Vroeg in de avond mag Kingfisher Sky het festival openen in de grote zaal. Na het vertrek van gitarist Chris Henny in mei is de Haagse formatie een zestal. Erik van Ittersum nam de plek achter het keyboard al eerder van David Gutirrez Rojas over, tijdens het speciale optreden in het Veur Theater. Violiste Danille van Berkom is net als destijds van de partij. Haar partijen en die van celliste Maaike Peterse komen in deze sfeervolle setting (met blauw licht) mooi tot hun recht, bijvoorbeeld in Big Fish. Voor de andere nostalgische progrocknummers geldt eigenlijk hetzelfde. Ze krijgen in deze setting extra gevoel. King Of Thieves, Insomnia en Rise From The Flames zijn slechts enkele hoogtepunten. De Tori Amos-cover Winter is een aangename verrassing op de setlist, alsmede de bijdrage van zanger Valerio Recenti tijdens Heather, waarin hij een mooi duet vormt met Judith Rijnveld. De zangeres, die vanavond prima bij stem is en betoverend contact maakt met vriendin Maaike, zorgt tussen de nummers door voor zeer vermakelijke uitspraken. Het draagt allemaal bij aan een fantastische start van een bijzondere avond die redelijk bezocht is.
"1, 2, 3 Il metalo!" De eerste band in de kleine zaal, Sleeping Romance, wint de sympathie van het publiek dankzij de humor en het accent van gitarist Federico Truzzi en de engelenzang van Federica Lanna. De Italiaanse symfonische metalband laat zich onder andere inspireren door Within Temptation en heeft Nederland als tweede thuis. Zowel in de komende dagen als in november zijn de Zuid-Europeanen te bewonderen op de binnenlandse podia. Normaal gesproken als kwintet opererend, vandaag als 'the beauty and the beast'-duo, terwijl de overige bandleden vanuit de zaal toekijken. Federico begeleidt met zijn gitaarpartijen de wonderschone vocalen van Federica Lanna. Naast bekende tracks als The Promise Inside, Soul Reborn, Finding My Way en Fire & Ice komen er twee nieuwe nummers aan bod, die op het album staan dat waarschijnlijk in 2017 verschijnt. Ze sluiten mooi aan op het debuut Enlighten. De zeer geslaagde covers van The Gathering (You Learn About It) en Within Temptation (What Have You Done) vormen een mooie afwisseling op het eigen materiaal. Sleeping Romance scoort een dikke voldoende met een aandoenlijk optreden.
Het is de eerste keer dat Molllust (ja, met drie keer l) in Nederland is voor een show. Zes van de acht leden geven vandaag acte de prsence (drummer, twee violistes, een celliste, gitarist en zangeres/toetseniste). De Duitse formatie speelt een unieke combinatie van metal en opera, zoals te horen op de tweede full-length In Deep Waters (2015). Deze muziek is niet aan iedereen besteed en sommigen verlaten dan ook vroeg of laat de grote zaal, maar een benieuwde groep festivalgangers blijft genteresseerd staan kijken. Sopraan Janika Gro is de blikvanger van het ensemble met haar chique, theatrale uitstraling, pianospel en uitzonderlijke klassieke zangkwaliteiten (zoals al blijkt tijdens de soundcheck waarbij ze er de nodige toonladders uitgooit alsof het niets is). Daarnaast is het gitarist Frank Schumacher die de spotlights op zich gericht krijgt door zich een keer in het publiek te begeven en met een krion op te lopen. Samen met Janika voert hij een paar keer een toneelspel op (Unschuld, King Of The World), hetgeen in positieve zin bijdraagt aan de show. Er is helaas een technisch probleem met de elektrische viool, maar desondanks weten de oosterburen een positieve indruk achter te laten en ze sluiten een bijzonder optreden met relatief zware kost in stijl af met het bekende Bach/Gounod-compositie Ave Maria.
In de kleine zaal is het podium voor Vic Anselmo en haar keyboard. De twee meest recente releases van de goedlachse zangeres uit Riga sluiten mooi aan op wat het publiek vanavond te horen krijgt. Het zijn dan ook vooral nummers van Backyard Novelties en het aan haar overleden vader opgedragen Who Disturbs The Water die de setlist sieren. Vic laat weten nerveus te zijn, maar zingt toch zodanig dat het je raakt. Leuk is het moment dat ze tussen de nummers door aanraadt haar tandarts in Riga te bezoeken, zoals ze zelf nog regelmatig doet en waaraan ze volgens eigen zeggen haar mooie gebit heeft te danken. Maar terug naar de muziek. De songs zijn gevarieerd. Er zit rustig (Daylight en Flawless) en levendig, popgericht (Everytime You Come Around) materiaal tussen, maar de in Duitsland woonachtige zangeres gooit er ook de oldie Open Wide en de experimentele Kate Bush-cover Mother Stands For Comfort) tussendoor. Vic Anselmo maakt indruk en vestigt zich tussen de toppers van de akoestische avond.
Ook de albumpresentatie van Marcela Bovio is een van de highlights van de eerste dag van FemME. De Mexicaanse brengt op de dag van het uitkomen van haar eerste soloplaat Unprecedented samen met het Cassad Quartet plaats op de uitloper van het grote podium, hetgeen een intieme setting creert. Hay Amores komt nog meer tot leven dan op plaat en de meeste bezoekers kijken dan ook vol bewondering toe. Marcela is een paar keer zichtbaar gerriteerd en afgeleid door mensen die geen oog en oor hebben voor de performance. "Hey guys, where are you looking at?" klinkt het vanaf het podium en ook enkele bezoekers roepen de verstoorders tot de orde. Helaas kan blijkbaar niet iedereen het geduld opbrengen, maar al snel keert de rust en de aandacht voor de prachtige live-vertaling van de nummers terug. Found!, ("about feeling butterflies in your stomach"), Powerless en Saboteurs ("voices in your head that tell you you're not good enough") komen goed tot hun recht. Alicia en Stars (met fantastische klassieke zang) doen daar nog een schepje bovenop. Als toegift is er The One, dat duidelijk wat met Marcela doet en publieksfavoriet In The End. Kippenvel!
De Isralische Moran Magal is wellicht de meest onbekende naam op de affiche. De zangeres/pianiste met de diepe, donkere stem heeft in de afgelopen jaren muziek gecomponeerd voor theaterproducties en bracht drie releases op eigen naam uit. Shades Of Metal is daarvan de meest recente. Daarop werkt ze samen met Warrell Dane (Nevermore, Sanctuary), Kobi Farhi en Yossi Sassi (beiden bekend van Orphaned Land). Op die plaat staan eigenzinnige covers en een enkel eigen nummer. Daarvan komen vandaag Toxicity, Chop Suey (System Of A Down), Poison (Alice Cooper) en Paranoid (Black Sabbath) aan bod. Ze geeft er een geheel eigen draai aan en dat pakt vooral bij Poison en Chop Suey goed uit. Dat komt mede vanwege de excellerende violist Alexey Kochetkov, die met zijn vlugge en vaardige spel regelmatig de aandacht trekt. Het nieuwe Win Me Over past prima tussen de klassiekers en ook Short Time Happiness misstaat niet. Al met al hebben de mensen die eerder vertrokken beslist wat gemist en krijgt Moran Magal veel applaus voor een prima prestatie.
