Veel kleine oogjes wanneer de poorten van het festivalterrein zaterdagochtend opengaan. Niet alleen bij de bezoekers, maar blijkbaar ook bij de bewoners van de binnenstad. Klaarblijkelijk speelde Slayer gisteren zo hard dat het niet alleen bloed, maar vooral klachten regende bij de gemeente en de politie. De organisatie heeft een heuse dwangsom gekregen en de volumeknop moet hierdoor vandaag drastisch teruggedraaid worden. Op het festivalterrein leek het geluidsniveau enorm mee te vallen en het lijkt hierdoor andermaal een voorbeeld van Nederland op zijn kleinst.

Is het vreemd om te zeggen dat de show van openingsact Evil Invaders beter is dan die van de gehele line-up van vorig jaar? Absoluut, maar zo voelt het wel voor me. De opzwepende speed/thrash metal met over the top vocalen en aan Helloweens Walls Of Jericho-herinnerende, duellerende gitaarsolo's zetten het gestaag binnendruppelende publiek vrijwel meteen in vuur en vlam en zorgen na enkele nummers al voor een moshpit. Doe je als band dan iets goed? Absoluut! Als dit optreden een voorbode is voor wat er de rest van de dag komen gaat, dan zit het met de rest van de dag wel snor! (Lennert)

Ook Tribulation weet me goed te bekoren, al is het duidelijk dat het publiek vrij verdeeld is over wat men met deze act aanmoet. De ene helft geniet van de bizarre verkleedshow en de atmosferische klanken van deze Zweden, terwijl de andere helft het schouwspel met verbazing gadeslaat. De eclectische mix van melodieuze gitaarsolo's, ruige vocalen, een postpunk-look en een occult rocksfeer is echter zeker intrigerend te noemen en slaat bij de voorste rijen goed aan. Misschien is deze ruigere variant van In Solitude beter op zijn plaats in een donkere zaal, dan in het daglicht, maar het maakt me in ieder geval benieuwd naar hoe de band op cd klinkt. De tweede positieve verrassing van de dag is reeds een feit. (Lennert)

Metalcore, hoe melodieus dan ook, is doorgaans echt niet mijn genre, maar het is moeilijk om niet enthousiast te worden van de gemotiveerde show van het Amerikaanse Unearth. Nu ik iets verder weg sta, valt het voor het eerst echt op dat het geluid vandaag wat naar beneden is gedraaid, want van achter de geluidstoren is er weinig mee te krijgen van het optreden waardoor ik toch besluit om verder naar voren te komen. Voorbij de geluidsman is het geluid echter prima te behappen en is het duidelijk dat de combinatie van grooves en breaks met mooie gitaarsolo's het publiek goed aanspreekt. De tweede moshpit van de dag is dan ook al snel een feit en is tevens het bewijs van een geslaagde show. (Lennert)

The Black Dahlia Murder kan terugkijken op een redelijk optreden na een hele stroeve start. In het begin komt de melodieuze death metal totaal niet uit de verf. Deels door het veel te zachte geluid - waarschijnlijk te wijten aan klagende buurtbewoners - en deels vanwege een rommelige mix. Halverwege de set herstellen de Amerikanen zich en slaat het enthousiasme van de bandleden over op het publiek. Met name de bezetenheid van frontman Trevor Strnad is aanstekelijk en zo krijgt hij het toch nog mooi voor elkaar om een circlepit te creëren om de geluidstent heen. (Matthijs)

Voivod is altijd al een vreemde aanwezige geweest in (thrash)metalland en ook vandaag is dat niet anders. De avantgardistische thrash is bij vlagen snel en punky, om halverwege een vette riff ineens over te gaan op een vreemde break die alle vaart uit de song haalt. Een aantal mensen staan bedenkelijk te kijken, maar de gemoedelijke moshpit en een mooi aantal bandnaam-scanderende headbangers laten toch zien dat de band hier niet zonder fans aanwezig is. Of het nu een nieuwe track als Kluskap O'Kom, of een oudje als Ripping Headache betreft: de vrolijke Canadezen hoeven niet te pas en te onpas het publiek aan te sporen om te bewegen. Dit doet men namelijk al lekker uit zichzelf. Voivod is vandaag voor de fijnproevers een waar genot. (Lennert)

Veel mensen grijpen het optreden van Korpiklaani aan om wat te gaan eten. Zo blijft alleen de harde kern achter om een feestje te vieren op de Finse folk metal. De groep die in de tussentijd een hamburger naar binnen douwt, mist trouwens niks. Het geluid is namelijk hondsberoerd, waardoor op het grootste gedeelte van het terrein de verschillende instrumenten amper van elkaar te onderscheiden zijn. Zanger Jonne Järväla is al helemaal onverstaanbaar. Bij het podium zelf is het stukken beter, maar het houdt niet over. Toch gaan daar wel de voetjes van de vloer en diverse opblaasattributen de lucht in. De band zet ook alle zeilen bij om er een geslaagde show van te maken, maar kan niet voorkomen om de boeken in te gaan als de meest teleurstellende act van Into The Grave 2016. (Matthijs)

Nee, dan Exodus. Vanaf de eerste seconden van The Ballad Of Leonard And Charles spelen de thrashveteranen een gewonnen wedstrijd. Het is komen, zien en volledige vernietiging. De band heeft werkelijk alles mee voor een fantastische show. Het geluid is uitstekend, waardoor ook op lager volume de gitaren en drums haarscherp klinken. Steve Souza is in een opperbest humeur en zeer goed bij stem. Er zijn crowdsurfers te over en zelfs een rolstoel gaat - eerst met en daarna zonder eigenaar - de lucht in. Een kippenvelmoment ontstaat wanneer A Lesson In Violence wordt opgedragen aan Lemmy, waarna de ontmanteling van het Oldehoofsterkerkhof vrolijk verder gaat. Dan is de band op dat moment nog niet eens toegekomen aan Bonded By Blood en The Toxic Waltz. Wanneer die nummers uiteindelijk de revue passeren, komt met Strike Of The Beast een einde aan een memorabel optreden dat zomaar twee uur langer had kunnen duren. Maar dat had die Oldenhove definitief laten omvallen. (Matthijs)

De show van Carcass is zonder de autopsievideobeelden misschien wat povertjes, maar ik kan er geen traan om laten. Nee, Carcass slaagt er wonderbaarlijk in om het fenomenale optreden van Exodus te evenaren of misschien zelfs wel te overtreffen. Het is licht ironisch dat een band met songs als Incarnated Solvent Abuse en Reek Of Putrification op melodieus vlak verreweg de beste solo's van het festival aan het publiek voorschotelt, maar het werkt wonderwel. Het veld staat afgeladen en liefhebbers van alle genres komen samen om in de moshpit te springen of lekker te headbangen. Beste optreden van de dag? Een hoop mensen is het hier absoluut mee eens. (Lennert)

Het blijft interessant hoe de aanwezigheid van Slayer kennelijk een enorm prijsverschil in dagkaarten bewerkstelligt, terwijl Kreator een beduidend betere liveband is. De show van vanavond wordt opgeleukt met grote hoeveelheden confettikannonen en pyrotechnieken, maar uiteindelijk zijn het toch de allersverpletterende thrashsongs die het belangrijkste onderdeel van deze headlinershow zijn. Het lijkt ook meteen alsof het volume meteen een stuk verder open gedraaid wordt, waardoor ik me toch afvraag of ook de tweede dag veel klachten zal opleveren. Op het moment dat tracks als Enemy Of God, Phobia of nieuwe pareltjes als Phantom Antichrist en de krachtige anthem From Flood Into Fire voorbij komen zal het iedereen op het veld echter worst wezen en wordt er volgzaam gehoor gegeven om de grootste moshpit van de dag neer te zetten of elkaar plat te walsen in een wall of death. Mille's kenmerkende krijs is nog immer krachtig en krijgt het publiek met het grootste gemak platgespeeld. Helaas geen Flag Of Hate, maar het afsluitende Pleasure To Kill verblijdt de harten van de fans ook met gemak. Kreator blijkt niets minder dan een uitzonderlijk waardige afsluiter van een erg geslaagde editie te zijn. (Lennert)

De organisatie verdient complimenten voor een zeer geslaagde editie van Into The Grave. In tegenstelling tot vorig jaar, waar het wel heel erg druk was, was het dit jaar stukken beter vertoeven op het Oldehoofsterkerkhof. De indeling van het terrein is op de schop gegaan, met als gevolg dat er amper wachtrijen ontstonden voor munten, eten of merchandise. Het aanbod aan eten mag dan wel niet zo gevarieerd zijn, maar veel ruimte voor verschillende kraampjes is er natuurlijk ook niet. Ook is het fijn dat je te alle tijde het festivalterrein kunt verlaten en de stad in kunt gaan of het op het rennen kunt zetten voor de vele wespen op het terrein.

Daarnaast is het bewonderenswaardig hoeveel grote namen dit weekend te zien waren in Leeuwarden. Het geeft aan dat Into The Grave inmiddels een enorme status heeft verworven. Voor volgend jaar is Arch Enemy inmiddels al bevestigd, al zal dit hoogstwaarschijnlijk niet meer op het Oldehoofsterkerkhof zijn. Deze unieke locatie zal volgend jaar bezet zijn en het is de vraag in hoeverre de buurtbewoners nog op een terugkeer van het festival zitten te wachten. Het is in ieder geval te hopen dat Into The Grave nog jarenlang te vinden zal zijn op de festivalkalender.

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.