Wat is dat occult rock-geluid dan? Nou, dat hoef ik luisteraars van bands als The Devils Blood, Jex Thoth en Blood Ceremony niet uit te leggen: gemetalliseerde hardrock benvloedt (in tegenstelling tot retro bands als Wolfmother, The Sword en Rival Sons) door obscure, mystieke jaren zeventig bands, als Coven, Black Widow en Dust, en bevangen door plechtige teksten over rituelen, zwarte magie, duivelsverering en esoterisme. Sommige hedendaagse vaandeldragers van de occult rock, zoals Uncle Acid And The Deadbeats en Ghost, flirten met deze duistere thematiek, maar Year Of The Goat behoort duidelijk tot de serieuze genre-aanhangers.
De serieuze Satan-verering in een evidente overeenkomst met The Devils Blood. Daarnaast is Year Of The Goat ook een sextet met drie gitaristen en wist eveneens eerst te overtuigen met een EP, Lucem Ferre (2011). Nu is er de eerste langspeler, Angels Necropolis. Een conceptalbum over de gevallen engel Lucifer. Qua invloeden, in met name het gitaarspel, doet Year Of The Goat aan The Devils Blood denken, maar de Nederlandse band dient in dit geval als een katalysator van vergane bands en artiesten waardoor beide bands genspireerd zijn: de New Yorkse legende Blue yster Cult, de twin-guitar helden Wishbone Ash, horror singer-songwriter Roky Erickson en spaghettiwestern-componist Ennio Morricone. Met hun majestueuze gitaarspel, de luchtige productie en de breekbare stem van zanger Thomas Eriksson (die doet denken aan Muses Matthew Bellamy) refereert Year Of The Goat sterker aan deze vier bovenstaande artiesten dan soortgenoten The Devils Blood.
Angels Necroplis opent niet geheel overtuigend met For The King, gekenmerkt door een Thin Lizzy-achtig instrumentaal intermezzo. Year Of The Goat pakt vervolgens uit met het titelnummer. We worden eerst getrakteerd op een sfeervolle uitgesponnen intro, waarna het de ware aard van het nummer zich openbaart: een klagend, maar tegelijkertijd gelukzalig refrein, ondersteund door pakkend riffwerk. Angels Necropolis is zonder twijfel n van de hoogtepunten van het gelijknamige album. Nummer drie, Spirits Of Fire, is hitgevoelig, maar bijna een exacte kopie van Blue yster-klassieker Dont Fear The Reaper. Daarna word er met het spannende en bezwerende A Circle Of Serpents stevig op ingehakt. Het lange Voice Of A Dragon is instrumentaal erg dynamisch, met wederom een aanstekelijk refrein. This Will Be Mine en Ill Die For You zijn weer korte nummers: pakkend, maar weer evident op Dont Fear The Reaper gebaseerd. Tenslotte eindigt het epische Thin Lines Of Broken Hopes het album met veel bombast.
Niet iedere compositie weet helemaal te overtuigen, maar doordat de nummers organisch in elkaar overvloeien vormt Angels Necropolis wel een coherent geheel. De missie van Year Of The Goat om een klassiek conceptalbum te maken is wat dat betreft geslaagd. De Zweden zullen in de toekomst hun geluid nog wat moeten verfijnen en streven naar meer originaliteit. Maar op dit moment mogen we Year Of The Goat prijzen voor de authentieke majestueuze refreinen, het ingenieuze harmonische gitaarspel en de hitgevoelige composities.
Tracklist:
1. For The King
2. Angels' Necropolis
3. Spirits Of Fire
4. A Circle Of Serpents
5. Voice Of A Dragon
6. This Will Be Mine
7. I'll Die For You
8. Thin Lines Of Broken Hopes
