Het is daarom goed om nog even stil te staan bij het muzikale verleden van Paradox. De band zag zichzelf graag als een Duitse tegenhanger van Metallica, maar eigenlijk doet men zichzelf daarmee tekort. Product Of Imagination deed vanwege de (voor die tijd) complexe en drukke opzet niet echt denken aan Metallica. Voor het tweede album Heresy geldt dat meer, maar nog steeds vind ik de vergelijking niet op alle punten terecht. Vooruit, de band koos voor een drogere sound, leende hier en daar stiekem wat riffs en liet de kenmerkende Duitse drukte (waar landgenoten als Deathrow, Destruction en Vendetta wel raad mee wisten) voor wat het was. Deze schijf drijft echter veel meer op melodie, strakke speltechniek en pakkende zanglijnen, zoals ook Anthrax ze er in die tijd uitperste.
Heresy is tot op de dag van vandaag een redelijk ondergewaardeerde plaat. Metal Mind bracht de cd weliswaar opnieuw uit, maar in de jaren tachtig werd de groep met dit werkstuk toch vooral als een belofte gezien. Eigenlijk is dat onzin, want met dit album bewijzen de muzikanten wat ze aan kwaliteiten in huis hebben. Op sublieme wijze springen Charly Steinhauer en zijn mannen speels van de ene krachtige riff naar de andere, zonder ook maar n moment de melodie uit het oog te verliezen. Waar andere Duitse groepen nog wel eens verzopen in hun gebrekkige speltechniek, daar klopt het hier als een bus. Paradox is technisch uitstekend, maar gebruikte die superieure vaardigheden toch vooral voor geweldige songs met kop en staart. Het titelnummer zet gelijk de toon. Sterke strakke (Bay Area-achtige) riffs, fraaie melodieuze gitaarlijntjes en soepel uitgevoerde breaks, het komt allemaal voorbij. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Deception Ignored van de tijd- en scenegenoten van Deathrow, verstaat Paradox de kunst van het arrangeren. De band heeft de juiste riffs en solo's in huis, waardoor elke song vrijwel meteen beklijft.
Steinhauer speelt wellicht beter gitaar dan dat hij zingt, maar op zijn sterkste momenten doet hij behoorlijk denken aan de melodieuzere uitspattingen van Joey Belladonna. Op recente platen vormde Charly's zang nog wel eens een struikelblok, maar het jeugdige enthousiasme uit die dagen maakt een hoop goed. Een nummer als The Burning klinkt vanwege het levendige spel juist zo lekker pakkend. Dankzij de grote hoeveelheid interessante details en imposante riffstructuren blijven dit soort nummers ook na veel draaibeurten nog even effectief en spannend. Wel had de productie op bepaalde vlakken iets beter gekund. Zo klinken de solopartijen wat blikkerig, waardoor de kundigheid van de gitaristen niet altijd even flitsend uit de speakers knalt.
Het is jammer als blijkt dat Paradox de pijp voorgoed aan Maarten gaat geven, maar gelukkig hebben we nog platen als deze. Heresy is simpelweg n van de vele klassiekers in het thrashgenre. Vergeet bovendien niet om even in het boekje te neuzen en kennis te nemen van het intrigerende concept over de kruisridders. Beschouwen we alle punten samen, dan is en blijft dit samen met het latere Electrify de beste plaat van deze mannen. Melodieuze thrash van de bovenste plank.
Tracklist:
1. Heresy
2. Search For Perfection
3. Killtime
4. Crusaders Revenge
5. The Burning
6. Massacre Of The Cathars
7. Serenity
8. 700 Years On
9. Castle In The Wind
