Voordat het zover is, mag Skynd (alternatieve spelling van skinned) het reeds in groten getale aanwezige publiek opwarmen. De excentrieke formatie bestaat uit zangeres Skynd en multi-instrumentalist Father (vandaag op bas en keyboards). Live krijgt het duo hulp van een drummer, die net als Father onherkenbaar is. Hoewel de heren zich actief presenteren, zijn de ogen vrijwel de hele show gericht op de in horrorsferen geschminkte zangeres, die met haar robotische bewegingen de ritmiek accentueert en vocaal een prima indruk achterlaat. Als ze halverwege de show achter haar microfoon vandaan komt en losgaat, met name in het overtuigende slotstuk Gary Heidnik, brengt dat een extra dimensie aan de show.
Kenmerkend binnen de dark industrial poprock zijn de vervormde vocalen (een constante wisseling van verlaagde en verhoogde zangstem) en de moordenaarsthematiek in de teksten (zie titels van de nummers). Het is de bedoeling dat de muziek onder de huid kruipt, maar voor velen is het vanavond de eerste keer dat ze de groep aan het werk zien. Er heerst vooral daardoor een algemeen gevoel van dat men niet weet wat men hiermee aan moet. Het helpt ook niet dat het geluid niet goed afgesteld staat. Het is vooral een wat kale mix van drums, bas en vocalen. De keyboard- en backingtrackmelodien zijn wat onderbelicht. De gesproken soundtrackintros zijn juist wel goed hoorbaar. Skynd zou dan ook beter tot zijn recht komen in de Jupiler Zaal en krijgt een bescheiden applaus.
Het is duidelijk dat het publiek maar voor n band gekomen is. Terwijl de futuristische elektronicaklanken van Future Metal als intro klinken en flitsende beelden op een groot projectiescherm te zien zijn, is de opwinding onder de fans al voel- en hoorbaar. Als de bandleden van Babymetal het podium betreden, klinkt een luid gejuich en kan het feest beginnen. De adrenaline schiet direct omhoog als de zingende danseressen (Su-metal, Moametal en n van de avengers) ten tonele verschijnen.
Het leidt al snel tot veel beweging en een flinke temperatuurstijging in de grote zaal. Opvallend daarbij is de diversiteit in het publiek: van oudere volwassenen tot een meisje van acht op de schouders van haar vader, van studenten die verkleed zijn als n van de zangeressen tot stoere rockers. De eerste crowdsurfer is al gespot en als Distortion ingezet wordt, houden velen het niet meer en wordt de pit een flink stuk groter. Het geluid staat uitstekend afgesteld (krachtig en helder) en wat opvalt, is dat de instrumentale begeleiding top is. Het is jammer dat tijdens de solo in Da Da Dance de spotlight niet even gericht is op de solerende gitarist of dat hij naar voren komt. De heren (de zogenaamde "KamiBand") blijven achteraan staan. Dat wordt tijdens de instrumentale intro van Kagerou rechtgezet, als de bandleden n voor n mogen soleren en alsnog de spotlight even op zich gericht zien.
Het draait echter om de dansende en zingende meiden, die met hun ingestudeerde dansjes en vriendelijke lach voor een enorm positieve sfeer zorgen. Tijdens Pa Pa Ya!! gaat zo ongeveer het dak eraf. Je moet wel een enorme zuurpruim zijn als je niet meeklapt, zingt of staat te springen. Uiteraard is het jammer dat er geen gastartiesten verschijnen tijdens de songs, waarvan de studioversie er wel n bevat. Ze zijn alleen op het projectiescherm te zien, waarop clips getoond worden.
Je zou niet zeggen dat zeven van de eerste acht tracks van de nieuwste plaat Metal Galaxy (2019) komen, want veel van de nieuwe songs worden net zo uitbundig ontvangen als de oudere hits. Dat geldt zeker voor feestnummers, zoals Oh! MAJINAI, waarbij de drie jonge dames arm in arm dansen en het in het publiek een vrolijke boel is. Er komen regelmatig crowdsurfers voorbij, zelfs een in een roze fleecetrui met hoodie, en dat met deze warmte. En de opvolging van de dames staat al klaar, want op het balkon staan twee dames bijna alles mee te dansen. Het tempo ligt daarbij hoog en de zangeressen moeten vocaal hard werken om erbovenuit te komen, wat een paar schoonheidsfoutjes oplevert. De tweede helft van de set is een feest der herkenning met onder meer Megitsune, Gimme Chocolate!!, Karate en Headbangeeeeerrrrr!!!!!. Met name laatstgenoemde en Gimme Chocolate!! tonen een band in topvorm. Die tracks krijgen live daardoor nog wat extra.
Na het zeer overtuigende Headbangeeeeerrrrr!!!!! verdwijnen de Japanners van het podium en begint het publiek de bandnaam te scanderen. Na een paar minuten keren ze terug voor een toegift, die slechts uit n nummer bestaat. Road Of Resistance gooit nog n keer alle registers open. De zangeressen, die het nummer beginnen met vlaggen in de hand, maken veelvuldig contact met het publiek en de heren staan enorm strak te spelen. Indrukwekkend. Het is dus wel erg jammer dat het daarna al voorbij is. De show duurde slechts een uur en dat had beslist langer mogen duren. Desondanks maakte een flitsend Babymetal met een strak geregisseerde show er een groot feest van.
Setlist Babymetal:
1. Future Metal
2. Da Da Dance
3. Distortion
4. Pa Pa Ya!!
5. BxMxC
6. Kagerou
7. Starlight
8. Oh! MAJINAI
9. Megitsune
10. Gimme Chocolate!!
11. KARATE
12. Headbangeeeeerrrrr!!!!!
Toegift:
13. Road Of Resistance
Setlist Skynd:
1. Richard Ramirez
2. Elisa Lam
3. Columbine
4. Jim Jones
5. Tyler Hadley
6. Gary Heidnik
