Het Franse Glorior Belli is altijd een eigenzinnige band geweest. Na een tweetal ijzersterke, orthodoxe blackmetalalbums begon de groep rondom frontman Billy Bayou (die ook het gitaarwerk en vaak ook de baspartijen verzorgt) te experimenteren met invloeden uit de southern rock en blues. De smeu�ge, stoffige riffs bleken prima samen te gaan met de intense en chaotische black metal uit de begindagen. Bovendien slaagde Glorior Belli er steeds beter in om beide genres met elkaar te integreren. The Great Southern Darkness (2011) en Gators Rumble, Chaos Unfurls (2013) ontpopten zich dan ook tot uitstekende platen, ook al raakte de band een deel van de oude fanbasis kwijt. Het heeft uiteindelijk drie jaar geduurd voordat er met Sundown (The Flock That Welcomes) eerder dit jaar een opvolger in de schappen ligt.

In de periode tussen deze zesde langspeler en zijn voorganger is er het nodige veranderd. Zo is er een ware exodus van bandleden geweest, wat als gevolg heeft dat Bayou momenteel de touwtjes volledig zelf in handen heeft. Ook in muzikaal opzicht is er wel wat veranderd. In zekere zin markeert Sundown (The Flock That Welcomes) een terugkeer naar de klassieke sound van Glorior Belli. Dat wil zeggen: meer pure black metal en minder blues-invloeden. Vooral het bij vlagen jachtige tempo en de verwrongen riffs getuigen daarvan. Met Lies-Strangled Skies en World So Spurious schiet de band uitstekend uit de startblokken. Deze tracks hadden niet misstaan op de eerste drie albums van Glorior Belli.

Gelukkig zijn de southern rock/blues-sporen niet volledig uit de sound verdwenen. Zo is Rebels In Disguise een lekker trage, smeu�g rockende track die is opgebouwd rondom een log basritme. Ook Thrall Of Illusions (met bijna negen minuten het langste nummer op dit album) is langzamer. Met deze nummers laat Glorior Belli horen niet stil te hebben gestaan in zijn ontwikkeling. Toch is Sundown (The Flock That Welcomes) over de gehele linie minder divers en wat rechtlijniger dan zijn voorgangers. Nu beviel mij juist de mengvorm van stijlen op de vorige albums heel goed, maar ik kan niet ontkennen dat het furieuze titelnummer (een enorm hard rossende, orthodoxe track waarin vooral het indrukwekkende drumwerk een plek op de voorgrond opeist) en Satanists Out Of Cosmic Jail (ondanks de belachelijke titel een erg intens nummer) juist door hun no-nonsense aanpak hun charme hebben.

De conclusie is dan ook duidelijk. Liefhebbers van het oudere werk van Glorior Belli zullen smullen van deze plaat. Maar tegelijkertijd is Sundown (The Flock That Welcomes) niet simpelweg een nieuwe versie van het debuut � Laudate Dominvs. Daarvoor heeft Bayou inmiddels te veel muzikale bagage. De southern rock-invloeden zijn dan weliswaar minimaal, maar ze schemeren op momenten toch nog door. Een goede zaak wat mij betreft, want juist in deze unieke combinatie is Glorior Belli op zijn sterkst. Dat neemt niet weg dat Sundown (The Flock That Welcomes) een sterk, zij het ietwat uitgekleed album is.

Tracklist:
1. Lies-Strangled Skies
2. World So Spurious
3. Rebels In Disguise
4. Thrall Of Illusions
5. Sundown (The Flock That Welcomes)
6. Satanists Out Of Cosmic Jail
7. Upheaval In Chaos Waters
8. We Whose Glory Was Despised