Er zijn van die bands die al decennia lang door blijven ploegen en degelijke platen blijven maken. Incantation is er eentje van. Zo legendarisch en relevant als het debuutalbum Onward To Golgotha (1992) en opvolger Mortal Throne Of Nazarene (1994) wordt het natuurlijk nooit meer, maar dat de deathmetalveteranen een vermakelijke pot old school ranzigheid kunnen produceren, staat buiten kijf.
Voorganger Profane Nexus (2017) kreeg wel wat kritiek te verwerken. De fans waren vooral niet te spreken over de wat t modderige en dunne sound. Sect Of Vile Divinities klinkt een stuk helderder, voor sommigen wellicht iets t helder. Het is ook nooit goed. De bijdragen van de heren komen in ieder geval een stuk voller en vetter uit de boxen en dat is de grootste winst.
Van het Amerikaanse collectief hoef je geen vernieuwing te verwachten. Het is dood metaal van de oude school, zoals die begin jaren negentig werd gemaakt, maar dan met een moderne productie. Inspiratiebronnen als Death, Celtic Frost, Morbid Angel, Immolation, Cannibal Corpse en Autopsy zijn nooit ver weg. Hier en daar experimenteert het kwartet, zoals in het veelzijdige Entrails Of The Hag Queen of is er een verrassing met blackened thrash in het korte maar krachtige Chant Of Formless Dread. Doorgaans wijkt het kwartet echter niet van de gebaande paden af. De ene luisteraar vindt dat saai, de ander zou niet anders willen.
Snelle en doomy tracks wisselen elkaar slim af. Ritual Impurity (Seven Of The Sky Is One) hakt er direct goed in voordat het slepende Propitiation het tempo naar beneden haalt. Op geslaagde wijze overigens, want de doomy riffs versterken de morbide sfeer. De meest memorabele ideen zijn juist die dreigende, donkere riffs. Dat blijkt naast Propitiation uit Black Fathoms Fire en Ignis Fatuus. In de tweede helft komt die sterke kant vooral naar voren in Scribes Of The Stygian.
Laatstgenoemde behoort met de openingstrack, Propitiation, Shadow-Blade Masters Of Tempest And Maelstrom en Siege Hive tot de hoogtepunten. Scribes Of The Stygian is dreigend en soms zo traag dat het als funeral doom bestempeld kan worden. Shadow-Blade Masters Of Tempest And Maelstrom rolt lekker door en bevat prima gitaarwerk. De Paradise Lost-achtige solo van de inmiddels vertrokken leadgitarist Sonny Lombardozzi behoort tot de sterkste van het album, net als de riff in Siege Hive, die al snel blijft hangen.
Sect Of Vile Divinities is een plaat zoals je die verwacht. Ranzig, old school met een moderne twist. Death metal zoals die bedoeld is. Fijn om te beluisteren, maar de herinneringswaarde is te beperkt om van een meesterwerk te spreken. Het meeste is al eerder gedaan. Relevant of baanbrekend is dit album dus niet. Maakt dat je niet uit, dan heb je aan deze twaalfde full-length een goede. Incantation wisselt slim in tempo en stijl, zodat je steeds weer een impuls krijgt om te blijven luisteren.
Tracklist:
1. Ritual Impurity (Seven Of The Sky Is One)
2. Propitiation
3. Entrails Of The Hag Queen
4. Guardians From The Primeval
5. Black Fathoms Fire
6. Ignis Fatuus
7. Chant Of Formless Dread
8. Shadow-Blade Masters Of Tempest And Maelstrom
9. Scribes Of The Stygian
10. Unborn Ambrosia
11. Furys Manifesto
12. Siege Hive
