En deze schijf is weer een beste. Net als elke andere cd sinds de renie in 2000 eigenlijk. Persoonlijk vind ik Riot Squad uit 2009 een iets mindere broeder, maar Tales Of The Weird uit 2012 vind ik de beste plaat van Paradox ooit. Beter dan de klassieker Heresy, als je het mij vraagt. Pangea is dat nt niet. Het scheelt niet veel hoor, maar de songs zijn net een tandje minder dan die van de vorige plaat. Geen schande overigens, want Paradox walst nog altijd met gemak over een groot deel van de concurrentie heen.
Leuk aan Paradox is dat de groep nooit echt typisch Duits klinkt. Sinds Product Of Imagination uit 1987 vaart de band voort op een sound die meer doet denken aan de Bay Area thrashscene. Zo is de zang van Steinhauer altijd relatief melodieus geweest. De gitarist heeft misschien niet het grootste bereik, maar hij komt wel voor de dag met pakkende zanglijnen en aanstekelijke refreinen. Grootste smaakmakers zijn echter de vingers van de Duitser. De riffs zijn namelijk weer super. Waar veel hedendaagse klonen elke cd weer vullen met een flinke dosis recycling, daar doet Steinhauer echt zijn best om met frisse geluiden voor de dag te komen. Niet dat elke gitaarpartij op en top origineel is, maar de riffstructuren steken wel creatief in elkaar. Creatief, logisch en toch altijd technisch interessant. Niet dat de songstructuren nou zo ingewikkeld als die van bijvoorbeeld Mekong Delta of Vektor zijn, maar Paradox speelt beslist geen simpele deuntjes.
Pangea is als geheel geen enorm verrassende plaat. Toch zitten de nummers stampvol met aantrekkelijke ritmes, gave melodien en vette riffs. Neem opener Apophis. Heerlijk nummer met rappe tempo's en dreunende zangpartijen. Wanneer het gezelschap halverwege een heerlijk melodieuze break inzet en al gauw overschakelt op een flitsende solosectie, is het al wel duidelijk. Dit is genieten. Nog meer valt te genieten bij Manhunt en Vale Of Tears. Afwisselende en vrij lange tracks die bol staan van de fraaie melodien. Paradox houdt van snelheid, maar neemt op Pangea weer wat vaker gas terug dan voorheen.
Mankeert er dan verder niets aan deze plaat? Nou ja, de productie is niet super. De stevige sound is beslist overrompelend en lekker heavy, maar ook erg dichtgesmeerd. Zo klinken met name de drums behoorlijk digitaal en heeft de dynamiek wat te leiden onder de nogal harde master. In die zin is Pangea een typisch product van de 'Loudness War'. Zo erg als de laatste cd van Megadeth is het allemaal niet, maar ook heftige muziek mag best wat meer lucht bevatten. Nu is het soms gewoon erg veel om allemaal tegelijk in je op te nemen. Aangezien de plaat bijna een uur duurt, is dat niet altijd even makkelijk. Maar wie wat vaker luistert en de volumeknop in de gaten houdt, prikt daar vanzelf wel doorheen. Wat mij betreft is dit echter wel een verbeterpunt voor de volgende keer. Gezien de kwakkelende gezondheid van de bandchef hoop ik oprecht dat die er komt, want teleurstellen doet Paradox opnieuw niet.
Tracklist:
1. Apophis
2. Raptor
3. The Raging Planet
4. Ballot Or Bullet
5. Manhunt
6. Cheat & Pretend
7. Pangea
8. Vale Of Tears
9. Alien Godz
10. El Muerte
