Kan iemand zich Angels Of Distress nog herinneren? Dit tweede album van de Finse band Shape Of Despair werd zeer goed ontvangen en de titeltrack is een klassieker. Drie jaar na dit succesvolle album kwam Illusions Play uit en die plaat deed het veel minder goed. Er zijn maar liefst elf jaren verstreken tot de vierde full-length, Monotony Fields. Met dit album keert de band weer terug naar de oorsprong en met succes.
De drijvende kracht achter Shape Of Despair is gitarist/toetsenist Jarno Salomaa (Clouds), samen met gitarist Tomi Ullgrn (Impaled Nazarene) ook oprichter van de band. Ook de andere bandleden zijn bekend uit andere bands. Drummer Samu Ruotsalainen was tot vorig jaar actief bij Finntroll en bassist Sami Uusitalo speelt daar nog steeds. Zangeres Natalie Koskinen (Depressed Mode) is ook weer te horen op het nieuwe album. Frontman Pasi Koskinen (ex-Amorphis) heeft als enige de band verlaten en zijn plaats is ingenomen door Henri Koivula (Throes of Dawn).
Hoewel Pasi een uitstekende zanger en grunter is, vind ik de beduidend diepere grunts van Henri wel een duidelijke verbetering. Ook Henri beschikt over goede cleane vocalen, maar zijn manier van grunten vormt een erg mooi contrast met het melancholische, symfonische geluid. Wanneer je de funeral doom van Shape Of Despair vergelijkt met andere Finse stijlgenoten als Colosseum en Skepticism, dan valt vooral op hoe toegankelijk deze band klinkt. Natuurlijk is het nog altijd een genre waarvoor je even de tijd moet nemen om het te luisteren. En even belangrijk, je moet er ook zin in hebben om te luisteren. Ontspannen luisteren, liefst liggend met je ogen dicht, dan word je beloond.
Wat ik mis op het album is een violist als gastmuzikant. Maar verder is het heerlijk genieten van mooie symfonische klanken en schitterende melodieuze passages, die samen met de loodzware, tergend langzame doom een unieke combinatie vormen. De lengte van de meeste tracks klokt over de tien minuten. Deze muzikanten nemen uitgebreid de tijd voor de fraaie composities. Daardoor lijken de tracks onderling ook niet veel te verschillen, maar dat is slechts de eerste indruk. Je zult echt meerdere keren de volle 74 minuten speeltijd door moeten om deze plaat echt te leren kennen. Alleen The Distant Dream Of Life heeft een iets hoger tempo en dat is dan ook de meest toegankelijke track op dit album.
Dat is ook het enige echte minpunt van deze plaat. Hoe mooi Monotony Fields ook is, meer dan een uur luisteren naar funeral doom metal is soms een hele opgave. Je moet jezelf echt voldoende de rust en de tijd gunnen, anders hoef je er niet aan te beginnen. En voor de liefhebbers: dit album komt wat sfeer betreft heel dicht in de buurt van Angels Of Distress.
Tracklist:
1. Reaching the Innermost
2. Monotony Fields
3. Descending Inner Night
4. The Distant Dream Of Life
5. Withdrawn
6. In Longing
7. The Blank Journey
8. Written In My Scars
