Het alom gemiste Nasum is momenteel bezig met een afscheidstournee. Sinds de dood van zanger Mieszko hebben de overige bandleden eigenlijk altijd een re�nie vermeden, maar ze bleven toch ook het gevoel houden dat het Nasum-hoofdstuk niet goed was afgesloten. Vandaar deze farewell-tour. Als zanger voor dit afscheid is Keijo Niinimaa van Rotten Sound aangetrokken en na een groot aantal festivalshows deze zomer was eindelijk Nederland aan de beurt voor een clubshow.

Voor het echter zover was moesten we ons eerst door een tweetal andere bandjes heen werken. Aan het Vlaamse Oathbreaker de eer om deze avond te openen. Normaal gesproken heb ik het niet zo op voorprogramma�s en zijn ze meer een opmaat naar datgene wat nog komen gaat, maar deze band verraste me. Een korzelige variatie op crustpunk met een zangeres.

Dit spichtige meiske stond echter wel haar spreekwoordelijke mannetje. Vocaal gezien dan, want het leek of ze na ieder nummer zo uitgeput was dat ze bijna niet op haar benen kon staan. Ook qua presentatie was het wat eigenaardig, want met die grote bos haar voor d�r gezicht was het net of we naar een optreden van Cousin It keken. Al met al was het echter een amusant optreden van een band die ik in de toekomst zeker wel in de gaten ga houden.

Black Breath was de volgende band van de avond. Ik heb deze mannen uit Seattle al een tijdje in het vizier en was dan ook verheugd om ze te kunnen zien in het voorprogramma van Nasum. Black Breath maakt verfrissende death-�n-roll met een crusty laagje. Wat ik zag en hoorde viel me zeker niet tegen. De band klinkt als een goed geoliede machine en overtuigt live even goed als op plaat.

Voldoende enthousiasme in ieder geval en ook het geluid was goed te pruimen, wat in kleine zaaltjes bij dit soort muziek toch wel eens een probleem kan zijn. Groot nadeel was echter dat er regelmatig lange stiltes tussen de nummers vielen, waardoor er regelmatig �Speulen!� uit het publiek kwam. Het publiek dat overigens maar moeizaam op gang kwam en pas op het eind een beetje losser werd.

Nadat ik ze op Graspop al zag overtuigen was het nu de beurt aan de mannen van Nasum om de Tivoli onveilig te maken. Wat op het festival een beetje miste, was het warme dekentje dat grindcore live vaak kan zijn. De bijna tastbare muur van gitaar- en drumgeweld verwaait immers nogal snel in de open lucht. Niets van dit alles in dit schattige zaaltje! Nasum speelt snaarstrak en het grind knarst tussen de tanden, zo tastbaar is het.

Zanger Keijo kent uiteraard het klappen van de zweep bij Rotten Sound en zeggen dat hij Mieszko kan evenaren zou natuurlijk onzin zijn, maar hij overtuigt op alle fronten. regelmatig bijna onverstaanbaar mompelt hij de nummers aan elkaar en grapt met de andere bandleden: het is niet te merken dat hij pas recent bij Nasum de microfoon ter hand heeft genomen. Het enthousiasme waarmee gespeeld wordt werkt in ieder geval aanstekelijk en binnen een mum van tijd is er een lekkere pit ontstaan.

Na een intens uurtje en een toegift valt het doek dan uiteindelijk voor Nasum in Nederland. Nog twaalf concerten hierna en dan zal het doek definitief vallen voor deze koningen van de grindcore. Nasum laat zien dat zij de beste waren en nog altijd zijn. Of de band woord houdt en nooit meer zal optreden hierna valt uiteraard nog te bezien, maar als afscheid is dit een zeer geslaagde tour geweest. Hopen op een eventuele liveplaat van deze tour kunnen we zeker, al schat ik de kans niet heel groot in. Nasum kwam, zag en overwon. We zullen ze missen�

Meer foto's op www.basementonline.nl