Sindsdien zijn we deze band echter een beetje uit het oog verloren. Zo is het in 2016 verschenen Haeresis ongemerkt aan het Metalfan.nl-hoofdkwartier voorbijgetrokken. Hetzelfde lot viel ook The Black Consecration bijna ten deel. De plaat verscheen al in november 2019. En ook al zijn er in 2020 al genoeg interessante releases verschenen, het kan nooit kwaad om ook een wat ouder album onder de aandacht te brengen. Noctem gaat op deze langspeler namelijk gewoon verder op de ingeslagen weg. Zoveel wordt wel duidelijk als de machtige, acht minuten durende openingstrack (het titelnummer) in al zijn Behemothiaanse grandeur losbarst.
Hoewel het titelnummer het meest overtuigende visitekaartje is dat Noctem op dit nieuwe album afgeeft, heeft de band zeker niet al zijn kruit verschoten. Ook de zeven overige tracks hebben namelijk genoeg te bieden aan de liefhebbers van modern klinkende death metal. Het opzwepende Sulphur bijvoorbeeld, dat is opgebouwd rondom een machtige, thrashy riff en door de stoere drumroffels vooral vuig en groovend uit de speakers komt knallen. En ook met de solide tracks All That Now Belongs To The Earth en Let That Is Dead Sleep Forever is weinig mis. Het zijn muzikale sterodentracks die hun gebrek aan originaliteit ruimschoots compenseren met hun intensiteit en vlekkeloze uitvoering.
Een opvallend verschil met de oudere albums is dat de zang van Beleth door de jaren heen wat geleden lijkt te hebben. Zijn stemgeluid is heser dan voorheen. Wellicht dat de vele live-optredens daar debet aan zijn. Toch overtuigt hij nog steeds. Zijn goed verstaanbare extreme zangtechniek houdt het midden tussen grunts en screams. Zijn vocalen doen wat denken aan die van het Nederlandse Onheil. Daarmee houden de vergelijkingen overigens wel op. Waar onze landgenoten het vooral van gelikte melodielijnen moeten hebben, kiest Noctem voor een veel directer geluid.
Die in cement opgetrokken buldersound vormt een belangrijk deel van de kracht van Noctem, maar zal ook ervoor zorgen dat een deel van het publiek afhaakt. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat er mensen zijn die de sound t klinisch en t volgepropt vinden. Tegelijkertijd werkt een dergelijke, dichtgeplamuurde productie goed bij dit soort intense en strakke muziek. Soms is het iets te artificieel, zoals de wat raar klinkende gitaarloopjes in Dichotomy Of Malignancy. Bovendien ontbeert The Black Consecration nog wel de finesses die de totaalsound van Behemoth zowel allesverpulverend als kristalhelder maken. Dat zal echter ook een kwestie van budget zijn.
Wie zijn death metal het liefst modern en compromisloos heeft, is met The Black Consecration aan het goede adres. Tot een echte doorbraak zal het niet meer leiden, maar desondanks staat dit album goed in de platenkast tussen het recente werk van Behemoth en Hate.
Tracklist:
1. The Black Consecration
2. Sulphur
3. Uprising Of The Impenitents
4. Coven
5. All That Now Belongs To The Earth
6. Let That Is Dead Sleep Forever
7. Court Of The Dying Flesh
8. Dichotomy Of Malignancy
