kip de bar en tot grote hilariteit van het publiek, na een paar mislukte pogingen, het balkon. Een poging om het andere balkon te bereiken, mislukt helaas, maar het show-element is fantastisch. Het vergroot de feestvreugde en daarna is het meezingen, -klappen en springen met de grote hits die uit volle borst worden meegezongen. In die extase doet ook de discometaltrack Doomsday Party het goed en is er onderling leuk contact. Het is alleen een gemiste kans dat Elize Ryd van Amaranthe niet even mee komt doen.
Daarna worden de draken opgetuigd en gaat het feest verder met de covers My Heart Will Go On (Celine Dion) en Wildest Dreams (Taylor Swift), voordat er een einde aan de concertavond komt met uiteraard Through The Fire And Flames. DragonForce imponeerde van begin tot eind met enerzijds technisch hoogstaand spel, anderzijds een zeer vermakelijke show die voor veel positieve energie zorgde. De twee nieuwe tracks passen prima tussen de oude krakers en de bandleden verlaten dan ook onder luid gejuich de textielstad om morgen samen met Amaranthe en Infected Rain elders een feest te bouwen.
Setlist DragonForce:
1. Revolution Deathsquad
2. Cry Thunder
3. Power Of The Triforce
4. Soldiers Of The Wasteland
5. The Last Dragonborn
6. Fury Of The Storm
7. Doomsday Party
Toegift:
8. My Heart Will Go On (Celine Dion-cover)
9. Wildest Dreams (Taylor Swift-cover)
10. Through The Fire And Flames
Setlist Amaranthe:
1. Fearless
2. Viral
3. Digital World
4. Damnation Flame
5. Hunger
6. Strong
7. PvP
8. Interference
9. Crystalline
10. Re-Vision
11. Boom!1
12. Amaranthine
13. Afterlife
14. The Nexus
15. Archangel
Toegift:
16. That Song
17. Drop Dead Cynical
Setlist Infected Rain:
1. Pandemonium
2. The Realm of Chaos
3. Vivarium
4. Fighter
5. Dying Light
6. Never To Return
7. Because I Let You
8. Sweet, Sweet Lies
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
