Op een druilerige donderdagavond zou je toch verwachten dat meer mensen interesse hebben om het vocht uit hun haar te schudden op een potje fijne muziek, maar het zijn toch echt niet meer dan 30 mensen die vanavond hun weg naar de Baroeg hebben gevonden. Het getuigt dan ook van professionaliteit dat de bands zichzelf hierdoor niet uit het veld laten slaan en beide een zeer sfeervol optreden neerzetten.
Buiten de drie videoclips die ik eerder deze dag had opgezocht, ben ik totaal niet bekend met het werk van Gold. Collega Kees zijn recensie stemde me in ieder geval wel hoopvol dat ik een leuke opwarmer voor Year Of The Goat zou zien, maar niets is minder waar: Gold biedt me een van de meest sfeervolle en strakke optredens die ik in het afgelopen jaar heb mogen aanschouwen. Niet gehinderd door de lage opkomst en gezegend met een vol geluid krijgen we in volle overgave een strakke setlist te horen die me doet snakken naar meer. De band bewijst daarmee voor mij meteen dat je ook prima kan rocken met een jaren '60/'70 retrosfeer zonder daarbij allerlei duivelse poespas tentoon te stellen, want laat ik eerlijk zijn: dit was voor mij altijd een reden om The Devil's Blood moeilijk serieus te kunnen nemen. Gold speelt gewoon strakke (hard)rock met overduidelijke Shocking Blue en Earth & Fire invloeden, aangevuld met fantastische hardere gitaarpartijen en zang.
Zangeres Milena trekt vanzelfsprekend een groot gedeelte van de aandacht naar zichzelf toe met haar machtig stemgeluid dat van soulvol en zwoel naar ijzingwekkend hoog gaat. Haar uithalen zijn loepzuiver, terwijl haar uitstraling iets ontwapenends en tegelijkertijd mysterieus heeft. De gitaarpartijen van Thomas en Nick zijn daarnaast uiterst strak en hebben live veel meer punch dan op het album het geval is, om van die heerlijke solo's nog maar te zwijgen. De strakke ritmesectie mag overigens niet vergeten worden, want zowel de eigenzinnige drumpartijen van Igor en het strakke basspel van Harm zorgen voor een onmisbare fundering. Ik heb wel na afloop het Interbellum album moeten aanschaffen om tot songtitels te komen; zodoende is het voor mij pas na afloop duidelijk dat ik het furieuze Gone Under en het dromerige Ruby nog vele malen meer wil aanschouwen. Fantastisch!
Enkele maanden geleden heb ik Year Of The Goat met collega's Kees en Ruud in een volle Little Devil mogen aanschouwen, het contrast met deze grotendeels verlaten Baroeg kon dan ook niet groter. Evenals bij Gold het geval was lijkt het de band niet echt te deren en gaat men dan ook meteen van start met het magistrale Angel's Necropolis, waarbij het me meteen weer opvalt hoe fantastisch deze band gebruik maakt van de drie gitaristen die ze hebben. Een van de belangrijkste aspecten van deze band is echter ook toetsenist Pope die buiten sterke ondersteunende zangpartijen, de muziek ook fantastisch inkleurt door zijn warme toetsenpartijen. Het belangrijkste bij deze band blijft echter het fantastische gitaarwerk van de drie gitaristen die met Telecaster, Stratocaster en Les Paul in de hand elkaar naar de kroon proberen te steken om wie de mooiste partijen er uit gooit.
Praktisch heel het Angel's Necropolis album komt voorbij, waarbij het toch vooral de titeltrack en de allesvernietigende afsluiter Thin Lines Of Broken Hopes zijn die mij het meeste in Dionysische roes brengen. Het voelt wat vervreemdend aan om als enige voor een podium te staan headbangen, maar onder zo'n vol geluid als wat Year Of The Goat ten gehore brengt lijkt het ook alsof de band speciaal voor mij alleen staat te spelen, waardoor ik de wereld om mij heen met gemak vergeet. Ook de op het album wat minder spectaculaire nummers als Spirits Of Fire en I'll Die For You komen uitstekend uit de verf en brengen me in extatische sfeer. Dat er geen ruimte is voor publieksinteractie maakt in dit geval dan ook niets uit, de tsunami aan geluid die over mee heen komt mag nog wel even doorgaan.
Na iets meer dan een uur gaat de band echter van het podium en lijkt het er toch op dat het optreden echt is afgelopen. Geen This Will Be Mine, een lekkere meezinger die het publiek nog even los zou kunnen laten gaan, meer? Na afloop legde gitarist Per me uit dat zanger Thomas wat grieperig was en een toegift voor zijn stem dan ook niet meer zag zitten. Een enigszins begrijpelijke verklaring, al had ik graag nog wat extra's gehoord. Na Year Of The Goat in Tilburg niet veel langer te hebben zien spelen, kan ik dan ook concluderen dat dit hele principe een onderdeel is van de kracht van deze band: binnen een korte tijd zoveel indruk achter laten dat de setlist ook eigenlijk wel 'af' aanvoelt. De avond is zodoende ook relatief snel voorbij gegaan, maar heeft uiteindelijk wel gezorgd voor twee van de meest intieme concerten die ik dit jaar heb meegemaakt. Zowel Gold als Year Of The Goat zullen vanaf nu op mijn lijstjes komen van bands die ik zoveel mogelijk live wil meemaken.
