Relentless Mutation van Archspire was voor veel techdeathfans ht album van het jaar in 2017. Eigenlijk niet eens alleen van dat jaar, maar ook van ervoor en erna. Zelden werd technisch ongekend hoogstaand spel verpakt in zo veel memorabele songs. Dat album legt de lat onmogelijk hoog voor de opvolger. Als liefhebber zou je al blij zijn als het niveau van het magnum opus gevenaard wordt.
Bleed The Future borduurt deels voort op de formule van zijn voorganger. Ook hierop vind je door klassieke muziek genspireerde techdeath, het onnavolgbare drumwerk van Spencer Prewett, de absurd snelle vocalen van Oliver Rae Aleron en de vingervlugge loopjes van de bassist en de gitaristen. De invloed uit de klassieke muziek vind je bijvoorbeeld nadrukkelijk terug in kalme, cleane stukken in enkele tracks, waaronder Reverie On The Onyx.
Verschillen zijn er ook. De nieuwe collectie songs is vetter, bruter en zwaarder. Er zit meer distortion op de snaarinstrumenten en de tracks zijn groovender, met als beste voorbeeld het slammende Golden Mouth Of Ruin. Bassist Jared Smith krijgt meer ruimte dan voorheen en Oliver grunt in een lager register. Hoewel het tweede deel van het titelnummer een prachtige themamelodie bevat en ook in andere songs memorabele melodien verwerkt zijn, is het album minder melodieus. Verwacht dus meer death metal (met af en toe zelfs core en slam) dan op Relentless Mutation, zoals direct al blijkt uit het spervuur van gravity blast rolls en tremoloriffs in Drone Corpse Aviator. Het tempo ligt gemiddeld hoger dan op voorgaande platen, in A.U.M. zelfs op 400 bpm!
Daarnaast experimenteert het viertal meer, zoals blijkt uit het sterk opgebouwde, diverse Drain Of Incarnation en uit A.U.M.. Eerstgenoemde bevat veel tempo- en stijlwisselingen en enkele elementen van The Lucid Collective (2014). Laatstgenoemde is van een belachelijk hoog technisch niveau van alle vier bandleden. Iedereen haalt nog een keer het maximale uit zichzelf. Het is jammer dat de afsluiter er al na drie minuten opzit.
Ondanks de lofzang is niet ieder nummer een voltreffer. De meeste gelukkig wel. Het zojuist besproken tweetal Drain Of Incarnation en A.U.M. behoren tot de hoogtepunten, samen met het titelnummer en de twee singles (het aanvangsduo). Het deels atmosferische, deels razende Abandon The Lineair (Devin Townsend meets Beneath The Massacre) en Acrid Canon blijven wat achter bij de rest qua herinneringswaarde, maar ontstijgen de grijze massa in de scene nog altijd met gemak.
Razend knap dat Archspire na het geweldige Relentless Mutation met een uitstekende opvolger komt. Bleed The Future sluit goed aan op zijn voorganger, maar is tevens bruter en sneller. Je kunt alleen maar een diepe buiging maken voor wat de heren hier presteren. En het kwintet imponeert niet alleen met technisch hoogstaand spel, maar weet dat ook nog eens te verpakken in memorabele nummers. Niet iedereen zal blij zijn met de core-elementen, maar die vette breakdown in Golden Mouth Of Ruin, daar kun je toch niet stil bij blijven staan of zitten?
Tracklist:
1. Drone Corpse Aviator
2. Golden Mouth Of Ruin
3. Abandon The Linear
4. Bleed The Future
5. Drain Of Incarnation
6. Acrid Canon
7. Reverie On The Onyx
8. A.U.M.
