Het moet op de een of andere manier zo zijn: regen (en veel) op de openingsdag van Jera On Air. Waar vorig jaar een storm over het terrein waaide en onweer het festival stil legde, komt dit jaar de regen de gehele dag met bakken uit de lucht vallen. In een mum van tijd is het festivalterrein verworden tot een grote blubberbende. Er is geen doorkomen meer aan en elke bezoeker (zonder aangepast schoeisel) heeft kletspoten en is doorweekt. Het erge van dit alles is, dat het de organisatie niet lukt om op tijd passende maatregelen te nemen. Festivalgangers staan urenlang voor de poort te wachten tot ze uiteindelijk naar binnen kunnen en naast dat ze koud en verregend zijn, missen ze hierdoor ook de nodige bands. Het levert het festival veel terechte kritiek op en de organisatie zou hier goed aan doen om dit te evalueren en te bekijken hoe dit volgend jaar anders kan.

Malevolence is de eerste band die we zien. De uit Sheffield (Engeland) afkomstige hardcore-formatie neemt het tijdstip in van Polaris, dat helaas zijn tournee enkele dagen voor Jera On Air heeft moet afbreken. Een paar dagen later komt het trieste nieuws dat gitarist Ryan Siew van Polaris op zesentwintigjarige leeftijd is overleden. Wat een vreselijke tragedie en veel te jong.

De grote Eagle-tent is afgeladen vol wanneer Malevolence mag aantreden en dat is niet alleen vanwege de slechte weersomstandigheden. De band heeft in zijn actieve jaren inmiddels een goede naam opgebouwd en die naam maken de mannen vandaag ook waar. De formatie verwerkt in zijn hardcoresound elementen van sludge en groove metal, waardoor met regelmaat invloeden van onder andere Crowbar en Down te horen zijn. Live staat de formatie garant voor een flinke bak herrie en energie, maar schakelt de band ook een tandje terug met het langzamere en indrukwekkende Higher Place. Het is de afwisseling die Malevolence goed laat smaken. Dat heeft de groep zelf ook door, want op het vorig jaar uitgebrachte en goed ontvangen album Malicious Intent experimenteren de bandleden meer dan ooit en klinkt de muziek ook een stuk toegankelijker. De helft van de set bestaat dan ook uit tracks van deze plaat, met als hoogtepunt afsluiter On Broken Glass. Gezien de reacties van het publiek en het pad dat Malevolence bewandelt, staat deze act de volgende keer ongetwijfeld op een later tijdstip op de planken.

Code Orange is een welkome afwisseling in het metallandschap. Het Amerikaanse gezelschap heeft lak aan genres en songstructuren en laat zijn tracks dikwijls alle kanten op vliegen: hysterische uitbarstingen, glitchende overgangen, elektronische beats, snelle en groovende gitaarriffs en drumwerk dat varieert tussen zware beats en opzwepende punkritmes. Naast al het brute geweld kan de band ook zomaar terugschakelen naar alternatieve muziekstijlen waarbij de screams worden ingewisseld voor cleane zang. Deze bijzondere mengelmoes wordt bijzonder goed onthaald in de uitpuilende Vulture-tent. De lieflijke klanken van Shania Twain begeleiden de band het podium op, waarna afgetrapt wordt met het recentelijk uitgebrachte Grooming My Replacement. De moshpit die voorin ontstaat, neemt gevaarlijke vormen aan. Wild en agressief wordt heen en weer gesprongen, waarbij veelal de vuisten wild boven de schouders heen en weer zwaaien. Ondanks dat de geluidsinstelling in het begin nog dramatisch is, maakt de formatie meteen ferme indruk. Frontman Eric Balderose oogst aanzien met zijn gevaarlijke blik en overtuigende screams, maar ook gitariste en zangeres Reba Meyers komt overtuigend voor de dag. Bij de wat rustigere tracks ebt de energie in het publiek een beetje weg, maar het loodzware The New Reality zorgt ervoor dat de tent afgebroken wordt. Code Orange geniet al zeker enige naamsbekendheid, maar het is hoog tijd dat deze verpulverende machine definitief doorbreekt.

Met het binnenhalen van Lorna Shore had de organisatie bij aankondiging al een mooie naam te pakken. Niemand kon echter vermoeden dat de populariteit van deze Amerikaanse deathcore-band zo zou ontploffen na het uitbrengen van het album Pain Remains (2022). Dit alles heeft te maken met het bizarre stemgeluid dat de in 2020 toegetreden vocalist Will Ramos kan produceren. Het zijn echter niet alleen de extreme vocalen, maar ook muzikaal zit het geheel verbluffend goed in elkaar. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de plaat in menig jaarlijst terecht kwam en Lorna Shore is vandaag dan ook één van de bands waar het meest naar uitgekeken wordt. Desondanks weet de formatie de verwachtingen vandaag niet helemaal waar te maken. Vocaal is Ramos live uiterst sterk en schakelt hij moeiteloos tussen zijn scala aan geluiden, maar dat kan niet verhullen dat de muziek grotendeels in een ondefinieerbare brij verzandt. De complexe details in de muziek worden compleet overstemd door de enorme volume van de bas en drums. Dat is erg jammer en datzelfde geldt voor dat veel aspecten via backingtrack afgespeeld worden. Desondanks weet de groep een goed optreden neer te zetten. Opener Sun//Eater klapt er (ondanks microfoonproblemen) meteen goed in, maar het is het verbluffende To The Hellfire dat het meeste indruk maakt. De bizarre tempo's, de heerlijke gitaarsolo en de absurde vocalen aan het einde zorgen ervoor dat het publiek niet weet wat het overkomt. Aan het einde speelt de band het schitterende, epische drieluik Pain Remains I, II en III en moet dan eigenlijk helaas veel te vroeg stoppen. Ondanks de minpunten zet Lorna Shore wel een optreden neer dat tot de hoogtepunten van het festival behoort.

Vervolgens staan om onbegrijpelijke redenen de Amerikaanse punkrockers van Anti-Flag in de veel te kleine Buzzard-tent geprogrammeerd. Vorig jaar waren de mannen ook al te zien op Jera On Air en speelden toen in een grotere tent, die destijds al te klein was, dus deze keuze is niet echt logisch. Wie na het optreden van Lorna Shore nog hoopt op een plekje binnen, komt dan ook bedrogen uit en kan van afstand in de regen toekijken hoe het binnen één groot feest is. De band speelt zijn grote klassiekers, aangevuld met tracks van het vorig jaar uitgebrachte Lies They Tell Our Children. Tijdens nummers als Die For The Goverment, The Press Corpse, Broken Bones en Hate Conquers All kan niemand stil blijven staan, maar ook het nieuwe werk krijgt een warm onthaal. De kleine Buzzard-tent kent echter wel één voordeel. Iedereen kan op het podium klimmen. Dit zorgt voor een constante stroom aan stage-divers en mensen die naast de bandleden dansen. Het echte punkrockgevoel dus. Wie binnen in de tent staat beleeft dan ook een fantastische tijd en wie daar geen plek heeft bemachtigd, kan alleen maar van een afstand smachtend en doorweekt van de regen naar deze taferelen kijken.

Nog zo'n punkrockklassieker vandaag; Billy Talent. Deze Canadese formatie beleefde zijn hoogtepunt in de zero's met opzwepende platen, waarbij vooral Billy Talent II (2006) een bijzonder catchy meesterwerkje is. Daarna kwam de klad er wat in en overtuigde al het nieuwe materiaal (op enkele uitzonderingen na) een stuk minder. Niet geheel onlogisch concentreert de setlist van vanavond zich dan ook voornamelijk op oud materiaal. Van het vorig jaar uitgebrachte Crisis Of Faith komen twee tracks voorbij (Reckless Paradise en I Beg To Differ (This Will Get Better) en die laten horen dat de band het gelukkig nog wel in zich heeft om krakers te schrijven. Billy Talent heeft vanavond niet veel nodig om het publiek te laten meezingen en de voetjes van de vloer te krijgen. Opener Devil In A Midnight Mass krijgt het meteen al voor elkaar en dan moeten favorieten als Fallen Leaves en Red Flag nog komen. Frontman Benjamin Kowalewicz is vanavond goed bij stem en levert een solide prestatie. Hij krijgt daarbij prima ondersteuning van gitarist Ian D'Sa, die zoals altijd de herkenbare backingvocals levert. Toch valt er meer uit het optreden te halen dan dat Billy Talent vanavond doet. De groep speelt een beetje op de automatische piloot en zou met meer interactie en spontaniteit nog veel meer gedaan kunnen krijgen bij het publiek. Wel weet de formatie op het einde het feestje compleet te krijgen, wanneer Chris No. 2 van Anti-Flag zich bij de band voegt om samen af te sluiten met Red Flag.

Parkway Drive besloot in 2015 het roer om te gooien. De groep nam afstand van zijn kenmerkende metalcore-geluid en integreerde meer algemenere metalinvloeden in zijn sound. Het kwam de band op kritiek te staan vanuit zijn fanbase, maar het bleek het begin te zijn van een ingenieus vooropgezet plan met een meesterlijke uitwerking. Parkway Drive heeft zich namelijk op deze manier opgewerkt tot één van de headliners van de toekomst en vanavond demonstreren de Aussies dat met verve. Wat een kracht straalt deze band uit op het podium en wat is Winston McCall een perfecte frontman. Meteen vanaf openingsnummer Glitch geeft de formatie vol gas en laats niets aan het toeval over. Alles is strak geregisseerd en het publiek wordt meteen getrakteerd op vuurwerk, terwijl bij opvolger Prey een vette lichtshow te zien is. De troef van Parkway Drive zit in de catchiness van de tracks. De refreinen klinken krachtig en zijn makkelijk meezingbaar, alsmede de oorwurm-gitaarrriffs. Het publiek is dan ook het zesde bandlid en zingt alles luidkeels mee.

De setlist concentreert zich voornamelijk op de laatste drie platen, waarbij het recente Darker Still (2022) veelvuldig aan bod komt. Gelukkig worden klassiekers als Carrion, Dedicated en Idols And Anchors niet overgeslagen. Zoals gezegd is McCall perfect in zijn rol als frontman. Zelfverzekerd loopt hij over het podium en bespeelt hij het publiek met zijn charme, maar ook vocaal is hij ijzersterk. Ook de rest van de band speelt subliem en staat geregeld in de spotlights. De grote verrassing vindt halverwege plaats wanneer een damestrio op het podium verschijnt met strijkers. Deze maken de live-vertolking van Shadowboxing en Darker Still extra imponerend. De titeltrack behoort sowieso tot één van de hoogtepunten van de set. Ingetogen en krachtig wordt er opgebouwd naar de climax. Een ander hoogtepunt dient zich aan tegen het einde. Het zware Crushed wordt ingeleid met een podium vol vlammen en fakkeldragers om vervolgens vol overgave gespeeld te worden. Dat de harde dreunen in de song gepaard gaan met knallend vuurwerk maakt het geheel nog stoerder. De onvermijdelijke afsluiter Wild Eyes laat het publiek daarna nog eenmaal meejoelen met die briljante gitaarlijn en dan is het helaas gedaan. Het kan niet anders dan dat Parkway Drive vanavond zelfs de grootste criticus de mond heeft gesnoerd met zijn optreden.