Lustre is een geval apart binnen de blackmetalwereld. Dit dromerige ambient blackmetalproject van Henrik Sunding (Nachtzeit), een man die wijdvertakte wortels heeft in de Zweedse scene, moet het niet van agressie of misantropie hebben, maar roept juist gevoelens van kalmte en vredige introspectie op. Ik volg de serene, keyboardgedreven klanken (denk aan een combinatie van Burzum en Summoning voor een indicatie) van deze muzikale duizendpoot al sinds de release van Wonder (2013). Na de release van dat prettige werkstuk volgen middels Blossom (2015) en Still Innocence (2017) twee langspelers die voortbouwen op dezelfde stijl: meditatieve, minimalistische muziek waarin simplistische keyboardklanken de boventoon voeren tegen een achtergrond van licht ruizende blackmetalriffs. Muziek die simpel, maar bijzonder effectief is en waarmee het heerlijk wegdromen is.

Na de release van Still Innocence is het een paar jaar stil geweest rondom Lustre. Om onduidelijke redenen heeft Nachtzeit het project een tijdje (2018-2019) in de ijskast gezet, maar inmiddels is Lustre weer actiever dan ooit. Vorig jaar verscheen al het tweeluik Another Time, Another Place � een compilatie van oud en onuitgebracht materiaal � en begin 2020 ligt met The Ashes Of Light de zevende langspeler in de schappen. Er is weinig tot niets veranderd ten opzichte van de vorige platen. Lustre beroept zich nog steeds op lange, minimalistische composities waarin sfeer het sleutelwoord is. Het zijn de zachtmoedig opborrelende, etherische synthlijnen die de ruggengraat van de meeste tracks vormen, subtiel ondersteund door gruizige, minimalistische blackmetalriffs.

Is dat gebrek aan vernieuwing storend? Bij veel bands wel, maar bij Lustre niet. The Ashes Of Light bevat namelijk alles wat ik van een Lustre-album verwacht. De dromerige klanken roepen beelden op van glooiende, verstilde landschappen, uitgestrekte bossen en traag dwarrelende sneeuw. En hoewel de lange nummers nog steeds vrij minimalistisch zijn in hun opbouw, heeft Nachtzeit duidelijk meer werk dan voorheen gestoken in de melodielijnen. Vooral Part 1 (Eyes Like Stars) en Part 3 (Like Music In The Night) � samen goed voor twintig minuten aan mijmerklanken - behoren tot het beste materiaal uit het oeuvre van de Zweed. De productie is ook beter dan voorheen. De screams zijn iets minder weggemoffeld in de sound. Ze contrasteren aangenaam met de meditatieve keyboardklanken.

The Ashes Of Light is geen essentieel album voor in de collectie, maar sluit naadloos aan bij de rest van het oeuvre van Lustre. Voor degenen die nog niet met het werk van de Zweed bekend zijn, is het dan ook een uitstekend startpunt. Nachtzeit beschrijft de escapistische opzet van zijn project treffend op zijn Bandcamp-pagina. Volgens hem biedt Lustre de luisteraar de gelegenheid om te ontsnappen aan zijn dagelijkse zorgen en de hectiek van het moderne leven. Een soort shot instant-onthaasting in muzikale vorm. De een noemt dat saai, de ander zalig. Ik kan er in ieder geval zeker van genieten, ook al hebben we deze dwarrelende klanken inmiddels al vaker gehoord.

Tracklist:
1. Part 1 (Eyes Like Stars)
2. Part 2 (A Silent Tale)
3. Part 3 (Like Music In The Night)
4. Part 4 (The Empty Black)
5. Part 5 (The Ashes Of Light)
6. Part 6 (Lamentation At Dawn)