Wat gaat Year Of The Goat doen, drie jaar na het fenomenale Angels� Necropolis? Een van de meest toonaangevende bands van de laatste golf van occulte rockbands vertrok bij kwaliteitslabel V�n en zocht zijn heil bij Napalm Records. De heren zullen vast niet anders zijn gaan musiceren, maar het vinyl zal waarschijnlijk niet zo verbluffend mooi verpakt worden als bij Angels� Necropolis het geval was. De muziek hoeft niet verrassend te zijn voor degene die de laatste EP�s van Year Of The Goat beluisterd heeft.

Het Zweedse antwoord op The Devil�s Blood heeft hetzelfde euvel als diens inspirator. Ik had gehoopt op een track als het grootse instrumentale Missa Niger. Niet dat ik de zanger niet kan verdragen, omdat hij precies klinkt als de frontman van Muse, maar omdat het stuk een zeldzaam gave epiek bracht. Nee, de band borduurt verder op de oude weg en dat betekent dat ook The Unspeakable veel draaibeurten nodig heeft om gewaardeerd te worden. Ik ben toch zeker twee weken lang in de veronderstelling geweest dat dit een zware teleurstelling was. Een gedachte die bij de Eindhovenaren ook vaak aanwezig was bij nieuw werk.

Er zijn natuurlijk wel enige veranderingen hoorbaar. Door het stemgeluid van Thomas Eriksson blijft de muziek neerslachtig maar majestueus klinken. De productie van The Unspeakable is duidelijk strakker en helderder geworden. Het lijkt er vooral op dat de balans doorslaat van rock naar metal. Meerdere malen heb ik aan Savatage moeten denken. Het geluid is dichtgeplamuurd ten opzichte van het oude werk en ik ben er nog niet over uit of ik die ontwikkeling wel zo gunstig vind. Het luisterplezier wordt er niet echt minder van. De gelaagde gitaarpartijen zijn nog steeds goed te horen en het is met name deze factor die de muziek interessant houdt. Het nieuwe werk van Year Of The Goat heeft tijd nodig om te wennen, maar dat verlengt de houdbaarheidsdatum.

Deze Zweden hebben hun best gedaan om hun nieuwe muziek gevarieerd te maken. De occulte thematiek is nog steeds aanwezig, maar de vele uitstapjes leiden ons naar sfeervolle doom metal (All He Has Read) naar Type O Negative-gothic op The Wind. Black Sunlight doet me zelfs denken aan de hits van Chris Isaak. Niet bepaald metal, maar Year Of The Goat komt daar makkelijk mee weg. Ik mis alleen echt het uitbundige van Angels� Necropolis. The Unspeakable is somber van begin tot eind, terwijl vroeger nog wel eens het licht aan het eind van de tunnel zichtbaar werd. Het is iets persoonlijks en meer een wens dan een klacht. Uiteindelijk is de plaat gewoon goed en is duidelijk hoorbaar en zichtbaar dat deze met veel kunde en liefde gemaakt is. Deze band komt er nog wel.

Tracklist:
1. All He Has Read
2. Pillars Of The South
3. The Emma
4. Vermin
5. World Of Wonders
6. The Wind
7. Black Sunlight
8. The Sermon
9. Riders Of Vultures