Wie mij zon vijftien jaar geleden had verteld dat er ooit nog eens een nieuw Faith No More-album zou verschijnen, had ik voor gek verklaard. Nadat de band in 1998 het voor gezien hield, stortten de bandleden zich massaal op diverse nieuwe projecten. Met name zanger Mike Patton leek ontketend door de breakup. Fantộmas, Tomahawk, Peeping Tom, Mr.Bungle, zomaar een greep uit Pattons vele bands waarmee hij aan de slag ging. Tegen het einde van de jaren00begonnen de geruchten over een renie echter steeds meer op te duiken. Nadat de mannen uit San Francisco in 2009 weer gingen toeren, komt de alternatieve metalgroep nu na achttien jaar met een nieuw album, Sol Invicitus.
Dat een renieplaat hoge verwachtingen creert, is logisch. In het geval van Faith No More zijn de verwachtingen extra hoog, omdat de band in de jaren negentig een goede reputatie had opgebouwd en altijd een grote schare fans heeft gehouden. Op Sol Invictus wordt deze reputatie in stand gehouden. Al moet wel gezegd worden dat dit Faith No More een iets andere koers vaart ten opzichte van de vroegere dagen. De songs zijn bewust meer uitgekleed en simpeler gehouden. Waar vroeger uitstapjes naar soul, funk, country en metal elkaar in een razend tempo opvolgden, is het algehele geluid wat meer gebalanceerd. Dit levert een volwassen plaat op, waarbij goed te horen is dat de bandleden in de loop der jaren flink wat ervaring hebben opgedaan als muzikant.
Deze volwassenheid is echter wel iets ten koste gegaan van de intensiteit van de tracks. Om eerlijk te zijn is de kans namelijk zeer klein dat Sol Invictus je echt omver zal blazen bij de eerste luisterbeurten. Wanneer je deze plaat wat extra draaibeurten gunt, wordt duidelijk dat Faith No More verder is gegaan waar het met Album Of The Year was gebleven. Geen wanhopige pogingen om de oude sound opnieuw te reproduceren. Nee, hier is een doorontwikkeld Faith No More te horen. Het album opent bijvoorbeeld niet met een gebruikelijke knaller, maar met de ingetogen, stijlvolle titeltrack. Daarnaast komt het met Matador, een fantastische opbouwende track, dat zich kan meten met de beste songs uit de historie van de band. Hierin krijgen alle leden de kans om te schitteren, wat resulteert in een moment van kippenvel.
Wat verder opvalt, is dat Roddy Bottums toetsenwerk flink wat ruimte krijgt. Ook de zang van Mike Patton is erg op de voorgrond aanwezig. Waar de laatste jaren hier en daar wat scheurtjes begonnen te tonen, zijn Pattons vocalen hier ouderwets van een hoog niveau. Hij kiest wel wat vaak voor de lagere regionen van zijn stem, waardoor nummers als Seperation Anxiety en Cone Of Shame qua zang erg doen denken aan Tomahawk. Hoewel de groep duidelijk vooruit kijkt, zullen tracks als Superhero, Rise Of The Fall, Black Friday en From The Dead voor de kenners herkenbaar zijn. Met name de humor en de voorliefde voor cheesy nummers met een vette knipoog zijn nog niet verdwenen.
Hoewel je kunt klagen over het gebrek aan echte uitschieters, overheerst vooral het gevoel van bewondering. Faith No More slaagt er met Sol Invictus in om een kwalitatief sterk album uit te brengen zonder fillers en dat ook nog eens prima aansluit bij de laatste release. Dit bewijst toch maar dat geslaagde renieplaten wel degelijk mogelijk zijn.
Tracklist:1. Sol Invictus
2. Superhero
3. Sunny Side Up
4. Seperation Anxiety
5. Cone Of Shame
6. Rise Of The Fall
7. Black Friday
8. Motherfucker
9. Matador
10. From The Dead
