Het is nog rustig op het terrein als Gruesome begint te spelen. Veel festivalgangers staan namelijk nog voor de poort te wachten in een lange rij totdat ze naar binnen mogen. Eenmaal binnen heten de Amerikanen ze prettig welkom met old school death metal die geschoeid is op de eerste platen van Death. Al eerder verscheen de full-length Savage Land en een drietal maanden geleden kwam daar de ep Dimensions Of Horror bij. Van beide releases staan vandaag songs op de korte setlist. Alhoewel die het niveau van grootmeester Chuck Schuldiner niet halen, klinken Forces Of Death, Dimensions Of Horror en Trapped In Hell wel erg lekker in de middaguren en staan veel bezoekers goedkeurend mee te knikken. Na Gruesome wordt Pull The Plug> nog ingezet, maar helaas afgekapt en dat terwijl er best nog tijd voor was om deze klassieker in zijn geheel te spelen. Laat dat het enige minpuntje zijn aan een verder zeer overtuigend optreden met prima geluid. Een ideale festivalopener die overigens hoger op de bill ook niet had misstaan. (Jeffrey)

Het geluid bij Vektor is de eerste paar nummers juist helaas onsamenhangend. Het duurt dus even voordat de complexe thrash metal goed tot zijn recht komt. Gedurende LCD (Liquid Chrystal Disease) gaat het gelukkig al beter en komen de nuances beter door, zoals het fantastische soleerwerk. De announcer belooft een medaille te geven die op de technische tracks kan headbangen. Hij heeft er aardig wat uit te delen, want tijdens Hunger For Violence vormt zich al een pit en ook Pillars Of Sand en Asteroid kunnen op veel bijval rekenen. Het oudere materiaal is dan ook toegankelijker dan het recente Terminal Redux. Een medaille is ook zeker op zijn plaats voor de drummer, die op een stripped down drumstel een fantastische prestatie levert. De kwaliteitsthrash van Vektor krijgt terecht veel handen op elkaar. (Jeffrey)

Hoewel de melodieuze death metal van Scar Symmetry als progressief te boek staat, is hierop al een stuk makkelijker mee te bewegen. Bovendien kun je zo meezingen met Lars Palmqvist, al blijken velen voor het eerst kennis te maken met Cryonic Harvest, Mind Machine, Chaosweaver en Neuromancers. Lars is aardig bij stem, maar maakt toch wel wat schoonheidsfoutjes, met name in de hogere regionen. Zijn enthousiaste performance verdient wel een compliment. Roberth Karlsson overtuigt vooral met zijn grunts. Het zijn niet alleen de zangers waar alle aandacht naar uitgaat. Het fantastische soleerwerk van gitarist Per Nilsson is mooi uitgelicht in de sound. Vandaag verschijnen de Zweden met Benjamin Ellis als tweede gitarist en bassist Andreas Holma (ex-Hypocrisy). De mannen doen het prima, zijn enthousiast en een inmiddels goed gevuld festivalterrein staat grotendeels goedkeurend toe te kijken. (Jeffrey)

Over Amaranthe is het publiek sterk verdeeld. Voor de een te poppy met te veel elektronica en derhalve beter op zijn plaats op Cityrock, waarvoor de band in eerste instantie ook geboekt is, voor de ander een welkome act na de twee vorige bands, die meer progressieve elementen in hun composities verwerken. Leuk om te zien is de verbaasde reacties van een aantal toeschouwers die Elize Ryd nog nooit op het podium heeft gezien. Want ook al is de muziek niet je smaak, dan kun je nog altijd naar de schaars geklede dame gaan kijken. Ze eist heel veel aandacht op, zwaait naar de fans die ze kent en overtuigt met haar popzang. Ook de prima prestatie van Chris Adam Hedman Sörbye van Smash Into Pieces (vervanger van Jake E. Lundberg) mag niet onvermeld blijven. Zo blijkt uit het mooie duet met Elize tijdens 1.000.000 Lightyears. Jammer is dat het geluid van de bas wat overheerst en de drums wat krachteloos in de mix staat, waardoor het instrumentarium wat dof overkomt en de muziek power ontbeert en niet zo sprankelend klinkt. Juist dat energieke is de toegankelijke popmetal mee gebaat. Op een klein groepje fans vooraan is er dan ook niet veel beweging. Desondanks zijn Invincible, Afterlife en Drop Dead Cynical sterke tracks en krijgt Amaranthe voor de energieke performance van behoorlijk wat festivalgangers een gemeend applaus, ook van het meisje dat op de schouders van haar vader zit. De Zweden komen later dit jaar met een nieuw album en een clubshow in Nijmegen. Daar komen ze vast veel beter tot hun recht. (Jeffrey

De laatste jaren is er veel discussie over wie straks de gevestigde orde moet opvolgen als headliner op de grote festivals. Wat mij betreft is Airbourne hiervoor een topkandidaat. De Australische rock-'n'-rollmachine weet vanaf de eerste noten de voetjes los van het Oldehoofsterkerkhof te krijgen. Instant klassiekers als Stand Up For Rock 'N' Roll, Girls In Black, Cheap Wine & Cheaper Women en Runnin' Wild krijgen net zoveel bijval als het gloednieuwe Breakin' Out Of Hell. AC/DC bewees veertig jaar geleden al dat je met pakkende songs over rock, drinken en foute vrouwen ver kunt komen. Airbourne is hiervan een bevestiging. Een goede show van een hele gave band die ook zomaar een treetje hoger op de bill had kunnen staan. (Matthijs)

Het "SLAAAYERRRR!!!" galmde al ver van tevoren door de Leeuwarder straten. Speciaal voor de legendarische thrashband is er dit jaar door de organisatie een extra dagje Into The Grave ingepland. Na het laatste nummer van Airbourne stroomt het festivalterrein dan ook vol met alle fans die zich tot dat moment elders in de stad bevonden. Slayer is in de buurt en Leeuwarden zal het merken ook.

Nu is Slayer net als de film Groundhog Day, waarin Bill Murray elke dag opnieuw moet beleven. Elke show is de laatste jaren nagenoeg hetzelfde. Zo ook in Leeuwarden, waar Tom Araya en Kerry King op het podium geen stap te veel zetten. Alleen Gary Holt weigert mee te doen aan de zoutzakcompetitie. Maalt daar iemand om? Nee. Vanaf opener Repentless schudt de binnenstad op zijn grondvesten. Ondanks het soms matige geluid en wat stemproblemen voor Araya -wat vooral tijdens Disciple duidelijk is - speelt de band strak en routineus. De setlist is voornamelijk Slayer 101, met veel tijdloos materiaal uit de jaren tachtig, de absolute klassiekers en hier en daar songs uit het nieuwe millennium. Wanneer de traditionele afsluiter Angel Of Death het publiek de frisse nacht instuurt, kan de stad eindelijk slapen. Morgen weer een dag met veel meer thrashgeweld. (Matthijs)