Vergeet alles wat je eerder hebt gehoord van Secrets Of The Moon. De statige, gedistingeerde black metal van weleer heeft plaatsgemaakt voor een sound die nog het best te omschrijven valt als een soort alternatieve, donkere rock. Zo is opener No More Colours een traag en beklemmend nummer, waarin vrijwel geen black metal meer terug te vinden is. Het overwegend slepende tempo is niet nieuw, maar de nadruk die op cleane zang en akoestisch gitaarwerk ligt, wel. Bij het hierop volgende Dirty Black lijkt het wel alsof Marilyn Manson de vocalen voor zijn rekening neemt! Verrassenderwijs werkt dat behoorlijk goed – en vooral het einde, waarin de prominent aanwezige bas langzaam wordt opgeslokt door aanzwellende ambient, is zeer de moeite waard.
Ook de rest van het materiaal op Sun wijkt sterk af van wat Secrets Of The Moon eerder heeft laten horen. De productie is cleaner, de nummers lijken ontdaan van de scherpe randjes van weleer, maar hoewel de muziek totaal anders is geworden, zijn de donkere ondertonen meer dan ooit hoorbaar. Bovendien blijkt Sun een echte groeiplaat. Hoewel de nummers op het eerste gehoor vrij simpel in elkaar zitten, winnen ze na iedere luisterbeurt aan diepgang. Zo blijkt het klagerige The Man Behind The Sun uiteindelijk een vrij verslavend nummer te zijn. Het hoogtepunt van het album wordt echter gevormd door het rockende Here Comes The Sun, dat zich ontpopt tot de meest krachtige track op deze plaat en een schitterende, bijna postrock-achtige climax kent.
Sun voelt aan als een slang die zich van zijn oude huid heeft ontdaan. In de nieuwe gedaante is hij niet minder gevaarlijk, maar ziet hij er wel anders uit. Dat geldt ook voor Secrets Of The Moon. Want hoewel slechts het afsluitende Mark Of Cain nog enigszins doet denken aan de gedisciplineerde black metal van weleer, valt Sun onmogelijk te interpreteren als een commerciële knieval. Daarvoor kruipt het materiaal te zeer onder de huid. Het eindresultaat mag er dan ook zijn. Sun is een volstrekt ander album geworden dan veel fans van de band vooraf voor ogen hebben gehad, maar wel een plaat die een faire kans verdient. Ik ben in ieder geval onder de indruk van de eigenzinnigheid en kwaliteit van deze nieuwe telg.
Tracklist:
1. No More Colours
2. Dirty Black
3. Man Behind The Sun
4. Hole
5. Here Lies The Sun
6. I Took The Sky Away
7. Mark Of Cain
