Gimmicks doen het goed. Voorbeelden daarvan zijn er vele, zoals Steel Panther, Gwar, Ghost en Babymetal. Een van de nieuwere en onbekendere acts in dat rijtje is Warkings, dat met Revenge toe is aan de tweede langspeler. Hoewel de bandleden (zanger The Tribune, drummer The Spartan, bassist The Viking en gitarist The Crusader) zich visueel onherkenbaar presenteren, kun je horen dat Georg Neuhauser van Serenity achter de microfoon heeft plaatsgenomen. Geruchten gaan dat achter de andere pseudoniemen gitarist Markus Pohl (Mystic Prophecy), drummer Steffen Theurer (Souldrinker) en bassist Chris Rodens (Souldrinker) schuilgaan.
Vergelijkingen met Serenity zijn deels op zijn plaats. Ook Warkings speelt power metal. Neuhausers zang is dus meteen herkenbaar en de teksten gaan veelal over de geschiedenis. Toch zijn er ook verschillen. Warkings bedient zich bijvoorbeeld nauwelijks van keyboardpartijen, een koor of orkestraties en daarom is de muziek in tegenstelling tot die van Serenity niet symfonisch.
Het draait bij het gemaskerde kwartet veel meer om de gitaarpartijen, die vaak stevig zijn, zoals in Warriors. Ze zijn veelal genspireerd door onder andere Dio, Amon Amarth (Maximus en Odins Sons) en HammerFall, zo blijkt uit Fight In The Shade. In dit hoogtepunt zijn op een geslaagde manier wat atmosferische elementen gemplementeerd. Hoewel het wiel niet opnieuw uitgevonden wordt qua gitaarwerk, hebben de riffs ruim voldoende aantrekkings- en overtuigingskracht en komen ze dankzij de uitstekende productie krachtig en vol door de boxen.
Neuhauser presteert degelijk, maar wisselt weinig af. In het rustige couplet van Banners High komt de Oostenrijker wat geknepen voor de dag, maar hij herstelt zich daarna goed. Hij komt met makkelijk meezingbare refreinen die aardig blijven hangen. Soms zijn de zanglijnen wel heel voorspelbaar, zoals in Maximus, het onopvallende Battle Of Marathon, Mirror, Mirror of het veel betere Odins Sons. In laatstgenoemde is publieksfavoriete Queen Of The Damned a.k.a. Melissa Bonny (Rage Of Light, Infinitum) te gast om met haar extreme vocalen voor de nodige verfrissing te zorgen. Die afwisseling mis je later op het album. Een extra gastzanger(es) tegen het einde van de tracklist was dan ook nog beter geweest.
Ondanks de afwezigheid van orkestraties en een koor hebben sommige composities wel iets bombastisch of episch. Voorbeelden daarvan zijn het slepende Banners High of Azrael, dat van het standaardmateriaal afwijkt met zijn progressievere benadering met rockende riffs, soleerwerk, We Will Rock You-ritmiek en mystieke elementen. De film-achtige fragmenten, zoals die in Warking, betrekken de luisteraar bij het concept rond de Slag bij Bannockburn (23 en 24 juni 1314) in Schotland en zorgen derhalve voor meer beleving bij het beluisteren.
Het is jammer dat Warkings wat blijft hangen in het voorspelbare powermetalstramien. Ja, er is wel wat meer afwisseling dan op het debuut Reborn (2018), maar het is zonde dat er niet nog meer gebouwd wordt op de kwaliteiten van de muzikanten, die laten horen meer in hun mars te hebben, zoals in Mirror, Mirror. Dat zou de muziek nog sterker maken. Nu hoor je tussen de voorspelbare zanglijnen door dat er veel potentie is, die echter nog niet optimaal tot uiting komt. Wellicht op een volgende plaat. Toch is Revenge zeker geen slechte plaat. Integendeel: zeker als je niet op zoek bent naar vernieuwing kun je je beslist heel goed vermaken met deze nieuwe collectie songs.
Tracklist:
1. Freedom
2. Maximus
3. Warriors
4. Fight In The Shadows
5. Odins Sons
6. Banners High
7. Mirror, Mirror
8. Azrael
9. Battle Of Marathon
10. Warking
