Ondanks dat het nog vroeg is, hebben zich al veel belangstellenden verzameld in de grote zaal. Velen daarvan lijken specifiek voor openingsact Destrage gekomen te zijn. De progressieve Italianen zijn vandaag aanbeland bij de laatste show als onderdeel van de European Unrest Tour, samen met The Contortionist en Periphery, die we later vandaag nog aan het werk gaan zien. De Zuid-Europeanen maken een fitte en gemotiveerde indruk. De show is vermakelijk. Niet alleen vanwege het feit dat de sokken en gitaar van Matteo Di Gioia matchen, maar vooral door de energieke presentatie. Muzikaal schiet het alle kanten op en is het hectisch: Van alternatieve metal tot prog, van groovy stukken en technisch zeer vaardig drum-, bas- en gitaarwerk tot melodieuze meezingrefreinen. Don't Stare At The Edge en Destroy Create Transform Sublimate zijn al lekkere binnenkomers en de show eindigt met Purania. Er is veel beweging op het podium (waaronder danspasjes) en ook het publiek komt al vroeg in beweging en de eerste crowdsurfer is een feit. Een bijzonder vermakelijk en energiek concert.

Het Tilburgse Pelgrim is één van de vier Nederlandse bands die mede dankzij Buma ROCKS (internationale conferentie en showcase-festival) op FortaRock In The City staat. Het kwintet, bestaande uit zanger Wouter Zaman, gitaristen Koen Scheepens, Kevin van der Ven, bassist Bjorn Bolder en drummer Rik Torremans is sinds 2011 actief en heeft een zelfgetitelde ep en de full-length Ephermera op zijn naam staan. Verwacht een mix van Periphery, Textures, Emmure, Sikth, Architects, Meshuggah en Vildhjarta. Op plaat komen het technische spel en de verschillende vocale technieken beter tot hun recht dan op het podium. De brute metal en de breakdowns komen goed door, mede dankzij het intense drumwerk, maar de zang van Wouter is wat monotoon. Bovendien zijn de woorden tussen de nummers door niet heel overtuigend. Tijdens de songs zelf geeft hij echter alles en maakt hij vermakelijke sprongen. Hij vraagt om een circlepit en krijgt deze ook. Het songmateriaal heeft zijn sterke momenten, maar is ook soms wat van de hak op de tak. Een klein groepje fans vermaakt zich uitstekend, maar veel indruk maakt Pelgrim niet. Geef deze muzikanten een paar jaar en er staat zowel songtechnisch als qua performance meer een eenheid.

Een stuk rustiger aan gaat het bij The Contortionist. Het optreden wordt trouwens voorafgegaan door een minuut stilte vanwege de gebeurtenissen in Manchester. Het is indrukwekkend en respectvol stil in de zaal voordat een applaus klinkt. De Amerikanen spelen atmosferische, moderne, jazzy prog met veel melodie en elektronica. Het podium is gehuld is mist. De bandleden bewegen niet veel. Slechts zanger Michael Lessard loopt heen en weer en accentueert op een typische manier de ritmiek. De overgang van Pelgrim naar The Contortionist is beslist even wennen en misschien wel te groot. De rustige muziek is niet aan iedereen besteed, maar de mannen uit Indianapolis maken technisch een zeer vaardige indruk. Het geluid staat kraakhelder afgestemd. Tien minuten eerder dan gepland komt er abrupt een einde aan de show. Jammer dat het zo kort duurde.

Gitarist Joris Bonis en drummer Jasper Barendregt van Dodecahedron en bassist Dennis Aarts (ex-Textures) vormen samen met vocalist Dennis Maas en gitarist Arno Frericks Ulsect. Sinds kort is het debuutalbum verkrijgbaar met daarop een intrigerende kruising van death en (dissonante) black metal. Atmosferisch, technisch en bovenal intens. Intens is het juiste woord om het optreden te beschrijven. Steeds is er dreiging en iets interessants te ontdekken in de complexe muziek. Bovendien staat er een eenheid op het podium. De mannen vullen elkaar zowel speltechnisch als qua presentatie goed aan. Het ziet er verzorgd uit en het klinkt ook nog goed. Wat wil je nog meer?

Een mis misschien? Van Batushka. De prijs voor beste podiumaankleding gaat ongetwijfeld naar deze anonieme groep muzikanten uit Polen. Het podium is versierd met banners, een backdrop, een spreekgestoelte, kaarsen en een schedel in de stijl van de oosters-orthodoxe kerk. Nadat de kaarsen aangestoken zijn en de wierook zijn werk doet, verschijnen de mannen in gewaden ten tonele om de liturgie uit te voeren. De voorganger leidt het geheel met handgebaren, extreme vocalen. De show is statisch, maar heeft tegelijkertijd iets eerbiedigs, alsof we plaats hebben genomen in de oosters-orthodoxe kerk. De voorganger zegent het publiek en de personen op het schilderij op het katheder met wijwaterkwast. Het is slechts één van de show-elementen die het schouwspel boeiend maakt. De samengang van blasts, melodieuze tremoloriffs, sludgy metal en meervoudige koorzang, die door de prima geluidsmix goed doorkomt en onderscheidend is, maakt indruk en heeft iets mysterieus. Litourgiya komt in zijn geheel voorbij en behalve de identiteit is de vraag wat Batushka in de toekomst gaat doen om het interessant te houden.

"Het is fucking zaterdag, get out of your fucking minds", roept Caroline Westendorp van The Charm The Fury. Het gaat de Amsterdamse groovy metalcoreformatie voor de wind. Met The Sick, Dumb & Happy op zak en de marketingmachine Nuclear Blast achter zich proberen de zangeres en haar mannelijke medemuzikanten internationaal te scoren. Binnenkort staan ze op Pinkpop en diverse zomerfestivals. Vandaag in Nijmegen en er is een groep fans op de show afgekomen. De paarse zaal is voller dan bij Pelgrim. Caroline fokt de boel goed op, roept om circlepits en tot twee maal toe om een wall of death. Haar woorden zijn niet aan dovemansoren gericht. Er ontstaat een energiek sfeertje met behulp van explosieve tracks, meezingrefreinen en een zeer actieve presentatie van de frontvrouw. Helemaal top is een kort stukje Seek & Destroy. Dat levert de meeste bijval op, maar ook de reguliere tracks (veel diversiteit met onder andere het mooie Blood And Salt) kunnen op veel enthousiasme uit de zaal rekenen. The Charm The Fury lijkt klaar voor de internationale podia.

Vaak heeft Decapitated te kampen gehad met matig geluid bij optredens in Nederland, maar dit keer hebben de Polen een topdag. Daardoor komt de groovy death metal met blasts goed hard aan. Er staan dan ook veel festivalgangers te headbangen op een klassieker als Day 69 en al eerder, bij Blood Mantra, vormt zich een pit. Ook het nieuwe Never (van Anticult, dat op 7 juli verschijnt) doet het goed met zijn memorabele en technische riffs. Rafal Piotrowski kan met zijn lange dreads bijna de grond aanvegen en is constant in beweging. Hij heeft er net als de anderen veel zin in en daardoor is Decapitated één van de hoogtepunten van FortaRock In The City.

Naast optredens zijn er vandaag ook nog andere activiteiten. In het Doornroosje Café vindt enkele malen de Wheel Of Steel-quiz plaats waar gestreden wordt voor kaarten voor FortaRock 2018. De quiz wordt gepresenteerd door de mannen van Goe Vur In Den Otto, die later op de avond ook de afterparty verzorgen. Tevens zijn er Q&A sessies op het balkon van de foyer. Metal Mike van Aardschok zit daarbij vooral voor eigen parochie te preken, terwijl Matt Halpern van Periphery juist veel fans voor zich ziet.

De laatste in de serie Nederlandse acts is DOOL. De formatie rond Ryanne van Dorst speelt rock en dat is weer een grote omslag voor het publiek. Toch zijn er veel mensen op het optreden afgekomen en die zien, ondanks wat technische problemen die hilarische momenten opleveren, een sfeervolle rockshow. Een compliment voor de lichttechnicus is beslist op zijn plek. Het geeft op bepaalde momenten net dat beetje extra. DOOL begin overtuigend met Vantablack en even later is Oweynagat een hoogtepunt. Vermakelijk zijn de reacties van Ryanne op de opmerkingen vanuit de zaal ("Ik zal eens over jouw territorium heen pissen"). Niet elk nummer is een hoogvlieger, maar er zijn voldoende momenten die blijven hangen of de luisteraar meesleuren naar een mysterieuze wereld. De enige rockact van vandaag presteert goed en Ryanne bedankt de aanwezigen netjes dat ze kwamen kijken.

De band waar de meeste bezoekers voor gekomen zijn, is Periphery. De jongste festivalgangers zoeken op tijd een plekje in de voorste regionen om daar een feest te vieren. En een feest wordt het. Af en toe oogt het alsof de mannen op de automatische piloot spelen, maar er zijn genoeg momenten waarop ze laten zien dat ze er wel plezier in hebben om in Nijmegen te staan. Met name Spencer Sotelo is overal te vinden. Jack Bowen doet tijdens Stranger Things al danspasjes en het handen heen en weer zwaaien is al vroeg begonnen. Af en toe zoeken de drie gitaristen elkaar op tijdens de Haunted Shores-cover Memento. Het geluid staat opmerkelijk goed afgesteld. Zo komt het gitaarspel tijdens The Way The News Goes kraakhelder uit de bozen. Mede daardoor is het extra genieten. Marigold doet het erg goeden dat geldt eigenlijk voor veel tracks. Periphery III: Select Difficulty is ruim vertegenwoordigd. Flatline wordt enthousiast ontvangen en de fans springen en zingen mee tijdens Psychosphere. Na de reguliere setlist is het nog niet voorbij. Alhoewel een deel van het publiek direct na de laatste toon vertrekt, komen de Amerikanen terug voor een toegift in de vorm van het rustige Lune.

In de paarse zaal moet het geschminkte Noctem het doen voor een uitgedund publiek. Het siert de Spanjaarden dat ze daar geen moeite mee hebben. Sterker nog, ze maken een gedreven indruk op het mistige podium. Frontman Beleth roept op tot chaos: "I want to see people killing, people dying." Zo ver komt het gelukkig niet, maar er is wel een bescheiden pit die leuke taferelen en crowdsurfers oplevert. De band die in het voorprogramma tourt van Batushka, speelt vanavond onder andere Eidolon en Through The Black Temples Of Disaster en doet dat uitstekend. De mix van black en death metal wordt met precisie de zaal ingeslingerd. Ook hier geldt, net als bij veel andere bands, dat het geluid echt uitstekend staat afgesteld. Zodoende maakt ook de laatste band van de avond een positieve indruk.