Deze review is allesbehalve objectief. Het Zweedse Nasum heeft namelijk een speciale status voor mij. Helvete, dat inmiddels al weer bijna vijftien jaar geleden is uitgebracht, in dat opzicht nog wel het meest. Als de dag van gisteren herinner ik me nog de promotietour van dit album, waarbij de show in 013 erg indrukwekkend was. Het verhaal dat volgde, kennen we helaas. Niet lang na die show kwam het tragische bericht dat frontman Miezsko Talarczyk overleed op zijn vakantie in Thailand. De natuurramp kostte hem, en te veel anderen het leven. Het maakte voor mij persoonlijk de band met Helvete en Nasum nog sterker.

Voor grindcore-begrippen is dit album vrij modern geproduceerd. Waar het voorgaande werk nog ouderwets rammelde, was het Helvete dat de wenkbrauwen deed fronsen. Er was om die reden ook best wat kritiek op de Zweden na de release. Dat nam niet weg dat de opgekropte frustratie door je koptelefoon (of oortjes destijds) heen kwam sijpelen. Want frustratie was er blijkbaar genoeg. Voornamelijk over de bekrompen sc�ne, de bekrompen medemens en eigenlijk alles wat adem haalt. De krachtige lyrics zijn recht voor zijn raap en vol overgave ingeblaft. Met titels als I Hate People, We Curse You All en Drop Dead zet Nasum die woorden tevens kracht bij.

Hoewel de band vooral bekend werd door de allesvernietigende aanpak op het debuutalbum Inhale/Exhale, is het extreme tempo ook op Helvete nog altijd goed vertegenwoordigd. Zo denderen onder andere Breech Of Integrity, Bullshit (''There will come A time when enough is enough. The ones that shit on you on your way up, will surely shit on you on your way down'') en Violation als een tientonner over je heen. De korte, vlijmscherpe gitaarriffs laten weinig steken vallen. Het opgefokte drumwerk is eveneens retestrak ingeklopt. Live wilde het hier echter nog wel eens aan schorten. De tempowisselingen vliegen je om de oren, maar ook aan de betere balans is gedacht. Zo zijn Doombringer en Living Next Door To Malice bijvoorbeeld voorzien van tragere passages met meer groove.

Tussen de korte, snelle adrenalinebommetjes horen we eveneens wat 'rustigere' tracks. Zo bevat The Final Sleep een meeslepend en zwaar slotstuk, maar ook het snellere, dansbare moshgeweld in bijvoorbeeld Whip springt er tussenuit. Juist die sterke afwisseling zorgt voor herkenning en overzicht. Ondanks zijn beperkte lengte, schreeuwt Mieszko erop los als een grote.

Door het gebruik van samples in enkele nummers is het karakter van Helvete extra benadrukt. Zo horen we vliegende granaten en geweerschoten in Preview To Hell en Relics. Het zijn dus niet zomaar opvullingen, maar deze leveren een krachtige toevoeging die sfeerverhogend uitpakt. Eigenlijk kan elk nummer wel uitgelicht worden om de een of andere redenen, maar met welgeteld twee�ntwintig nummers zou dat gekkenwerk zijn.

Dit album stoomt nog na van haat en nijd en moet bij voorkeur met ovenwanten aangepakt worden. Een minder heldere productie had die boodschap bijlange na niet zo goed over kunnen brengen. Als tiener vergat ik de regen en sneeuw terwijl ik al zwoegend op de fiets richting het stage-adres trapte. Het hielp me door de mindere en emotioneel zwaardere tijden heen en het maakte mijn liefde voor muziek immens groter. En dat hoort goede muziek te doen, toch? Man, Helvete. Wat een prachtalbum. Bedankt Nasum en in het speciaal Mieszko. Lost but not forgotten!

Tracklist:
1. Violation
2. Scoop
3. Living Next Door To Malice
4. Stormshield
5. Time To Discharge
6. Bullshit
7. Relics
8. We Curse You All
9. Doombringer
10. Just Another Hog
11. Drop Dead
12. I Hate People
13. Go!
14. The Final Sleep
15. Slaves To The Grind
16. Breach Of Integrity
17. The Everlasting Shame
18. Your Words Alone
19. Preview Of Hell
20. Illogic
21. Whip
22. Worst Case Scenario