De Engelse groep combineert ambient, dark wave, indiepop, post-punk en in mindere mate tech metal. Na een single en twee eps is Sundowning de eerste full-length. De kleur van de ademende, soms minimalistische muziek, die soms herinnert aan Arcane Roots, is donker, helder en bij vlagen eerbiedig. De keyboards en zang zetten op veel momenten de ruimtelijke toon. In de uitschieter The Offering komt daar zwaar en sludgy bas- en gitaarspel bij. Deze track is uitstekend opgebouwd en bevat aan het einde een sinistere ommekeer, alsof er donkere wolken binnen komen drijven. Vervolgens eindigt deze beste track met een vette breakdown (denk aan VOLA).
Ondanks dat de klanken veelal donker en ruimtelijk zijn, is er veel variatie. Zo is het pianospel in Leviate zeer ingetogen en de zang emotioneel na de uitbarsting van zijn voorganger en misstaan het fragiele Drag Me Under en Give en het van elektronische breakbeats voorziene, moderne Dark Signs niet in de top 40. White Lies en het recente Bring Me The Horizon komen enigszins in de buurt van laatstgenoemde, maar de nummers van die bands zijn toegankelijker. Want net als je denkt dat het zoete Sugar in die categorie valt, is het tweede deel een stuk steviger dan het eerste. Die opbouw komt in meerdere tracks terug.
Er zit veel diepte in de composities. Dat komt niet in de laatste plaats door de emotionele en onderscheidende voordracht van Vessel. Meestal zet hij zijn donkere stem met een lichte soul-touch in, maar in Take Aim en Drag Me Under verrast hij met zijn breekbare kopstem en in het post-hardcore-achtige Gods met overstuurde screams. Je kunt zeer duidelijk horen dat hart en ziel in zijn performance zit, zoals blijkt uit het gehuil in afsluiter Blood Sport.
Meest memorabel zijn de eerste drie tracks. Daarna hoop je op meer gave songs, maar op Sugar en enkele fases in onder andere Give na komen die helaas niet. Zo legt de breakdown van Higher het af tegen die van The Offering. Sommige overgangen werken versterkend. Neem bijvoorbeeld de Agent Fresco-achtige pianobreak in het stevige Gods. Een ander voorbeeld is de overgang van het einde van The Offering naar het begin van Leviate. Op andere momenten versterken de overgangen elkaar niet of ontkracht de trackvolgorde de composities. Het resultaat is een bijzondere en emotionele collectie songs, die hoogtepunten en onopvallende fases afwisselt.
Tracklist:
1. The Night Does Not Belong To God
2. The Offering
3. Levitate
4. Dark Signs
5. Higher
6. Take Aim
7. Give
8. Gods
9. Sugar
10. Say That You Will
11. Drag Me Under
12. Blood Sport
