De EP start met Steeple, wat zwaar en log begint en vervolgens in tempo klimt en zich ontwikkelt tot een typische Down-song; een hele dikke groove, tempowisselingen en Phil Anselmo die hier overheen brult, steunt en kreunt. En uiteraard is de hele sound doorspekt met zuidelijke invloeden. Kortom; wil je Down horen, dan zal je het krijgen ook. In volle glorie.
Down ontwikkelt zich op het latere materiaal steeds meer tot een doomband. Dat was op het vorige deel van Down IV al heel duidelijk te horen en dit wordt nu hier ook doorgetrokken. Vooral Conjure is een zeer traag en zwaar nummer. Hoewel de kwaliteiten van de band hierin liggen, is het met ruim acht minuten erg langdradig en bijna eentonig. Een term die ik niet zo snel met Down associeer. Ook afsluiter Bacchanalia mist een duidelijke spanningsboog. Daartegenover is een nummer als Hogshead / Dogshead veel spannender, gevarieerder en brutaler.
Deel twee van de serie is weer heel herkenbaar als Down en nog steeds erg goed, maar minder interessant om naar te luisteren dan de drie studioalbums en het eerste deel van Down IV. Deze reeks EP's is experimenteler en hiermee kunnen sommige nummers wat minder goed in de smaak vallen. Het kan zomaar zijn dat dit het minste deel zal worden van de serie.
Tracklist:
1. Steeple
2. We Knew Him Well
3. Hogshead / Dogshead
4. Conjure
5. Sufferer's Years
6. Bacchanalia
