Zon zeventig bezoekers zijn vroeg op komen dagen om de verrichtingen van Stygian Bough te volgen. De Amerikaanse formatie is een samenwerking van zanger/gitarist Erik Moggridge (Aerial Ruin) en bassist Dylan Desmond en drummer/zanger Jesse Shreibman (beiden Bell Witch). In 2020 verscheen Stygian Bough Volume 1. Daarop laat het trio een mix horen van dark folk, traditionele en funeral doom. Laatstgenoemde stijl overheerst dankzij het duo van Bell Witch, maar The Bastard Wind begint nog kalm en akoestisch met vier minuten dark folk voordat de distortion aan gaat, en vijftien minuten aanblijft, want zo lang duurt het nummer. De heren nemen ruim de tijd voor de opbouw, die met name in deze track intrigeert. Live heeft de muziek veel krachtiger en rouwer dan op het album.
Bovendien is het interessant om het basspel van Desmond te volgen, want hij speelt regelmatig twee partijen tegelijk. Dat doet ook Shreibman, want naast drummen bedient hij met zijn voeten een apparaat dat orgelakkoorden produceert. Hij zelf produceert diepe, lage, onverstaanbare putgrunts. In The Unbodied Air zijn de harmonien van gitaar en bas fraai. Het tempo gaat even omhoog en daardoor knikt het toekijkende volk wat nadrukkelijker mee dan tijdens de tergend trage funeraldoompassages. Hoogtepunt van het optreden is het epische einde, waarin de drie heren prachtige harmonien samenbrengen. Stygian Boughkan niet iedereen tevredenstellen. Daar zijn de twee tracks van twintig minuten te traag en langdradig voor, maar wie openstaat voor de niche die funeral doom heet, ervaart dat Stygian Bough live nog sterker voor de dag komt dan op plaat. Een terecht applaus valt de heren dan ook ten deel. (Jeffrey)
Instituut Incantation geldt als n van de invloedrijkste bands uit de deathmetalscene. De formatie gaat sinds 1989 mee, al is gitarist en vocalist John McEntee nog het enige resterende bandlid dat vanaf het begin meespeelt. Samen met drummer Kyle Severn zijn zij de fundamenten van Incantation, terwijl bassist Chuck Sherwood inmiddels ook al veertien jaar van de partij is. De groep blijft gestaag platen uitbrengen, maar zo legendarisch als de eerste twee albums (Onward To Golgotha uit 1992) en Mortal Throne Of Nazarene uit 1994) wordt het niet meer, al klinkt het laatste studiowerk Sect Of Vile Divinities (2020) absoluut nog zeer degelijk. Dit jaar kwam het collectief met TricennialOf Blasphemy. Een collectie die bestaat uit demo-materiaal, niet eerder uitgebrachte songs en live-tracks.
Live komen de mannen vanavond strak voor de dag. Na een intro dat bestaat uit een quote van de film Evil Dead (1981) over het duivelse boek Necronomicon start de formatie met de zagende riffs van Carrion Prophecy. Het geluid klinkt zwaar en helder en het gebrul van frontman John McEntee is prima. Wel lijken er wat problemen te zijn met de double bass van Kyle Severn, waardoor deze niet optimaal klinkt. Het tempo ligt hoog en Incantation ragt als een bezetene door zijn setlist heen. Als vervolgens het recente Propitation gespeeld is, schotelen de heren een voortreffelijke versie voor van klassieker Demonic Incarnate, alsmede van impending Diabolical Conquest. Er valt weinig op of aan te merken aan het optreden van Incantation en de toeschouwers genieten zichtbaar. Van een band met zoveel ervaring mag je ook een degelijke show verwachten. Er zijn weinig bijzonderheden, al is de lichtshow sfeervol. Als de groep de laatste tonen van afsluiter Siege Hive gespeeld heeft, mag het dan ook terecht rekenen op een groot applaus. (Marcel)
Dan is het de beurt aan de hoofdact van de avond. De vooruitstrevende en atmosferische blackmetalformatie Wolves In The Throne Room weet al sinds zijn debuutalbum Diadem Of 12 Stars grote indruk achter te laten. Door af te wijken van het traditionele blackmetalsound met thematische invloeden vanuit de natuur en doom en ambient en folk-invloeden te integreren in zijn sound, weet de band ook liefhebbers buiten het genre te bekoren. Vorig jaar bracht de groep zijn zevende plaat Primordial Arcana uit en die kan zich classificeren als n van de beste genre-platen van het jaar.
Ook live staat de band als een huis. Er wordt een mystieke ambiance gecreerdop het podium door het gebruik van veel rook en wierookstaafjes. Ook de lichtshow helpt mee om een unieke sfeer neer te zetten. Er wordt geopend met Mountain Magick (afkomstig van de laatste plaat) en de groep maakt meteen indruk. De geluidsman moet nog even de juiste afstelling vinden, maar de bezwerende gitaarriffs brengen het publiek al snel in een trance. Alle elementen van de band vallen goed samen in de mistige omgeving: het gitaarwerk, het goede gedrum en de ijzige zang van de bandleden.
Het collectief laat dan ook vooral de muziek spreken en richt verder geen woorden tot het publiek. Hierdoor behoudt de band zijn mystieke karakter. Na Mountain Magick komt er vervolgens met Spirit Of Lightning nog een nieuwe track voorbij. Het langere Angrboda laat daarna horen dat het recente materiaal prima mengt met het wat oudere werk. Laatstgenoemde krijgt dan ook een prima vertolking. Na een rustig begin is het vooral de harde omslag, waarbij drummer Aaron Weaver excelleert, die indruk maakt, al is het de epische afsluiter I Will Lay Down My Bones Among The Rocks And Roots die het meest imponeert. Alles valt hierin samen en het is dan bijna twintig minuten dik genieten.
Het einde van het optreden voelt dan ook aan alsof het veel te snel is gedaan. Wolves In The Throne Room laat echter een voortreffelijke indruk achter en het is genieten van de show. Daarnaast laten ook Incantation en Stygian Bough een prima indruk achter. Zodoende zijn de mensen in Drachten vanavond getuige van n van de meest memorabele shows van het jaar. (Marcel)
Setlist Woles In The Throne Room:
1. Mountain Magick
2. Spirit Of Lightning
3. Angrboda
4. Prayer Of Transformation
5. I Will Lay Down My Bones Among The Rocks And Roots
Setlist Incantation:
1. Carrion Prophecy
2. Propitiation
3. Demonic Incarnate
4. Ascend Into The Eternal
5. Christening The Afterbirth
6. Impending Diabolical Conquest
7. The Ibex Moon
8. Siege Hive
Setlist Stygian Bough:
1. The Bastard Wind
2. The Unbodied Air
Met dank aan Wietske Elzinga voor de foto's.
