Of het nu celebrities zijn, metalheads, zangdocenten of nietsvermoedende voorbijgangers die een microfoon onder de neus geschoven krijgen, iedereen heeft wel een mening over Babymetal. De een kan er helemaal niets mee, de ander vindt het schattig. Dat is natuurlijk prima, want muziek blijft een kwestie van smaak. Als je het maar een vreselijke poppenkast vindt, dan zal die mening na het beluisteren van dit meest diverse, derde album niet veranderen.

Babymetal klinkt namelijk nog altijd als Babymetal, dus wat dat betreft zijn de fans ongetwijfeld tevreden. Wat er wel veranderd is, is dat Yuimetal, ��n van de drie zangeressen, niet meer van de partij is. Live wordt ze vervangen door zogenaamde Avengers. Dat betekent dat Moametal en Su-metal overblijven op Metal Galaxy. De titel verwijst naar de reis langs verschillende planeten. Elke track op deze nieuwe langspeler is als het ware een eigen planeet, een nummer op zichzelf. Dat levert de meest diverse plaat in de discografie van de Japanse kawaiimetalformatie op.

Zo bevat de intro Future Metal een mix van Enter Shikari en Bring Me The Horizon, doet het feestelijke Oh! Majinai denken aan Korpiklaani en Alestorm en komt Da Da Dance in de buurt van de euro metal van Amaranthe. Shanti Shanti Shanti stemt positief met zijn oosterse melodie�n en het progressieve Brand New Day heeft dankzij de bijdragen van gitaristen Timothy Henson en Scott LePage een Polyphia-vibe.

Alle songs op de eerste helft van het album zijn compact en bevatten aanstekelijke refreinen. Slechts Brand New Day is wat ingetogener. De tweede helft van de plaat laat een veel serieuzere kant van Babymetal horen (met uitzondering van het populaire Pa Pa Ya). Zo zijn er het groovende en atmosferische Kagerou en het bij vlagen rustige en dromerige Shine.

Hoewel de zangeressen nog altijd heel schattig klinken, zijn ze inmiddels wat volwassener. Moametal is inmiddels twintig en Su-metal bijna twee�ntwintig. Ze zingen in Elevator Girl dan ook over volwassener worden en in andere tracks over eigen ervaringen die ze met hun fans van dezelfde leeftijd willen delen. Hoewel het Engels ze iets beter afgaat dan voorheen, zijn de teksten soms moeilijk te volgen en zijn de Japanse versies overtuigender.

De combinatie van stijlen is soms verrassend of zelfs verwarrend, zoals in Brand New Day. Dat is enerzijds een zware track met een duister intro, maar het ritme is juist Cara�bisch. Geslaagder is de hardcorebeat in het Children Of Bodom-achtige Distortion (met grunts van Alissa White-Gluz van Arch Enemy). Aan deze track kun je horen dat er uitstekende instrumentalisten aan het werk zijn. Het technische niveau ligt hoog, zo blijkt uit de snelle powermetaltrack Arkadia en het met Meshuggah-djents ge�njecteerde Starlight. Laatstgenoemde is een eerbetoon aan de overleden gitarist Fujioka Mikio. Deze track is een van de meest organische en behoort daarmee tot de hoogtepunten van deze release.

Metal Galaxy biedt dus voor ieder wat wils. De samenhang raakt daardoor wel in het gedrang. Het is dan ook meer een verzameling losse liedjes dan een coherent geheel. Wie echter niet verder luistert dan Pa Pa Ya en Da Da Dance krijgt nooit een compleet beeld van wat Babymetal te bieden heeft. Het is een leuke plaat, die echter ook de donkere kant toont. Voor velen een guilty pleasure. Hoe aardig en knap dit album ook is, er gaat niets boven een flitsende live-show van de Japanse sensatie, zo bleek al in 2016 op FortaRock en zo zal wederom blijken in februari 2020 in onder meer Keulen, Tilburg en Brussel.

Tracklist:
1. Future Metal
2. Da Da Dance (feat. Tak Matsumoto)
3. Elevator Girl
4. Shanti Shanti Shanti
5. Oh! MAJINAI (feat. Joakim Brod�n)
6. Brand New Day (feat. Tim Henson and Scott LePage)
7. Night Night Burn!
8. In The Name Of
9. Distortion (feat. Alissa White-Gluz)
10. Pa Pa Ya!! (feat. F. Hero)
11. Kagerou
12. Starlight
13. Shine
14. Arkadia