Het Duitse Paradox heeft de smaak te pakken. Nadat in de jaren tachtig al de albums Product Of Imagination en Heresy verschenen werd het stil rond de band. Na Collision Course uit 2000 was het ook al een tijd rustig, maar nu is Paradox na Electrify uit 2008 in een tijdsbestek van ruim een jaar weer terug met een nieuwe plaat. Hartstikke leuk natuurlijk, zo'n moordend tempo, maar heeft het geen negatief effect gehad op de muziek?

De eerste indruk van Riot Squad is positief. De cd kent een vette sound, nog meer vette riffs en heel wat spannende melodielijnen. Nog altijd brengt de band ons vette thrash metal die meer doet denken aan de bands uit de Bay Area dan aan de bekende Duitse herrieschoppers. De heren spelen strakker dan ooit en de eerste drie nummers behoren tot het beste dat tot nu toe door Paradox op de markt is geslingerd. Waarom dan toch geen perfecte score? Nou, de plaat gaat vervelen. Naast dat je na die drie nummers het beste wel gehoord hebt, is er simpelweg te weinig variatie te vinden op het album. Natuurlijk, de band speelt retestrak en de vette riffs vliegen je ook in latere nummers nog talloze malen om de oren, maar de weinig flexibele zang van opperhoofd Charly Steinhauer en luidruchtige mix gaan je toch tegenstaan.

Ik vind het erg jammer dat Paradox ervoor gekozen heeft om het lichtelijk technische pad van Electrify niet te vervolgen. In plaats van die spannende sound krijgen we nu veel meer rechtdoorzee nummertjes voor de kiezen waarin niet of nauwelijks ge�xperimenteerd wordt. Zo kent een nummer als Planet Terror een behoorlijke start, maar de band neemt vrijwel nergens gas terug. Met zeven minuten duurt dit nummer ook nog eens veel te lang. Afgezien van een paar tokkels en enkele (overigens vrij matig gezongen) rustige zangstukken kiest de band de hele plaat lang voor de keiharde aanpak. Men heeft die aanpak goed in de vingers, maar na een kwalitatief geweldige voorganger verwacht ik gewoon wat meer dan standaard gebeuk.

Ik hoop dat Paradox voor de volgende plaat weer wat meer tijd uittrekt, want hoewel Riot Squad beslist een spetterende thrashplaat is geworden, staan er toch te weinig echt memorabele composities op het album. Wat dat betreft maakte een genregenoot als Artillery toch een betere indruk. Uiteraard hoeven we de band niet op te geven, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik er wel wat meer van had verwacht.

Tracklist
1. Suburban Riot Squad
2. Hollow Peace
3. Riptide
4. Rise In Rank
5. Evolution Reset
6. Nothingness
7. No Place To Survive
8. Dream Hero
9. Planet Terror
10. Psychofficial