De avond begon echter al met een flinke tegenslag en hebben we het grootste deel van Incantation vanuit een door hevige file vastgezogen auto moeten fantaseren. Pijnlijke zaak, daar Incantation met haar 16 jaren lange adem (zeker wegens de eerdere albums) tot de elite van de Amerikaanse death behoort. Gelukkig hebben we niet alleen maar op een dode mus hoeven knabbelen en na een maniakale rit door Hardenbergse straatjes, bochtjes en veldjes stormden we richting "Impending Diabolical Conquest" die op dat moment net werd ingezet. Een warme ontvangst zo, het openingsnummer van, als u mijn bescheiden mening wilt weten, het beste album van Incantation. Hoewel de zaal inmiddels een gemoedelijke vulling genoot bleef het lang- en kortharig tuig gedurende Incantation nog op veilige afstand van het podium waardoor de muziek een flinke kloof moest overbruggen richting de rij genteresseerden die deze band wel op waarde wisten te schatten. Hoewel ietwat verloren op het grote podium, hield Incantation moeiteloos stand en vuurde vervolgens "Merciless Tyranny" op het volk af. En na een retestrakke uitvoering ervan besloot Incantation haar verblijf op de planken met de van "Onwards To Golgota" afkomstige klassieker "Deliverance Of Horrific Prophecies". Hopelijk zien we Incantation gauw weer in een wat kleinere zaal en tevens ook wat hoger op de bill.
Na een vlot ombouwproces werd het alweer dringen geblazen want Belphegor nam de fakkel van Incantation over en ging over tot een bikkelharde woordverkondiging vanaf de hoge planken. De voorste regionen van de zaal werden onmiddellijk bevolkt door belangstellenden die geen noot van deze Oostenrijkers wilden missen. En terecht, want Belphegor verdedigde haar titel en plek onder de dodende zon met man en macht en liet geen steek ontsnappen, geen noot lopen en geen riff doven. Vurigo solo's, omver-beukende drums en een razende, brakende en doorgedraaide Helmuth maakten dit optreden tot een pittig recept waar je met gemak je bek aan brandt indien je niet weet hoe je het moet consumeren. Belphegor heeft door de jaren heen een indrukwekkend repertoir opgebouwd en daarvan kregen wij dan ook la crme de la crme gepresenteerd. Hoewel de nadruk uiteraard wel op de nummers afkomstig van "Goatreich - Fleshcult" lag ("Swarm Of Rats", "Bleeding Salvation", "Sepulture Of Hypocrisy"...), gezien het feit dat ook Belphegor kans schoon zag hun laastgekleide voortbrengsel nog eens even goed in de schijnwerpers te zetten. Voor mij persoonlijk was de uitvoering van "Lucifer Incestus" het hoogtepunt van de Belphegoriaanse invasie. De titeltrack van de magistrale "Lucifer Incestus" maakte diepe indruk en een hoop volk om mij heen en deed ons smachten naar meer. Het optreden van Belphegor was te kort. Veel te kort. Veel te snel vloog de tijd. Ook deze band hoop ik in de nabije toekomst weder te treffen.
Maar treuren deed men niet lang. De wegstervende tonen van Belphegor werden namelijk al gauw opgevangen door Behemoth. Deze Poolse blekkies die op den duur tot de klompen, kettingzagen en rondvliegend bloed zijn bekeerd hielden de vlam in volle glorie brandende. Overigens is het slechts het muzikale waarin de heren van genre zijn veranderd. Inhoudelijk is de band op de oude anti-christelijke voet verdergegaan en ook de presentatie is er niet minder om geworden. Behemoth heeft op meerdere vlakken al eens bewezen publieksfavoriet te zijn en ook deze keer kreeg de band vanaf de eerste tonen de zaal compleet voor haar voeten. "Nergal", "Inferno" en "Orion" doemden op uit de rook, gehesen in de volledige Behemothse uitrusting (inclusief paint en de meer dan indrukwekkende bass van de heer Wroblewski). Maar het is niet het oog dat Behemoth op handen draagt, hoewel, toegegeven, deze band altijd met een tot in de puntjes verzorgde presentatie op de proppen komt. Het is het oor waar ze het van moeten hebben, want Behemoths is boven alles een gruwelijk goede liveband die keer op keer de kantjes er van af loopt, de vonken alle kanten op slingert en de menigte tot totale waanzin weet te drijven. Behemoth raast, tiert, smijt met modder, keien en rotsblokken en zet de zwiepende haren in vuur en vlam. En ook deze keer was het niet veel anders. Zowel band als publiek braken de tent tot aan de grond toe af, met name tijdens de favoriet "Christians To The Lions". Maar ook "Slaves Shall Serve" en "Demigod" zorgden voor totale gekte voor en op de planken, welke, gehuld in duivelse rookgordijnen, plaats boden aan Polen's beste liveband.
En gek is het niet dat men na dit stormachtig optreden van de duivels van Behemoth toe was aan iets... ontspannenders, zullen we maar zeggen. Iets luchtigers, iets humorvols. En daar was Pungent Stench, al hollend met de oplossing middels hum muzikale voorkomen. Pungent Stench nam deze keer de recreatieve taak op zich en hing van tijd tot tijd de doodmetalen clown uit met haar legubere teksten verpakt in vrolijke deuntjes. Ook de pit werd een waar circusvoorkomen van rondbanjerende, struikelende clowns en rondhuppelende apen en vooral veel bier en lol. Maar naast de muzikale grappen en grollen stond Pungent Stench tevens ook garant voor een potje kwalitatief verantwoorde death metal en een dynamisch podiumvoorkomen. Onder begeleiding van o.a. de nummers "Shrunken And Mummified Bitch", "Choked Just For A Joke" en uiteraard "Klyster Boogie" werkte de band zich door haar reeks albums heen en werd de Pungent Stench minnende menigte ook deze keer op haar wenken bediend. De dames kregen nog even een aparte vermelding middels "Got Milf" en met "The Amp Hymn" besloot Pungent Stench haar aandeel aan de avond, wat voor ons tevens de laatste noten betekende...
De nationale pechdag bleef ons immers achtervolgen. Tijdens Behemoth brak een aanwezige collega, metgezel en chauffeur zijn arm, en na Pungent Stench werd het toch echt tijd aan een bezoekje aan de eerste hulp. De rest van de avond en nacht stonden nu in het teken van ziekenhuizen en de 120 kilometer die ons van de warme douche scheidden. Zodoende hebben Unleashed en Nile het zonder onze aanwezigheid moeten stellen. Spijtig maar helaas. Shit happens, dat blijkt maar weer.
Echter hebt u deze bands nog zonder meer tegoed van mij. Zodra ze weer in het land komen bent u de eerste die hun prestaties middels mijn bla onder de loep kan nemen. Hand op m'n hart. Beloofd!
